Charakterystyczna aktorka brytyjska i amerykańska. „Nadworna” gwiazda filmów Tima Burtona, jak również życiowa partnerka reżysera. Świetna w roli Marli z „Podziemnego kręgu” Finchera, idealnie sprawdza się w filmach „z epoki” („Pokój z widokiem”, „Henryk VIII”, „Howards End”, „Miłość i śmierć w Wenecji”), oraz – przede wszystkim - w owianych atmosferą grozy, surrealnych wizjach Burtona. Słowem- kluczem dla określenia osobowości aktorki z powodzeniem mogłaby być ekstrawagancja.

Urodziła się 26 maja 1966 roku w Londynie w rodzinie o arystokratycznych korzeniach – jej pradziadek, Herbert H. Asquith był brytyjskim premierem, ojciec – wpływowym dyrektorem banku. Nie miała łatwego dzieciństwa – jako pięciolatka musiała przeżyć głębokie załamanie nerwowe matki, później z kolei ojciec, w wyniku zawału przykuty został do wózka inwalidzkiego. W wieku 13 lat wzięła udział w ogólnokrajowym konkursie poetyckim, zajmując drugie miejsce, co podsyciło jej apetyt i ambicję, by „zostać sławną”.

Zadebiutowała na małym ekranie w 1983 roku, w kostiumowym filmie „A Pattern of Roses”. Szybko otrzymała dalsze propozycje występów w filmach „z epoki”, lądując – mimo bardzo młodego wieku – w jednej z głównych ról w głośnym filmie Jamesa Ivory’ego „Pokój z widokiem” (1985) z Danielem Day-Lewisem oraz w tytułowej roli w filmie „Lady Jane” (1986).

Ponadto pojawiła się w kilku epizodach znanego serialu „Miami Vice” (1987), gdzie zagrała narkomankę.

W 1989 roku wystąpiła u boku Mickeya Rourke’a w biograficznym obrazie „Francesco”, a rok później zagrała filmową Ofelię w głośnej adaptacji „Hamleta” (1990) Franka Zefirellego z Melem Gibsonem w roli głównej.

W 1992 roku ponownie zagrała u Ivory’ego w obrazie „Powrót do Howards End” z Anthonym Hopkinsem i Emmą Thompson, za którą to rolę otrzymała swoją pierwszą nominację do BAFTA.

* Pochodząca z 1993 roku kreacja w telewizyjnym filmie „Pogrzebana tajemnica” przyniosła jej z kolei pierwszą nominację do Złotego Globu.* Była już wówczas rozpoznawalną aktorką, która mogła przebierać w propozycjach od najlepszych, nigdy nie idąc na łatwiznę.

W 1994 roku wystąpiła u Kennetha Branagha we „Frankensteinie” z Robertem De Niro, rok później Woody Allen zaprosił ją na plan komedii „Jej Wysokość Afrodyta” (1995), gdzie wcieliła się w postać Amandy.

W 1998 roku, za rolę w filmie „Miłość i śmierć w Wenecji” (1997) według Henry’ego Jamesa, otrzymała nominację do Oscara, Złotego Globu i BAFTA oraz liczne nagrody krytyków (m.in. na MFF w Toronto).

* W tymże roku wystąpiła też w telewizyjnej baśni „Merlin” z Samem Neillem, zgarniając nominację do Emmy oraz kolejną - do Złotego Globu.*

Rok 1999 to niezapomniany występ u boku Brada Pitta i Edwarda Nortona w kultowym „Podziemnym kręgu” Davida Finchera, a 2001 – pierwsza rola w filmie Tima Burtona „Planeta małp”, będącym remake’iem znanej produkcji sci-fi z lat 60-tych. Później pojawiła się jeszcze w trzech obrazach reżysera: „Duża ryba” (2003), „Charlie i fabryka czekolady” (2005) oraz „Sweeney Todd: Demoniczny golibroda z Fleet Street” (2007, nominacja do BAFTA).

W dwóch ostatnich partnerował jej stały odtwórca ról męskich u Burtona – Johnny Depp.

Użyczyła też swojego głosu tytułowej „Gnijącej pannie młodej” (2005) w animacji Burtona.

W 2002 roku zagrała obok Michaela Keatona w wojennej produkcji TV „Na żywo z Bagdadu”, za którą otrzymała kolejną nominację do Złotego Globu i Emmy.

W 2005 roku z kolei wystąpiła z Aaronem Eckhartem w komedii „Rozmowy z innymi kobietami”, a w latach 2007-2008, rok po roku odtwarzała postać Bellatrix Lestrange w kolejnych częściach adaptacji znanej powieści dla dzieci: „Harry Potter i Zakon Feniksa” i „Harry Potter i Książę Półkrwi”.

W 2010 roku zagrała królową Elżbietę w filmie "Jak zostać królem", za co otrzymała nagrodę BAFTA. W tym samym roku wcieliła się w Czerwoną Królową w filmowej wersji "Alicji w Krainie Czarów".

Komentarze

Trwa ładowanie