Karierę rozpoczął od występów telewizyjnych – w 1978 roku zagrał (gościnnie) kosmicznego przybysza Morka w sitcomie „Happy Days” i jeszcze w tym samym roku dostał główną rolę w swoistej kontynuacji serialu, zatytułowanej „Mork & Mindy” (1978-82). Rola ta przyniosła aktorowi Złoty Glob oraz pierwszą nominację do Emmy (1978).

Jego debiutem na wielkim ekranie była główna rola w filmie Roberta Altmana „Popeye” (1980), zaś przełomową rolą – tytułowa rola w „Świecie według Garpa” (1982) George’a Roya Hilla.

W tym samym czasie zdobywał sławę na małym ekranie, biorąc udział w licznych show (m.in. „Comic Relief” z Whoopi Goldberg i Billym Crystalem). Williams utalentowany był zwłaszcza w kierunku nie stroniących od sarkazmu występów parodystycznych, naśladowania głosów i sposobu zachowania znanych osobistości świata showbiznesu i polityki. Równie dobrze wypadał improwizując.

W latach 1987 - 90, za swoje występy telewizyjne i filmowe, co roku honorowany był licznymi nagrodami (m.in. dla Najśmieszniejszego Komika Roku) przez Amerykańską Akademię Komedii.

W 1987 roku otrzymał też swoją jedyną nagrodę Emmy za występ w programie rozrywkowym „Carol, Carl, Whoopi and Robin”. W 1984 roku dostał nominację do Złotego Globu za rolę Rosjanina w „Moskwie nad rzeką Hudson”.

W 1988 roku otrzymał Złoty Glob oraz pierwsze nominacje do Oscara i BAFTA za rolę prezentera radiowego w „Good Morning, Vietnam” (1987) Barry’ego Levinsona. Kolejne nominacje do tych trzech nagród przyszły wraz z niezapomnianą rolą ekscentrycznego nauczyciela w „Stowarzyszeniu umarłych poetów” (1989) Petera Weira.

W międzyczasie występował na scenie, m.in. w sztuce Becketta „Czekając na Godota”, wyreżyserowanej przez Mike’a Nicholsa, z partnerującym mu Stevem Martinem (1988).

W 1990 roku zachwycił występem w roli lekarza opiekującego się ludźmi w śpiączce w obrazie „Przebudzene” (nominacja do Złotego Globu), w 1991 zagrał Piotrusia Pana w ekranizacji popularnej bajki w reżyserii Stevena Spielberga oraz otrzymał kolejny Złoty Glob i nominację do Oscara za występ w filmie „Fisher King” Terry’ego Gilliama.

W 1992 roku wziął udział w jednym z licznych dubbingów w karierze, wcielając się w „rolę” Dżina w „Alladynie”, tym razem jednak pracę jego nagrodzono specjalnym Złotym Globem oraz Nagrodą MTV.

W 1994 roku (trzeci rok z rzędu) został uhonorowany Złotym Globem za komediową rolę w „Pani Doubtfire”. Pamiętna, przebierana kreacja przyniosła mu też Nagrodę MTV oraz kolejną nagrodę Amerykańskiej Akademii Komedii.

W połowie lat 90-tych, będąc i szczytu kariery grywał dużo, przede wszystkim w rolach komediowych m.in. w familijnym „Jumanji”, komedii „Dziewięć miesięcy” z Hugh Grantem (oba w 1995), w komedii muzycznej „Klatka dla ptaków” (1996) Mike’a Nicholsa, czy u Woody’ego Allena w „Przejrzeć Harry’ego” (1997).

Za występ w „Buntowniku z wyboru” (1997) Gusa Van Santa otrzymał wyczekiwanego Oscara oraz nominację do Złotego Globu.

W 1999 roku wyprodukował (wraz z żoną) oraz wystąpił w głównej roli w filmie „Jakub kłamca” Petera Kassovitza, zaś trzy lata później zaskoczył wszystkich rolą całkowicie abstrahującą od jego dotychczasowego wizerunku – psychopatycznego mordercy w thrillerze „Bezsenność” (2002) Christophera Nolana.

Ostatnimi laty generalnie grywa mniej, energię skupiając na pracy związanej z dubbingiem (m.in. „Roboty” 2005, „Happy Feet” 2006), czy telewizyjnymi show („Robin Williams: Live on Broadway”).

W 2006 roku pojawił się komedii „Noc w muzeum”, u boku Bena Stillera oraz w głównej roli w „Człowieku roku”, na planie którego znów spotkał się z reżyserem, Barrym Levinsonem.

W 2005 roku otrzymał honorowy Złoty Glob, czyli Nagrodę im. Cecile’a B. DeMille’a za całokształt twórczości i działalności. W 2009 roku zagrał w sequelu pt. "Noc w muzeum 2" oraz w filmie "Stare wygi" u boku Travolty.

Był żonaty z Valerie Velardi (od 4 czerwca 1978 do 1988), z którą ma syna Zachary'ego (ur. 1983). W 1989 roku poślubił Marshę Garces (ur. 1957). Mają córkę Zeldę (ur. 31 lipca 1989) i syna Cody'ego (ur. 25 listopada 1991).

Komentarze

Trwa ładowanie