Nieżyjący już aktor francuski o międzynarodowej sławie, szerokiej publiczności znany chociażby z roli konduktora w znanej ekranizacji „Morderstwa w Orient Expressie” Sidneya Lumeta, i Ludwika XIII w cyklu filmów o „Trzech muszkieterach”. We Francji kojarzony głównie z licznymi występami w rodzimych komediach (m.in. Philippe’a de Broki). Ojciec aktora Vincenta Cassella i teść Moniki Bellucci.

Urodził się 27 października 1932 roku w Paryżu, jako syn lekarza i śpiewaczki operowej. Profesja matki miała wpływ na jego wychowanie w atmosferze uwielbienia do świata sztuki, muzyki, spektaklu. Po maturze uczęszczał na kursy aktorstwa (Les Cours Simon), a na początku lat 50-tych zaczął pojawiać się w filmie. Jego debiutem była epizodyczna, taneczna rola w amerykańsko-francuskiej produkcji „Ich wielka miłość” Anatole’a Litvaka (1953).

Początkowo występował w niewielkich rolach, za to u boku wielkich gwiazd – Brigitte Bardot w kryminale „Na wypadek nieszczęścia” Autant-Lary (1958), Louisa De Funèsa w komedii „Jak włos w zupie” (1957), Jeana-Paula Belmondo w „Pieszo, konno i wozem” (1957), czy wreszcie Gene’a Kelly w „Szczęśliwej drodze” (1957).

* Przełomem w karierze młodego aktora było spotkanie z równie młodym, debiutującym wówczas Pihippem de Broką i pierwszoplanowe występy w jego komediach: „Dowcipniś” (1960), „Igraszki miłosne” (1960), „Pięciodniowy kochanek” z Jean Seberg (1961), czy „Pan do towarzystwa” (1965).*

W kolejnych latach współpracował z najbardziej znanymi i cenionymi twórcami francuskiego kina, takimi jak: Jean Renoir (komedia „Kapral w matni” 1962), Abel Gance („Cyrano i d’Artagnan” 1964), René Clair („Les Fêtes Galantes” 1965), Claude Chabrol (nowelki w ramach cyklu „Siedem grzechów głównych” 1962 i „Najpiękniejsze oszustwa świata” 1964, thriller „Zerwanie” 1970), René Clément (dramat wojenny „Czy Paryż płonie” 1966), czy Jean–Pierre Melville (dramat wojenny „Armia cieni” 1969).

W pierwszej połowie lat 60-tych zaczął też powoli przekraczać granice Francji – zagrał u hiszpańskiego twórcy Juana Antonia Bardema w filmie „W zamkniętym kręgu” (1963), a w 1965 roku zadebiutował – jako francuski lotnik - w anglojęzycznym filmie brytyjskim „Ci wspaniali mężczyźni w swych latających maszynach”.

W latach 70-tych poszerzył swoją artystyczną „ekspansję” o bardziej znane występy: u Luisa Buñuela w „Dyskretnym uroku burżuazji” (1972), u Sidneya Lumeta w słynnej, gwiazdorsko obsadzonej ekranizacji kryminału Agathy Christie „Morderstwo w Orient Expressie” (1974), i u Richarda Lestera w cyklu filmów „płaszcza i szpady”: „Trzej muszkieterowie” (1973) i „Czterej muszkieterowie” (1974), gdzie zagrał postać Ludwika XIII. Po latach wystąpił w kolejnej części cyklu – „Powrót muszkieterów” (1989), wcielając się tym razem w postać Cyrano de Bergeraka.

W międzyczasie jego kariera nieco przycichła – w latach 80-tych występował głównie we francuskich, często telewizyjnych produkcjach, nie zaniedbując również sceny teatralnej. Swoją obecność na arenie międzynarodowej zaznaczał występami: u Josepha Loseya w „Pstrągu” (1982), Tony’ego Richardsona w „Upiorze w operze” (1990), Roberta Altmana w filmach:„Vincent i Theo” (1990) i „Prêt-à-Porter” (1994, National Board of Review Award dla całego zespołu), czy jako ambasador w filmach z serii „Kroniki młodego Indiany Jonesa”.

Dwukrotnie wystąpił u Matthieu Kassovitza w filmach z udziałem syna, Vincenta – komedii romantycznej „Café Au Lait” (1993) i thrillerze „Purpurowe rzeki” z Jeanem Reno (2000).

* Nigdy nie był rozpieszczany przez krytykę. Jedyną nominację do Césara otrzymał dopiero w 1995 roku, dzięki drugoplanowej kreacji w „Ceremonii” Claude’a Chabrola, z Isabelle Huppert. Ostatnimi filmami z udziałem aktora były głośny dramat biograficzny „Motyl i skafander” Juliana Schnabla (2007) i „Asterix na olimpiadzie” (2008).*

Zmarł na raka, 19 kwietnia 2007 roku w Paryżu.

Komentarze

Trwa ładowanie