Pamiętny, nieżyjący już aktor, jedna z największych gwiazd kina przełomu lat 40. i 50. Mimo, że jego filmografia obejmuje zaledwie kilkanaście tytułów, aż cztery z wykreowanych tam ról doczekały się nominacji do Oskara. Jest jedną z najtragiczniejszych postaci w historii Hollywood.

Urodził się 17 października 1920 roku w Omaha, w stanie Nebraska. Miał starszą o kilka minut siostrę, bliźniaczkę i starszego o półtora roku brata, Brooksa. Zanim trafił do Hollywood, zachwycając naturalnym stylem gry i ogromnym urokiem osobistym, roztaczanym zarówno na ekranie, jak i poza nim, miał na swoim koncie całkiem konkretne doświadczenie zawodowe. Już jako nastolatek ujawnił swój talent jako gwiazda amatorskich scen, a podczas pobytu w Nowym Jorku w latach 40-tych, wystąpił w kilkunastu broadwayowskich produkcjach (m.in. „You Touched Me” 1945) i stał się jednym z założycieli słynnego Actors Studio (1947). O sile jego aktorstwa świadczyć może fakt, że już sam debiut filmowy (dramat wojenny „Poszukiwana” Freda Zinnemanna 1948) spotkał się z dobrym przyjęciem krytyki, która nagrodziła młodego aktora pierwszą z czterech nominacji do Oskara, sytuując go pośród skromnej grupy debiutantów, którym udało się dostąpić tego zaszczytu.

Przystojny, elegancki i czarujący, z miejsca stał się ulubieńcem publiczności i obiektem zainteresowania twórców filmowych. W ciągu kilkunastoletniej kariery udało mu się wystąpić u czołowych reżyserów ówczesnego kina: Williama Wylera, George’a Stevensa, Howarda Hawksa, Edwarda Dmytryka, Elii Kazana, Josepha L. Mankiewicza, Johna Hustona, Stanleya Kramera i Alfreda Hitchocka.

Był idealny do roli amanta. Trzykrotnie partnerował Elizabeth Taylor na planie melodramatycznego „Miejsca pod słońcem” Stevensa (1952, nominacja do Oskara), romansu „W poszukiwaniu deszczowego drzewa” Dmytryka (1957) i filmowej adaptacji sztuki Tennessee Williamsa „Nagle, zeszłego lata” Mankiewicza, z Katharine Hepburn (1959).

Świetnie sprawdzał się również w bardziej „męskich” filmach, jak western „Rzeka Czerwona” Howarda Hawksa, z Johnem Waynem (1948), czy wojenne „Młode lwy” z Marlonem Brando (1958). W 1953 roku miał okazję zagrać u mistrza thrillera, Alfreda Hitchocka w filmie „Wyznaję”.

* Słynne były jego kreacje u boku Debory Kerr i Burta Lancastera w wojennym dramacie/romansie „Stąd do wieczności” Zinnemanna (1953, trzecia nominacja do Oskara) i obok Marilyn Monroe i Clarka Gable w słynnym dramacie Johna Hustona „Skłóceni z życiem” (1961).*

Był jedną z najbardziej wyrazistych osobistości hollywoodzkiego kina, jednak jego kariera szybko została złamana, na co wpływ miało kilka czynników – życie pod presją braku społecznej akceptacji dla homoseksualizmu, problemy z narkotykami i alkoholem oraz fatalny wypadek samochodowy w 1957 roku, który na zawsze zniekształcił mu twarz.

* Mimo, że po wypadku nadal z powodzeniem występował (m.in. nagrodzony ostatnią nominacją do Oskara oraz jednymi nominacjami do Złotego Globu i BAFTA, występ w „Wyroku w Norymberdze” Stanleya Kramera 1962), jego kariera i życie powoli przygasały.*

Kiedy zmarł na atak serca, 23 lipca 1966 roku, o jego śmierci mówiono, że było to „najdłuższe samobójstwo w dziejach show-biznesu”.

Komentarze

Trwa ładowanie