Aktor teatralny, filmowy i telewizyjny, ostatnio znany i lubiany przede wszystkim dzięki roli Włodka Zięby z telenoweli „Na Wspólnej”. Wcześniej zasłynął jako jeden z tytułowych „Zmienników” w legendarnym serialu Stanisława Barei.

Urodził się 31 sierpnia 1949 roku w Wąsoszu na Dolnym Śląsku. Często zmieniał miejsce zamieszkania – maturę zrobił w technikum budowlanym w Poznaniu, a studia aktorskie kończył w PWST w Warszawie (1973). W latach 80. wyjeżdżał do Francji, gdzie pracował jako hydraulik i budowlaniec.

Po studiach związał się na dłużej z teatrami: Narodowym (1972-80) i Studio (1982-85) w Warszawie oraz z Teatrem Polskim w Poznaniu (1998-2000). Niemal od początku kariery występował też w spektaklach Teatru TV.

* Poza najbardziej znanymi, serialowymi występami - w „Zmiennikach” Stanisława Barei, gdzie kreował pamiętną, pierwszoplanową postać taksówkarza Jacka Żytkiewicza, u boku przebranej za mężczyznę Ewy Błaszczyk (1986) oraz w telenoweli „Na Wspólnej”, gdzie od 2003 roku pojawia się w jednej z głównych postaci safanduły Włodka Zięby, męża Marii (Bożena Dykiel), Hryniewicz ma na swoim koncie wiele innych, głównie drugoplanowych i epizodycznych występów zarówno na dużym i małym ekranie.*

Karierę zaczynał jednak jako aktor pierwszego planu, debiutując na dużym ekranie w roli Kazka, zabójcy taksówkarza w kryminale „Zapis zbrodni” Andrzeja Trzosa-Rastawieckiego (1974). Główne role zagrał też w wojennym filmie Stanisława Różewicza „Opadły liście z drzew” (1975) i w „Pejzażu horyzontalnym” Jana Kidawy (1978). Ważne role zagrał również w takich produkcjach tamtego okresu, jak „Barwy ochronne” Krzysztofa Zanussiego (1976), mini-serial Stanisława Lenartowicza „Strachy” (1979) i jego kontynuacja „Szkoda twoich łez” z Izabelą Trojanowską i Krzysztofem Chamcem (1983), biograficzno-historyczna „Pasja” Stanisława Różewicza, traktująca o ostatnich dniach życia Edwarda Dembowskiego (1977) i „Biały mazur” Wandy Jakubowskiej, oparty o biografię Ludwika Waryńskiego (1978), czy „Wolne chwile” Andrzeja Barańskiego, z Krzysztofem Majchrzakiem w roli głównej.

Grał też m.in. u Władysława Ślesickiego („Śpiewy po rosie” 1982), Marty Meszaros („Dziennik dla moich ukochanych” 1987), Janusza Zaorskiego („Piłkarski poker” 1988), Krzysztofa Zanussiego („Życie za życie. Maksymilian Kolbe” 1990), Filipa Bajona („Spokojny żywot” 1991, „Poznań’56” 1996), Pawła Trzaski („Rififi po sześćdziesiątce” 1989), Jerzego Kawalerowicza („Quo Vadis” 2001) i Jana Jakuba Kolskiego („Cudowne miejsce” 1994).

Zagrał szwagra Prokopa w kontynuacji serialu Jana Łomnickiego „Dom” (1997, 2000) i główną rolę w krótkiej komedii Rafała Jerzaka „3 km do raju” (2001), generalnie jednak, w ciągu ostatnich kilkunastu lat najczęściej pojawiał się w mniej lub bardziej charakterystycznych epizodach: listonosza („Urodzony po raz trzeci” Stanisława Jędryki 1989), policjanta („Polska śmierć” Waldemara Krzystka 1994), mechanika („Niech żyje miłość” Ryszarda Bera 1991), taksówkarza („Bank nie z tej ziemi” Waldemara Dzikiego 1994, „Tygrysy Europy” Jerzego Gruzy 1999), gangstera („Ekstradycja 3” Wojciecha Wójcika 1998), czy karczmarza („Wiedźmin” Marka Brodzkiego 2002).

Trzykrotnie w swojej ekranowej karierze przyszło mu wcielić się w postać księdza – na planie serialu historycznego „Najdłuższa wojna nowoczesnej Europy” Jerzego Sztwiertni (1981), serialu biograficznego „Marszałek Piłsudski” Trzosa-Rastawieckiego (2001) i filmu TV „Biała sukienka” Michała Kwiecińskiego, powstałego w ramach cyklu „Święta polskie” (2003).

Ostatnio pojawił się na dużym ekranie w tragikomedii „Futro” Tomasza Drozdowicza (2007) i w komedii „Fenomen” Tadeusza Paradowicza (2008).

Jego ulubionym filmem jest „Amarcord” Federico Felliniego.

Komentarze

Trwa ładowanie