Małgorzata Potocka

Filmowa aktorka i reżyserka, twórczyni głośnego serialu dla młodzieży „Klasa na obcasach”. Ostatnio kojarzona głównie z udziałem w popularnych produkcjach TV: „Plebania” i „Barwy szczęścia”.

Urodziła się 17 sierpnia 1953 roku w Łodzi w rodzinie o filmowej tradycji – jej ojciec, Ryszard Potocki był znanym i cenionym scenografem. Odziedziczyła po nim zdolności manualne – prócz aktorstwa i reżyserii, od lat zajmuje się również fotografią i plastyką.

Studiowała w łódzkiej ‘filmówce’, gdzie zrobiła dwa fakultety - Wydział Aktorski tej uczelni ukończyła w 1978 roku, natomiast dyplomowaną reżyserką została trzy lata później. Na ekranie zaistniała jednak o wiele wcześniej. * Debiutowała już w 1959 roku, w małym epizodzie w „Awanturze o Basię” Marii Kaniewskiej. Począwszy od 1968 roku i występu w filmie „Wszystko na sprzedaż” Andrzeja Wajdy, zaczęła regularnie pojawiać się na ekranie.*

Lata 70-te to najszczęśliwszy okres w karierze aktorskiej Potockiej, która rok po roku otrzymywała pierwszoplanowe propozycje. Zagrała u Sylwestra Chęcińskiego w „Legendzie” (1970) i u Stanisława Różewicza w „Szklanej kuli” (1972), a następnie po raz pierwszy spotkała się z Bohdanem Porębą na planie wojenno-biograficznej produkcji „Hubal” z Ryszardem Filipskim (1973). W kolejnych latach była gwiazdą „Orła i reszki” (1974) i „Jarosława Dąbrowskiego” (1975) w jego reżyserii – ta owocna współpraca przyniosła aktorce prestiżową Nagrodę im. Zbyszka Cybulskiego w 1976 roku.

Dość często gościła wówczas również w spektaklach Teatru Telewizji, za tę działalność została uhonorowana nagrodą Przewodniczącego Komitetu ds. Radia i Telewizji w 1979 roku. Prócz doświadczenia z telewizyjnymi spektaklami, nigdy nie była związana z żadnym teatrem. Jest przede wszystkim aktorką filmową.

W kolejnej dekadzie Potocka skupiła się głównie na reżyserii. Począwszy do dokumentu „Strefy kontaktu. Żywe obrazy Krzysztofa Zarębskiego” (1982), zrealizowała szereg kolejnych filmów o sztuce („Trzy wnętrza”, „Bogusław Scheaffer – Poza schematem”, „Ekran dla Skopje”). Spośród jej aktorskich występów tamtych lat warto wspomnieć o występach u Macieja Wojtyszki (m.in. „Święto księżyca” 1983) i pierwszoplanowej roli tancerki Haliny Zasławskiej w filmie „Cyrk odjeżdża” Krzysztofa Wierzbiańskiego (1987).

Najsłynniejszą produkcją lat 90-tych z udziałem Potockiej był serial „Matki, żony i kochanki” Juliusza Machulskiego, w którym zagrała jedną z głównych ról, u boku Anny Romantowskiej, Grażyny Kownackiej i Elżbiety Zającówny (1995, 1998). Poza tym ponownie spotkała się z Wajdą, grając matkę jednej z nastoletnich bohaterek „Panny Nikt” (1996), w tym samym roku wystąpiła też w epizodzie listonoszki w słynnym „Autoportrecie z kochanką” Radosława Piwowarskiego.Wcześniej miała okazję współpracować z Jerzym Skolimowskim na planie ekranizacji gombrowiczowskiej powieści „Ferdydurke” – „30 Door Key” (1991).

Oprócz aktorstwa zajmowała się produkcją filmową (brytyjsko-francuski obraz „Kobieta na wojnie” Edwarda Bennetta, z udziałem Erika Stoltza 1991) i reżyserią. W 1994 roku powstał dokument o zespole Republika, z którego liderem Potocka była wówczas związana. Głośnym echem odbiła się jej kolejna realizacja – serial dla młodzieży „Klasa na obcasach” (1998, 2000), który był raczej chłodno przyjęty przez telewizyjną publiczność i krytyków, przynosząc twórczyni niezbyt chlubną ‘nagrodę’ – Czarnego Machinera, przyznawaną przez miesięcznik „Machina”.

Ostatnia dekada obfitowała głównie w role serialowe: Gosi Górnej, żony Antoniego w „Plebanii” (2002-2009), aktorki Krysi Kozłowskiej w sitcomie „Szycie na gorąco” (2003) i Jolanty Grzelak, żony Zenka w „Barwach szczęścia” (2008-2009).

* W 2008 roku wystąpiła w niezależnej produkcji „Teraz i zawsze” Artura Pilarczyka, a następnie dołączyła do gwiazdorskiej obsady komedii sensacyjnej „Ostatnia akcja” Michała Rogalskiego (2009).*

Ma na swoim koncie szereg występów w zagranicznych produkcjach: w jugosłowiańskiej „Goryczy” (1975), niemieckim filmie TV „Der schwarze Storch” (1976), czechosłowackim obrazie „Gdzie nikt nie może” (1979), polsko-radzieckim filmie „Pozostaniemy wierni” (1988), polsko-szwajcarskim „Lightmakerze” z Rodem Steigerem (2001) i w rosyjskim mini-serialu „Dywersant I: Koniec wojny” (2006).

Od 2006 roku pełni funkcję dyrektora ośrodka TVP w rodzinnej Łodzi.