Gwyneth Paltrow

Dopóki nie dostała Oscara za rolę w „Zakochanym Szekspirze”, wszyscy kojarzyli ją jako „tę brytyjską aktorkę, która była narzeczoną Brada Pitta”. Udowodniła wówczas światu, że potrafi być kimś znacznie więcej, niż dziewczyną znanego gwiazdora (który Oscara nigdy nie dostał), do dziś pozostało jedynie „piętno” brytyjskości – utrwalone zapewne przez charakterystyczną urodę aktorki, jak i częste kreacje ról z brytyjskim akcentem (m.in. w „Emmie” według Jane Austen).

Urodziła się 27 września 1972 roku w Los Angeles, jako córka producenta i reżysera filmowego, Bruce’a Paltrowa oraz aktorki Blythe Danner. Choć dzieciństwo spędziła w samym sercu filmowego świata, na początku lat 80-tych jej rodzina przeprowadziła się na Manhattan, do Nowego Jorku – centrum amerykańskiego świata teatralnego.

Latem zawsze obserwowała występy matki podczas Williamstown Theatre Festival, w którym w efekcie sama wzięła udział, debiutując w ten sposób na scenie w 1990 roku. Ne ukończyła studiów – rzuciła college po jednym semestrze, by poświęcić się grze aktorskiej. Miała wrodzony talent, ale i „plecy”. Zawsze rozsądnie dokonywała wyboru ról, nie stroniąc od produkcji niezależnych i mniej znanych, które dawały jej możliwość kreacji ciekawej postaci.

Zadebiutowała niewielką rolą w filmie „Magia tańca” (1991) z Johnem Travoltą, w tym samym roku pojawiając się też jako młoda Wendy w „Hooku” Stevena Spielberga - przyjaciela rodziców i ojca chrzestnego młodej Gwyneth.

Jej kariera rozwinęła się w szybkim tempie, w połowie lat 90-tych stawiając Paltrow pośród najbardziej rozpoznawalnych gwiazd Hollywood.

W najbliższych latach wystąpiła m.in. w jednej z głównych ról w romansie „Krew z krwi, kość z kości” (1993), pojawiła się u boku Brada Pitta w thrillerze Davida Finchera „Siedem” (1995), w filmie kostiumowym Jamesa Ivory’ego „Jefferson w Paryżu” (1995), jak również w dramacie Paula Thomasa Andersona – „Sydney”(1996).

Tytułowa rola „Emmy” (1996, nagroda Satellite) w brytyjsko- amerykańskiej adaptacji powieści Jane Austen, w której Paltrow miała okazję błysnąć biegłością w mowie z brytyjskim akcentem, przesądziła o angażu do Oscarowej roli w „Zakochanym Szekspirze” (1998) Johna Maddena, z Josephem Fiennesem w roli tytułowej. Oprócz Nagrody Akademii, Paltrow zgarnęła za nią również Złoty Glob oraz nominację do BAFTA, jak też – wraz z Fiennesem - nagrodę filmową MTV w kategorii Najlepszy Pocałunek.

Jeszcze w tym samym roku pojawiła się w komedii romantycznej „Przypadkowa dziewczyna” (1998), rok później zagrała wraz z Judem Law, Mattem Damonem i Cate Blanchett w thrillerze „Utalentowany pan Ripley” (1999), a w 2000 była gwiazdą muzycznego filmu „Tylko w duecie” w reżyserii ojca oraz melodramatu „Gra o miłość” z Benem Affleckiem.

Występ w komedii braci Farrelly „Płytki facet” (2001) zapoczątkował bardziej komediowy okres w karierze aktorki („Austin Powers i Złoty Członek” 2002, „Szkoła stewardess” 2003).

W 2002 roku wystąpiła w romansie „Opętanie” z Aaronem Eckhartem, a rok później wcieliła się w postać poetki Sylvii Plath w biograficznym obrazie „Sylvia” (2003) z Danielem Craigiem w roli Teda Hughesa.

W 2005 roku ponownie zagrała u Maddena, tym razem w dramacie „Dowód” z Anthonym Hopkinsem i Jakiem Gyllenhaalem. Rola przyniosła jej drugą nominację do Złotego Globu.

Rok później ponownie wystąpiła obok Josepha Fiennesa w mniej znanej produkcji komediowej „Biegając z nożyczkami”, zagrała też Peggy Lee w dramacie biograficznym „Bez skrupułów” z Sigourney Weaver oraz pojawiła się na planie komedii romantycznej „Miłość i inne nieszczęścia” (2006) z Brittany Murphy.

Ostatnio miała okazję spotkać się na planie z ex-narzeczonym, Bradem Pittem, przy okazji kręcenia zdjęć do dramatu historycznego „Dirty Tricks”. Wzięła też udział w superprodukcji sci-fi „Iron Man” (2008).

Oprócz sporadycznych występów w produkcjach ojca, zdarza jej się grać również w filmach w reżyserii brata, Jake’a Paltrowa (komedia romantyczna „Dobranoc, kochanie” 2007).

W 2008 roku zagrała w filmie "Iron Man", a w 2010 w "Iron Man 2". W tym samym roku wystąpiła gościnnie w kilku odcinkach serialu muzycznego pt. "Glee".