Jeden z najsłynniejszych aktorów światowego kina, i zarazem jedyny aktor pochodzenia egipskiego, który zdobył międzynarodową sławę. Najbardziej znany z kreacji u Davida Leana, szczególnie z niezapomnianej, tytułowej roli u boku Julie Christie w „Doktorze Żywago”.

Urodził się 10 kwietnia 1932 roku w Aleksandrii, w Egipcie, jako Michel Shalhoub. Ma pochodzenie libańsko-syryjskie, i jako taki, wychowany był w wierze rzymskokatolickiej, w stałym kontakcie z językami i kulturą europejskich kolonialistów.

Zanim zaliczył spektakularny debiut anglojęzyczny, był już uznaną gwiazdą kina egipskiego.

* Zadebiutował w egipskiej produkcji „Siraa Fil-Wadi” (tłum. „Oślepiające słońce” 1954), u boku znanej, rodzimej aktorki Faten Hamamy, którą rok później poślubił.* By móc pojąć ją za żonę, przeszedł na islam, przyjmując imię Omar al-Sharif.

Do 1961 roku zagrał w kilkunastu filmach wyprodukowanych głównie w ojczystym kraju, zdobywając sławę i rozpoznawalność.

Przełomem na skalę międzynarodową było spotkanie z Davidem Leanem i rola szeryfa w słynnym, przygodowym filmie „Lawrence z Arabii” (1962), za którą otrzymał nominację do Oskara oraz dwa Złote Globy – dla Najlepszej Wschodzącej Gwiazdy oraz za Najlepszą Rolę Drugoplanową.

Miał talent i charyzmę, dlatego szybko zyskał uznanie i sympatię widzów, twórców i krytyki. W 1964 dołączył do gwiazdorskiej obsady: brytyjskiej komedii Anthony’ego Asquitha „Żółty Rolls-Royce”, dramatu wojennego Freda Zinnemanna „A oto koń siny” i kostiumowego filmu historycznego „Upadek Cesarstwa Rzymskiego” Anthony’ego Manna. Później zagrał jeszcze w produkcjach historycznych: „Czyngis Chan” i „Niewiarygodne przygody Marco Polo”, zanim ponownie spotkał się z Leanem na planie słynnej ekranizacji powieści Borysa Pasternaka „Doktor Żywago” z Julie Christie i Geraldine Chaplin (1965, Złoty Glob, Golden Laurel). Tytułowa rola w tym filmie okazała się jego życiową.

Kontynuował karierę, dzięki występom: u boku Barbry Streisand w muzycznym filmie „Zabawna dziewczyna” Williama Wylera (1968, sequel w 1975), jako arcyksiążę Rudolf w „Mayerlingu” Terence’a Younga (1968), obok Gregory’ego Pecka w westernie „Złoto MacKenny”, jako tytułowy „Che!” w biograficznym filmie Richarda Fleischera, czy główny bohater „Spotkania” Sidneya Lumeta (wszystkie 1969), jednak nigdy nie zdołał powtórzyć sukcesu porównywalnego z kreacjami u Leana.

* Co prawda, w kolejnych latach regularnie pojawiał się zarówno w filmach amerykańskich, jak i europejskich – włoskich, anglo- i francuskojęzycznych, na co pozwalała mu biegła znajomość kilku języków, jednak wielki (choć również chwilowy) come-back zaliczył dopiero w 2003 roku, dzięki występowi we francuskim dramacie „Pan Ibrahim i kwiaty Koranu” François Dupeyrona. Tytułowa rola w tej produkcji przyniosła mu Nagrodę Publiczności na MFF w Wenecji, nagrodę Césara oraz nominację do Golden Satellite Award. W tym samym roku, odebrał w Wenecji Honorowego Złotego Lwa za Całokształt. Niewątpliwie, zasłużył na niego nie tylko z uwagi na słynne kreacje latach 60-tych, ale również mniej znane, późniejsze role: u Johna Frankenheimera w „Jeźdźcach” (1971), obok Audrey Hepburn w thrillerze „Krwawa linia” Terence’a Younga (1979), u Andrzeja Wajdy w „Biesach” (1988), obok Petera O’Toole’a w „Złodzieju tęczy” (1990), w ekranizacji „Podróży Guliwera” Charlesa Sturridge’a (1996), czy w przygodowej produkcji „Trzynasty
wojownik” z Antonio Banderasem (1999), by wymienić choćby niektóre.*

W ostatnich latach zagrał m.in. w przygodowym „Hidalgo-ocean ognia” z Viggo Mortensenem (2004), jako tytułowy „Święty Piotr” we włoskim, biblijnym filmie TV (2005) i Jetro w amerykańskiej produkcji telewizyjnej „Dziesięcioro przykazań” (2006).

Wielokrotnie użyczał w filmach swojego głosu, jako narrator z off-u. Ostatnio rolę tę spełnił na planie produkcji Rolanda Emmericha „10.0000 BC” (2008).

Prywatnie, przez długie lata był zapalonym brydżystą. Pisał artykuły i książki na ten temat, a jego nazwisko sygnowało komputerową grę „Omar Sharif Bridge”.

Komentarze

Trwa ładowanie