Michelle Pfeiffer

Słynąca z urody i talentu amerykańska aktorka, jedna z największych gwiazd kina, której szczyt kariery przypada przede wszystkich na przełom lat 80-tych i 90-tych.

Urodziła się 29 kwietnia 1958 roku w Santa Ana, w Kalifornii. Podobno nigdy nie uważała, że jest atrakcyjna, określając siebie samą jako „największą dziewczynę w klasie”.* Do filmu trafiła jednak właśnie dzięki wygranej w konkursie piękności Miss Orange County w 1978 roku, w którym startowała z jednym zamiarem – znalezienia agenta, który ułatwiłby jej w zaistnieniu w przemyśle filmowym. Udało jej się, dzięki czemu już wkrótce pojawiła się w serii reklam oraz telewizyjnym serialu „Fantasy Island” (1979)*.

Szybko nadeszły też kolejne propozycje, które Michelle chętnie przyjmowała, jednocześnie szkoląc się w zawodzie aktorskim. Wtedy też poznała swojego przyszłego męża, aktora i reżyseria Petera Hortona.

Przełomową rolą, dzięki której Pfeiffer ściągnęła na siebie większą uwagę publiczności był występ w sequelu hitowego musicalu „Grease 2” (1982). Choć film nie powtórzył sukcesu pierwowzoru, Pfeiffer została zauważona w środowisku filmowym, co zaowocowało zmianą agenta i znaczącą rolą obok Ala Pacino w „Człowieku z blizną” (1983) Briana De Palmy.

Pfeiffer występowała wówczas w produkcjach męża (m.in. „Amazonki z księżyca”), jednak właściwy moment rozpoczęcia wielkiej kariery rozpoczął się wraz z końcem pierwszego małżeństwa aktorki. W 1987 roku dostała rolę w głośnym filmie „Czarownice z Eastwick”, gdzie zagrała obok Jacka Nicholsona, Cher i Susan Sarandon. Potem przyszły kolejne: obok Mela Gibsona w „Tequila Sunrise” (1988), w komedii kryminalnej Jonathana Demme’a „Poślubiona mafii” (1988, nominacja do Złotego Globu), czy wreszcie znakomita kreacja (nominacja do Oskara za rolę drugoplanową, nagroda BAFTA) u Stephena Frearsa w kostiumowym melodramacie „Niebezpieczne związki” (1988), obok Johna Malkovicha, Glenn Close, Keanu Reevesa i Umy Thurman.

Kolejna nominacja do Oskara i nagrody BAFTA oraz pierwszy Złoty Glob, nadeszły już w kolejnym roku, dzięki roli w filmie „Wspaniali bracia Baker”, umacniając w ten sposób pozycję aktorki w Hollywood. W 1990 roku wystąpiła w szpiegowskim filmie, u boku Seana Connery „Wydział Rosja” (nominacja do Złotego Globu), rok później ponownie spotkała się z Alem Pacino na planie romansu „Frankie i Johnny” (nominacja do Złotego Globu), zaś w 1992 roku wystąpiła obok Michaela Keatona w drugiej części kasowej serii „Powrót Batmana” w reżyserii Tima Burtona, wcielając się w rolę kobiety-kota, co bez wątpienia znacznie podniosło popularność aktorki.

W tym samym roku została wyróżniona nagrodą aktorską w Berlinie (Srebrny Niedźwiedź), trzecią nominacją do Oskara oraz (w sumie) piątą nominacją do Złotego Globu, za rolę w dramacie „Pole miłości” (1992). Rok 1993 to kolejna, świetna rola kostiumowa w „Wieku niewinności” Martina Scorsese (nominacja do Złotego Globu), 1994 – występ u boku Jacka Nicholsona w horrorze fantasy „Wilk” w reżyserii Mike’a Nicholsa, zaś 1995 – główna rola nauczycielki tzw. „trudnej młodzieży” w głośnym filmie „Młodzi gniewni”.

Od tamtej pory intensywność występów ulega osłabieniu. Po fali ogromnych sukcesów i wielkich ról, aktorka postanowiła postawić przede wszystkim na rodzinę. W 1993 roku wyszła za mąż za producenta i scenarzystę Davida E. Kelleya, z którym najpierw adoptowała córkę Claudię Rose (w 1993), zaś rok później została także biologiczną mamą Johna Henry’ego.

Nie zarzuciła, co prawda całkowicie kariery, jednak uległa ona zdecydowanemu stonowaniu. W 1996 roku zagrała z Georgem Clonneyem w komedii romantycznej „Szczęśliwy dzień” oraz z Robertem Redfordem w romansie „Namiętności”. W 1999 wystąpiła obok Bruce’a Willisa w filmie „Tylko miłość”, a także po raz kolejny też świetnie sprawdziła się w roli kostiumowej w adaptacji sztuki Szekspira „Sen nocy letniej”.

Rok 2000 to udział w dość głośnym thrillerze Roberta Zemeckisa „Co kryje prawda”, gdzie partnerował jej Harrison Ford, zaś kolejne lata to: udział w obrazie „Sam” (2001), obok Seana Penna, „Biały oleander” (2002), obok Renée Zelweger, czy praca nad dubbingiem (głos Eris) filmu animowanego „Sindbad: legenda siedmiu mórz”.

W kolejnych latach Pfeiffer brała udział w muzycznym filmie „Lakier do włosów”, była także główna rola w komedii romantycznej „Nigdy nie będę twoja” oraz rola w filmie fantasy „Gwiezdny pył” w reżyserii Matthew Vaughna (wszystkie z 2007 roku). W 2009 roku zagrała w obrazie "W obliczu przeznaczenia".

Po nieudanym małżenstwie z aktorem Peterem Hortonem (1981-1989), w 1993 roku wyszła ponownie za mąż za scenarzystę Davida E. Kelley'a. Mają syna Johna Henry'ego (ur. 1994).