Chropowate życie otul jedwabiem

Tak właśnie jest w filmie „Jedwabna opowieść”. Poznajemy 17-letnią Claire, gdy ta dowiaduje się, że jest w ciąży. Claire pracuje w supermarkecie, mieszka sama w kawalerce. W wolnych chwilach haftuje. Ciąża przeraża Claire, szczególnie że ojciec dziecka nie zamierza interesować się jego losem. Od razu proponuje Claire pieniądze na zabieg usunięcia ciąży.

Dziewczyna chce jak najdłużej utrzymać ciążę w tajemnicy, dlatego by zamknąć innym usta, mówi że ma raka. Dlatego tyje i wypadają jej włosy. Załamana i zagubiona dziewczyna ukojenie znajduje w haftowaniu i projektowaniu własnych haftów.

W okolicy mieszka Pani Melikian, hafciarka. Claire prosi ją o pracę i zostaje przyjęta na staż. Pani Melikian także ma swoje problemy. Niedawno zginął w wypadku jej jedyny syn.

Nastolatka w ciąży i dojrzała kobieta przeżywająca żałobę. Z pozoru wiele różni te dwie postaci. Nie są do siebie podobne, ale są sobie potrzebne. Musiały się spotkać, by pomóc sobie nawzajem. Dzięki Claire Pani Melikain na nowo nabiera chęci do życia. Claire uczy się miłości do swojego... nienarodzonego jeszcze dziecka. Co więcej łączy je ich wspólna praca, pasja i problemy właśnie. Obie zaczynają nowe życie. Haftowanie staje się ich wspólnym językiem. Dzięki wspólnej pracy każda jest w stanie zaakceptować to, co przynosi życie. Ta wspólna praca działa terapeutycznie na obie kobiety.

Film pokazuje artyzm kobiet wyszywających jedwab. To nie tylko umiejętność posługiwania się igłą i nitką, ale i zmysł estetyki, proporcji, talent. Do tej pracy trzeba mieć także anielską cierpliwość i być bardzo precyzyjnym. Jedno zbyt mocne pociągnięcie igłą i dziura w jedwabiu gotowa. Po obejrzeniu tego filmu nie sposób nie docenić ich pracy i nie zamarzyć o jedwabnej wyszywanej sukience czy chociaż chuście.

Kolejny raz kino francuskie udowadnia, że można kręcić filmy opowiadające o zwykłych ludziach i ich problemach. Że widzów do kin jest w stanie przyciągnąć historia dziewczyny, która zachodzi w ciążę. Co więcej ta prosta historia była w stanie zachwycić również krytyków. Tej bezpretensjonalnej, prostej a zarazem pięknej i optymistycznej historii możemy Francuzom tylko zazdrościć.