Nieźle jest się starzeć jak skalpel czuwa, jak się ma wymiary 90-60-90 i jeszcze sztab chirurgów, wizażystek, fryzjerów i innych koordynatorów urody. No i nieprzyzwoicie dużo na koncie. Dodatkowo żeby być Michelle Pfeiffer. No po prostu nic tylko się starzeć i z dumą mówić tym wszystkim młodym siksom, że zbliża się pięćdziesiątka. I jeszcze sobie przygruchać młodego, zakochanego po uszy przystojniaka.
Tak właśnie robi Michelle Pfeiffer w swoim najnowszym filmie. Udanym filmie, w którym zagrała u boku Paula Rudda. No i tak ona ma tu w filmie czterdzieści lat, on dochodzi powoli do trzydziestki i jak grom z jasnego nieba spada na nich miłość.
No ale miłość miłością, a życie życiem, no bo tak kochać młodszą o dwadzieścia lat to nawet nieźle, ale młodszego o dziesięć, to nie wypada. Patriarchalne to mocno stwierdzenie, ale też chyba estetycznie prawdziwe. Jednak oni się w sobie zakochują i przezwyciężają wszelkie problemy miłości starczo- młodzieńczej. I te problemy spowodowane różnicą wieku, dylematy, obyczajowe, wahania są w filmie zabawne i nadają mu koloryt.
Nie jest to jednak film o dramatycznych miłosnych problemach, o trudnej nieakceptowanej miłości, a płytka historia o sporym humorystycznym ładunku. Tylko że płytka historia to w tym wypadku dobra historia. Bo nie są to opowieści smętnej treści, nie są to historie wyjęte z książki Janusza Leona Wiśniewskiego, czy innych rozchwianych opowiadaczy życia.
To fajna, prosta, bajkowa trochę opowieść. A bajkowa, bo ni cholery nie widać między bohaterami różnicy wieku. Obydwoje są ładni, zgrabni, seksowni, zabawni i uroczy. Zatem podsumowując niezła wyszła historia twórcom filmu. Całkiem dowcipna i błyskotliwa.
Tradycyjnie już dobra rola Michelle Pfeiffer, którą jednak przyćmił Paul Rudd. I to on ze swoim ogromnym urokiem osobistym i fantastyczną osobowością jest bez wątpienia gwiazdą tego filmu. Ma on wielki komediowy potencjał, no a do tego ten jego zawadiacki uśmiech…Słowem film naprawdę niezły.