Adolf Dymsza (właściwie Adolf Bagiński) urodził się 7 kwietnia 1900 roku w Warszawie, zmarł 20 sierpnia 1975 roku w Górze Kalwarii. Karierę rozpoczął od występów w warszawskich teatrzykach rewiowych i kabaretowych. Od 1920 roku grywał w filmach, początkowo w epizodach, zaś od 1924 roku w rolach głównych, kreując charakterystyczne typy sportowca, wojskowego, policmajstra, szczęściarza i pechowca.

Przełomem w kinowej karierze aktora okazało się wprowadzenie filmu dźwiękowego, który pozwolił mu w pełni wykorzystać nieprzeciętny talent komiczny. Dziś Adolf Dymsza jest legendarną postacią polskiego filmu i teatru. Adolf Dymsza a właściwie Adolf Bagiński urodził się w 1900 roku w Warszawie. Uczęszczał do II Gimnazjum, a następnie do Szkoły Handlowej Waweberga w Warszawie. Od momentu uzyskania pełnoletniości zaczął grać.

W latach 1918-20 pracował w teatrach w Grodnie i Mińsku Litewskim. Po powrocie do Warszawy wstąpił ochotniczo do WP . Po demobilizacji* przez pewien okres był aktorem pozbawionym stałego angażu*, dlatego by się utrzymać grywał epizody w filmach, występował w warszawskich teatrzykach i uczył tańca towarzyskiego.

W latach 1925-31 występował z powodzeniem w kabarecie ‘Qui pro Quo’.* Do wybuchu wojny, już jako czołowy aktor rewiowy, był aktorem najważniejszych teatrzyków stołecznych*: „Banda”, „Rex”, „Cyganeria” i in.

W czasie okupacji Dymsza grał nadal, występując w jawnych teatrach warszawskich (m. in. Teatry : Komedia, Nowości, Niebieski Motyl, Jar). Za występowanie przed okupantami władze ZASP ukarały go zakazem grania do końca 1945 roku oraz pięcioletnim zakazem wykonywania zawodu w Warszawie.

W 1946-48 był aktorem łódzkiego Teatru Syrena, a potem do 1951 tamtejszego Teatru Powszechnego. W 1951 powrócił do Warszawy i do przejścia na emeryturę (1973) był aktorem Teatru Syrena. Pod koniec życia mieszkał w Domu Opieki Społecznej w Górze Kalwari.

Adolf Dymsza stworzył wspaniałe kreacje przede wszystkim w filmach M. Waszyńskiego, M. Krawicza. W czasie swojej kariery filmowej stworzył dwa udane duety komiczne - z E. Bodo i K. Krukowskim, występując jednocześnie u boku najpiękniejszych amantek ekranu. Powojenna działalność w kinematografii zwiększyła jeszcze popularność aktora, który stał się z czasem narodową instytucją.

Do jego najsławniejszych filmów należą: „Romeo i Julcia”, „12 krzeseł”, „Parada rezerwistów”, „Antek policmajster”, „Wacuś”, „Paweł i Gaweł”, „Robert i Bertrand”, Sportowiec mimo woli.

Komentarze

Trwa ładowanie