Bollywoodzki stereotyp

Za każdym razem schemat jest ten sam i na dłuższą metę, kiedy mija sto, sto dwadzieścia, sto czterdzieści, sto pięćdziesiąt minut filmu, a do końca wciąż jeszcze daleko, jest to kino jedynie dla masochistów, którzy są w stanie wytrzymać tak długo w kinowym fotelu. A prawda jest taka, że to bardzo długie sto dziewięćdziesiąt dwie minuty.

Hindusi rozmiłowali się w kręceniu filmów, których jakąś jedną trzecią czasu wypełniają skoczne piosenki. Do tego dochodzi, lepsza lub gorsza historia i to, czego nie da się powiedzieć, nie pozostaje nic innego, jak wyśpiewać. I może byłby w tym jakiś sens, gdyby za każdym razem nie robić tego samego.

Filmy Bollywood, kalka w kalkę podobne są do siebie … te same plenery, te same twarze, ta sama choreografia, ta sama, wyjątkowa i zabójcza, dłużna. Jakkolwiek by na to nie patrzeć nikt nawet za darmo i z dobrej woli nie zaciągnie mnie świadomie na film pod znakiem made in india. Nie wiem też, dlaczego tak często wprowadza się te filmy na nasz rynek. Są kolorowe i skoczne to fakt, ale co poza tym?

Znam kilka innych, równie długich, ale jakże pasjonujących filmów opowiadających o uczuciach, miłości, poświęceniu, nie jest nim na pewno „Veer Zaara”.

Jeśli wiesz, na co się decydujesz i masz świadomość, z czym się spotkasz, nie będę Cię zniechęcał, wszystkim innym stanowczo odradzam, bo przez ten czas można zrobić znacznie więcej przyjemniejszych rzeczy, niż wyjść w trakcie filmu i stracić dobry humor na dłuższy czas. Ja tego nie kupuję.