Trwa ładowanie...
d4bjtlc

Gustaw Holoubek

Najnowsze informacje
4.6
(267 głosów)
Oceń:
Miejsce urodzenia:

Kraków, Polska

Reżyser:
Filmografia:

Ogniem i mieczem (1999) (Kisiel)

Błękitny krzyż (1955) (narrator)

Biały niedźwiedź (1959) (Henryk Fogiel)

Marysia i krasnoludki (1960) (Lis)

Lawa. Opowieść o "Dziadach" Adama Mickiewicza (1989) (Poeta)

Królewskie sny (1988) (Władysław II Jagiełło)

W biały dzień (1980) (sędzia)

Pokój z widokiem na morze (1977) (profesor)

Odwiedziny o zmierzchu (1966) (sąsiad)

Klasyka światowa (1965) (pacjent)

Pętla (1957) (Kuba)

Wspólny pokój (1959) (Dziadzia)

Salto (1965) (Gospodarz)

Listy miłosne (2001) (ojciec Teresy)

"Awatar", czyli zamiana dusz (1964) (Doktor Baltazar Charbonneau)

Spotkanie w bajce (1962) (doktor)

Zygfryd (1986) (Stefan Drawicz)

Limuzyna Daimler-Benz (1981) (Maks Feliński)

Jak daleko stąd, jak blisko (1971) (Maks)

Pejzaż z bohaterem (1970) (Rafał Wilczewski)

Fatalista (1967) (Wulicz)

Historia żółtej ciżemki (1961) (Stwosz Wit)

Świąteczna przygoda (2000) (Pan Bóg)

Pismak (1984) (sędzia śledczy)

Gangsterzy i filantropi (1962) (Profesor)

Operacja Samum (1999) (Shopsowitz, szef Mossadu)

Zniewolony teatr (2006)

Ogniem i mieczem (serial) () (Kisiel)

Dziecinne pytania (1981) (profesor)

Perły i dukaty (1965) (dyrygent X)

Zabicie ciotki (1984) (mistyk)

Kolorowe pończochy (1960) (wychowawca)

Gra (1968) (1968) (mąż)

Weryfikacja (1986) (Gucio)

Naprawdę wczoraj (1963) (kapitan Stołyp)

Cień (1981) (lekarz)

Czas przeszły (1961) (von Steinhagen)

Żołnierz zwycięstwa (1953) (Dzierżyński Feliks)

Urząd (1969) (ksiądz Miron)

Klub profesora Tutki (1966) (profesor Tutka)

Prawo i pięść (1964) (Andrzej Kenig)

Tajemnica dzikiego szybu (1956) (nauczyciel Sądej)

Sanatorium Pod Klepsydrą (1973) (doktor Gotard)

Pożegnania (1958) (Mirek, siostrzeniec Róży)

Wyspy szczęśliwe (1972) (doktor)

Nieciekawa historia (1982) (profesor)

Opowieści niezwykłe (1967) (dr Charbonneau)

Mazepa (1975) (scenariusz, reżyseria)

Marysia i Napoleon (1966) (Napoleon Bonaparte , Berenger)

Augenblick des friedens (1965) (nauczyciel)

Spóźnieni przechodnie (1962) (występuje w roli samego siebie , aktora grającego w kręconym filmie)

Rozstanie (1960) (mecenas Rennert)

Rękopis znaleziony w Saragossie (1964) (Don Pedro Velasquez, matematyk)

Poprzez piąty wymiar (1973) (doktor Kopot)

Niezwykła podróż Baltazara Kobera (1988)

Mistrz i Małgorzata (1988) (Woland)

Jutro premiera (1962) (Wiewiórski)

Księga wielkich życzeń (1997) (Adam Ostrowski)

Oczy niebieskie (1994) (profesor; we śnie Święty Piotr)

d4bjtlc

Wybitny aktor teatralny i filmowy, także reżyser. Urodził się 21 kwietnia 1923 roku w Krakowie. W 1939 roku, jako szesnastolatek, brał udział w kampanii wrześniowej i trafił do niewoli niemieckiej - przebywał w obozie jenieckim w Altengrabow, później w Toruniu. Do Krakowa wrócił w 1940 roku.W czasie wojny należał do tajnego kółka aktorskiego, a tuż po wyzwoleniu, wstąpił do krakowskiego Studia Dramatycznego przy Teatrze Słowackiego, które ukończył w 1947 roku.

Choć zagrał wiele znaczących ról filmowych, uważany jest głównie za aktora i twórcę teatralnego (przede wszystkim sam się za takiego uważał). Na początku kariery aktorskiej w teatrach krakowskich grywał głównie niewielkie role komediowe. Debiutował w 1947 roku rolą Charysa w „Odysie u Feaków” w Teatrze Starym.

W 1949 roku przeniósł się do Katowic, gdzie pozostawał do 1956 roku. Zagrał kilka ważnych ról (m.in. tytułową role w „Fantazym” Słowackiego), to tutaj zadebiutował też jako reżyser (1951 - „Trzydzieści srebrników” Howarda Fasta); a jako dyrektor artystyczny zaprosił do współpracy Tadeusza Kantora. W 1957 roku ze względów zdrowotnych (choroba płuc) przeniósł się do Warszawy.

