Detropia

Dzisiejsze Detroit przypomina miejską pustynię: po niemal całkowitym upadku tamtejszego przemysłu samochodowego, metropolia stopniowo się wyludniała, a dziś zajmują ją wielkie połacie niezamieszkanych budynków, między którymi poruszają się ludzie, którzy z różnych względów tu zostali. Reżyserki filmu ukazują kilka portretów tych ludzi: jest wśród nich blogerka dokumentująca miejskie ruin, a także artyści wprowadzający się do tanich czynszówek. Porównywany z klasycznym już dokumentem Michaela Moore’a „Roger i ja”, który dokumentował podobny proces odpływu kapitału, tyle że w odniesieniu do amerykańskiego przedmieścia, „Detropia” jest przepełnionym smutkiem – ale i ciekawością – portretem organizmu miejskiego, który przestał funkcjonować i stał się cieniem dawnego siebie. Heidi Ewing i Rachel Grady posługują się wizualnym pięknem w sposób, który nie tyle estetyzuje rozsypujące się pozostałości miasta, co pozwala odczuć skalę ludzkich marzeń, jakie były potrzebne do wybudowania metropolii u samych jej
początków.

Poprzedni film reżyserek – nominowany do Oscara „Obóz Jezusa” – stanowił najlepszy dowód tego, że traktują one polityczny aspekt swej twórczości bardzo poważnie; nie ma wątpliwości, że „Detropia” ma poza wszystkim innym nawoływać do działań mających na celu rewitalizację przestrzeni miejskiej. Jest przy tym poruszającym, nie stawiającym łatwych diagnoz dokumentem, który w niczym nie przypomina politycznej agitki.