Trwa ładowanie...
d1kzclb

François Truffaut

Najnowsze informacje
Oceń jako pierwszy:
Miejsce urodzenia:

Paryż, Francja

Reżyser:
Scenarzysta:
Filmografia:
d1kzclb

Francuski reżyser, scenarzysta, producent i krytyk filmowy. Jeden z czołowych twórców francuskiej Nowej Fali, autor sztandarowego dzieła dla tego nurtu – „Czterysta batów”.

Urodził się 6 lutego 1932 roku w Paryżu. Był samoukiem. Już w wieku 14 lat porzucił szkołę i postanowił sam na siebie zarabiać. Przejawiał żywe zainteresowanie filmem, jako 16-latek założył klub filmowy, a już kilka (burzliwych) lat później dał się poznać jako uzdolniony krytyk, związany z legendarnym pismem „Cahiers du Cinéma” André Bazina. Jego nowatorskie poglądy na kino, szczególnie zaś idea autora filmowego, stanowiły istotną podstawę ideową, mającego się wkrótce narodzić nurtu, zwanego Nową Falą francuską.

Pełnometrażowym debiutem był film „Czterysta batów” – jedno z pierwszych, najwybitniejszych i najbardziej reprezentatywnych dzieł nowofalowych (1959, nominacja za reżyserię i OCIC Award w Cannes, nominacja do Oskara za scenariusz, dwie nominacje do BAFTA). Film ten, z udziałem młodziutkiego Jean-Pierre’a Léaud, był pierwszym z całego cyklu ekranowych opowieści o Antoine’ie Doinelu. Pozostałe tytuły to: powstałe niemal 10 lat później „Skradzione pocałunki” (1968, nominacja do Oskara i Złotego Globu za Najlepszy Film Zagraniczny), będące ich bezpośrednią kontynuacją „Małżeństwo” z Claude Jade w roli żony bohatera (1970) i zamykająca cykl, powstała 20 lat po pierwowzorze „Uciekająca miłość” (1979). Największym międzynarodowym sukcesem, poza debiutanckim obrazem, cieszyły się: nagrodzony Oskarem dla Najlepszego Filmu Zagranicznego, autotematyczny film „Noc amerykańska” z udziałem samego reżysera (1973), oparta o pamiętniki córki Wiktora Hugo „Miłość Adeli H.” z Isabelle Adjani (1975) i obsypane statuetkami
Césara „Ostatnie metro” z Catherine Deneuve i Gérardem Depardieu (1980).

Truffaut chętnie sięgał po popularną, amerykańską prozę, dostosowując ją do własnej poetyki i przenosząc do realiów francuskich. W ten sposób powstały m.in. kryminalny film „Strzelajcie do pianisty” z Charlesem Aznavourem (1960) film sci-fi „Fahrenheit 451” z Julie Christie (1966), „Panna młoda w żałobie” z Jeanne Moreau (1967), czy „Syrena z Mississipi” z Catherine Deneuve i Jeanem-Paulem Belmondo (1969).

Większość filmów reżysera to dzieła w różny sposób dotykające fenomenu miłości („Jules i Jim” z Jeanne Moreau 1962, „Gładka skóra” z Françoise Dorléac 1964, „Dwie Angielki i kontynent” z Léaud 1971, „Mężczyzna, który kochał kobiety 1977, „Kobieta z sąsiedztwa” z Fanny Ardant i Gérardem Depardieu (1981).

Truffaut często pojawiał się u siebie w epizodach, większe, znaczące występy dając jedynie w trzech wyreżyserowanych przez siebie produkcjach – dramacie „Dzikie dziecko” (1970), wspomnianej już „Nocy amerykańskiej” (1973) i w, powstałym na motywach opowiadania Henry’ego Jamesa „Zielonym pokoju” (1978). Ponadto, w 1977 roku zagrał u boku Richarda Dreyfussa w „Bliskich spotkaniach trzeciego stopnia” Stevena Spielberga (nominacja do BAFTA).

Zasłynął jako współautor scenariusza do nowofalowego dzieła Jeana-Luka Godarda „Do utraty tchu”(1960), które doczekało się nawet nieudanego, amerykańskiego remake’u z udziałem Richarda Gere (1983). W tym samym roku nakręcono też hollywoodzką wersję komedii Truffaut - „Mężczyzna, który kochał kobiety” z Kim Basinger, Julie Andrews i Burtem Reynoldsem, z kolei w 1995 roku, grubo po śmierci Truffaut, wg jego scenariusza zrealizowano francuski mini-serial „Belle Époque” w reżyserii Gavina Millara.

Był producentem wielu swoich filmów, na co pozwoliła mu, założona już w 1958 roku dzięki pomocy finansowej teścia, Ignace’a Morgensterna, wytwórnia filmowa.

Ostatnim filmem w jego reżyserii była komedia kryminalna „Aby do niedzieli!” z udziałem ówczesnej partnerki, Fanny Ardant i Jeana-Louisa Trintignanta (1983, nominacja do BAFTA i Césara). Zmarł 21 października 1984 roku we Francji. Został pochowany na paryskim cmentarzu Montmartre.

* Został uhonorowany Specjalną Nagrodą Davida - Luchino Visconti Award za całokształt działalności reżyserskiej i krytyczno-filmowej (1981).*

Komentarze

Trwa ładowanie
.
.
.
d1kzclb
d1kzclb
d1kzclb