Trwa ładowanie...
d250wi2

Marisa Paredes

Najnowsze informacje
4.4
(19 głosów)
Oceń:
d250wi2

Charakterystyczna aktorka hiszpańska, jedna z ulubionych odtwórczyń ról u Pedra Almodóvara, a tym samym - jedna z najbardziej rozpoznawalnych na świecie gwiazd pochodzących z tego kraju. Urodziła się 3 kwietnia 1946 roku w Madrycie. Studiowała w tamtejszym Dramatic Arts Conservatory, w tym samym czasie rozpoczynając owocną karierę jak aktorka sceniczna, telewizyjna i filmowa. W ciągu lat 60. i 70.osiągnęła status jednej z najlepszych i najbardziej znanych aktorek w kraju, a z początkiem lat 80. stawała się coraz bardziej popularna również zagranicą.

* Zadebiutowała w 1960 roku, w komedii „Los ecconómicamente débiles”.*

Przez kolejne lata grała w wielu rodzimych filmach (m.in. „El Señorito y las seductoras” 1969, „Goya. Historia samotności” 1971, „Pies” 1976) i produkcjach TV („Fikcje” 1972-73, „Teatro de siempre” 1967-72, „Novela” 1966-76, czy słynne „Estudio 1”, z którym związana była od 1967 roku). Niejednokrotnie była honorowana za występy na małym ekranie, otrzymując nagrody Fotogramas de Plata w 1969 roku i Antena de Oro w 1974 roku Dekadę lat 80-tych otworzyła występami: w biograficznym „Cervantesie”, komedii Fernanda Trueby „Ópera prima” i w głośnym filmie „Ich złote lata” Emilio Martíneza Lázaro (wszystkie z 1980 roku).

Jako aktorka mająca za sobą bogate doświadczenie w telewizji, idealnie wpisywała się w poetykę filmów Pedro Almodóvara, z którym po raz pierwszy spotkała się na planie filmu „Pośród ciemności” (1983).

Zanim po raz kolejny zagrała u mistrza, grając jedną z głównych ról w „Wysokich obcasach” (1991, Fotogramas de Plata, Golden India Catalina, Golden Kikito, Sant Jordi, Award of the Spanish Actors Unio), wzięła udział w kilku znaczących dziełach kina hiszpańskiego tamtych lat (dramat „Rowery na lato” 1984, „Tata mía” 1986, horror „Tras el cristal” 1987, czy uhonorowany nominacją do nagrody Goya, występ w „Cara de acelga” 1987), nieraz spotykając się na planie ze, znanymi również z filmów Almodóvara aktorkami, takimi jak Carmen Maura, czy Victoria Abril.

W 1992 roku wystąpiła w niemieckojęzycznej komedii „Po sezonie” i partnerowała Maurze na planie „Bezimiennej królowej”, dwa lata później zagrała obok Jeana Rocheforta w hiszpańsko-francuskiej komedii „Tombés du ciel” (1994), a w 1995 roku ponownie spotkała się z Almodóvarem, jako główna gwiazda filmu „Kwiat mego sekretu” (nagrody: Fotogramas de Plata, Premio ACE, Sant Jordi, nagroda aktorska na MFF w Karlovych Varach, nominacja do nagrody Goya).

* Międzynarodowy sukces filmu dał jej, w drugiej połowie lat 90-tych, możliwość występów w zagranicznych produkcjach: francusko-portugalskiej, nowelowej komedii „Trzy życia, jedna śmierć” Raoula Ruiza, z Marcello Mastroiannim (1996), francusko-chilijskim „Doktorze Chance” z Joe Strummerem (1997), słynnej, obsypanej nagrodami tragikomedii włoskiej „Życie jest piękne” Roberta Benigniego (1997, nominacja do zespołowej Screen Actors Guild Award), czy w amerykańskim dramacie „Szepty aniołów” Nicka Hamma, z Frances McDormand, Penélope Cruz i Vincentem Perezem (1998).*

Zagrała jeszcze w filmie „Preferencja” (1998) i po raz kolejny spotkała się z Arturo Ripsteinem na planie filmu „Nie ma kto pisać do pułkownika” z Salmą Hayek (1999), zanim w 1999 roku dała pamiętny występ w roli Humy Rojo w głośnym filmie „Wszystko o mojej matce” Almodóvara (Premio ACE, Santa Fe Film Critics Circle Award). Z reżyserem spotkała się jeszcze na planie „Porozmawiaj z nią” (2002), tam jednak grając wyłącznie drobny epizod. Wcześniej była gwiazdą dramatu hiszpańskiego „Salvajes” i znanego, wyprodukowanego przez Almodóvara horroru meksykańskiego twórcy, Guillermo Del Toro „Kręgosłup diabła” (oba z 2001 roku).

Stale aktywna zawodowo, w ostatnich latach pojawia się niemal wyłącznie na planie rodzimych produkcji (m.in. dramaty: „Una preciosa puesta del sol” z Aną Torrent 2003, „Crepúscolo rojo” 2003, „Zimowe słońce” 2004, komedia romantyczna „Królowe” 2005).

Ostatnie projekty filmowe z jej udziałem, to: brytyjsko-hiszpański „Four Last Songs” ze Stanleyem Tucci i Emmanuelle Seigner (2007) i włoski dramat „L’uomo che ama” z Moniką Bellucci (2008).

* Jest laureatką kilku nagród za całokształt: specjalnej Sant Jordi z 2002 roku, Cinemania Award i Taormina Arte Award z 2003 roku, i Nacho Martínez Award z 2007 roku.*

Komentarze

Trwa ładowanie
.
.
.
d250wi2
d250wi2
d250wi2