Grał w Teatrze Polskim, Dramatycznym (tytułowa rola w „Hamlecie” 1962) i Narodowym, gdzie wystąpił m.in. w tytułowej roli w „Ryszardzie II” Szekspira (1964) oraz w roli Konrada-Gustawa w historycznej inscenizacji „Dziadów” (1968) w reżyserii Kazimierza Dejmka. Kiedy władze odwołały Dejmka ze stanowiska dyrektora Teatru Narodowego, aktor – wraz z rzeszą innych – również opuścił ten teatr i związał się z Teatrem Dramatycznym, gdzie przez dziesięć lat (1972-82) pełnił funkcję dyrektora.

Czynił to zresztą znakomicie – to za jego „kadencji”, teatr wyraźnie odżył - działała w nim plejada znakomitych aktorów i reżyserów, wystawiano sztuki w USA i RFN, a repertuar dobierany był z dbałością, i był bardzo urozmaicony (wystawiano zarówno sztuki klasyczne, jak i współczesne). W Teatrze Dramatycznym wyreżyserował m.in. „Zemstę” Fredry (1975) i „Hamleta” (1979).

Kiedy w 1983 roku władze usunęły Holoubka ze stanowiska dyrektora tego teatru, ponownie współpracował z Dejmkiem, tym razem w Teatrze Polskim. Od 1989 roku Holoubek współpracuje, także jako dyrektor artystyczny, z Teatrem Ateneum. Aktor wystąpił ponadto w blisko 100 spektaklach Teatru TV, dla którego również sam reżyserował.

W filmie aktor zadebiutował w 1953 roku, rolą Feliksa Dzierżyńskiego w „Żołnierzu zwycięstwa” Wandy Jakubowskiej. W 1957 roku zagrał główną rolę w „Pętli” Wojciecha Jerzego Hasa. Z Hasem współpracował później jeszcze wielokrotnie: dwa lata później wystąpił u niego w filmie „Wspólny pokój”, w 1964 roku zagrał w „Rękopisie znalezionym w Saragossie”, w 1973 – w „Sanatorium pod klepsydrą”, a w 1982 – w „Nieciekawej historii”.

Grał Wita Stwosza w „Historii żółtej ciżemki” Sylwestra Chęcińskiego (1962), profesora w „Gangsterach i filantropach” Jerzego Hoffmana (1962) oraz Andrzeja Keniga w „Prawie i pięści” (1964) tego samego reżysera. Do współpracy z Hoffmanem powróci 30 lat później, dzięki roli senatora Kisiela w „Ogniem i mieczem” (1999).

W 1966 partnerował Beacie Tyszkiewicz na planie serialu „Marysia i Napoleon” Leonarda Buczkowskiego (w roli Napoleona), pojawił się także w roli tytułowej w komediowym „Klubie profesora Tutki” Andrzeja Kondratiuka. Kilkakrotnie współpracował z Tadeuszem Konwickim (1965 „Salto”, „Jak daleko stąd, jak blisko” 1971, „Lawa” 1989, nominacja do Nagrody Aktorskiej na FPFF w Gdyni).

W 1978 roku zagrał w głośnym „Szpitalu przemienienia” Edwarda Żebrowskiego, w 1981 – w jednym z filmów z nurtu Kina Moralnego Niepokoju- „Limuzyna Daimler-Benz” Filipa Bajona. W 1988 roku wystąpił w roli Wolanda w telewizyjnej adaptacji „Mistrza i Małgorzaty” w reżyserii Macieja Wojtyszki. Dla filmu reżyserował dwukrotnie: jeden z odcinków „Spóźnionych przechodniów” (1962) oraz filmową wersję „Mazepy” Juliusza Słowackiego (1975).

Wielokrotnie występował jako narrator, lektor, bądź „głos” w różnego rodzaju filmach („Sól ziemi czarnej” Kazimierza Kutza, „Błękitny krzyż” Andrzeja Munka, „Tytus, Romek i A’Tomek”).

Gustaw Holoubek był profesorem PWST w Warszawie. W latach 1989 – 91 był senatorem RP. W latach 1970-81 prezes ZASP-u.

Był laureatem szeregu nagród, m.in. Nagrody Państwowe I, II, i III stopnia odpowiednio z 1978 i 1966 (I),1953 (II) i 1952 (III) roku, Nagroda Ministra Kultury i Sztuki I stopnia 1972, Złota Maska 1962, Srebrna Maska 1963, 1965 i 1966, Super Wiktor 1994, 1995 - Złoty Laur „Przekroju”, 1998 – Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, 1998 – doroczna Nagroda Ministra Kultury i Sztuki w dziedzinie teatru, 2001 – tytuł Mistrza Mowy Polskiej, 2005 – Nagroda Specjalna za Szczególne Osiągnięcia, wręczona podczas festiwalu Camerimage w Łodzi, 2005 – Medal „Zasłużony kulturze”, przyznany przez Ministra Kultury oraz wiele indywidualnych nagród za role teatralne.

W 1998 roku odcisnął swoją dłoń na Promenadzie Gwiazd w Międzyzdrojach. Należy do nielicznego grona osobowości aktorskich, których specyficzny charakter zawsze dominuje nad graną postacią.

Gustaw Holoubek zmarł 6 marca 2008 roku w wieku 85 lat.

Komentarze

Trwa ładowanie
.
.
.
d4bjtlc
d4bjtlc
d4bjtlc