Jeden z najbardziej znanych i cenionych na świecie brytyjskich aktorów filmowych i teatralnych. Jest aktorem specyficznym - rzadko występuje w filmie, starannie dobierając role, nie pod kątem korzyści finansowych i rozgłosu, ale rzeczywistego wykorzystania pełni swojego talentu i możliwości.

Jeśli już decyduje się stworzyć kreację w jakimś filmie, to zawsze pierwszoplanową, pełnokrwistą i niezapomnianą. Przez pewien czas - „nadworny” aktor irlandzkiego reżysera, Jima Sheridana.

Urodził się 29 kwietnia 1957 roku w Londynie, w rodzinie o artystycznych tradycjach: ojciec jego był poetą, matka - aktorką. Jako nastolatek sprawiał liczne problemy wychowawcze i często zmieniał szkoły. O jego nietypowości świadczyć mogły młodzieńcze pasje, gdzie obok aktorstwa znalazła się też autentyczna fascynacja aktywnością, związaną z wszelkiego typu robotami remontowo-budowlanymi.

W 1971 roku zadebiutował w epizodycznej roli w filmie Johna Schlesingera „Sunday Bloody Sunday”. Dwa lata później wstąpił do National Youth Theatre, który wkrótce zamienił na Bristol Old Vic, pojawiając się, szczególnie w drugim z teatrów w znaczących przedstawieniach.

Karierę filmową z prawdziwego zdarzenia rozpoczął w latach 80-tych. Po niewielkiej roli w „Gandhim” Richarda Attenborougha (1982) i występie u boku Mela Gibsona, Anthony’ego Hopkinsa i Laurence’a Oliviera w „Buncie na Bounty” (1984), otrzymał szansę stworzenia pierwszoplanowych kreacji: w filmie Stephena Frearsa „Moja piękna pralnia” oraz w głośnym obrazie Jamesa Ivory’ego „Pokój z widokiem” (oba z 1985 roku).

Po trzech latach przerwy zagrał Tomasza w adaptacji Kunderowskiej „Nieznośnej lekkości bytu” (1988) w reżyserii Philipa Kauffmana, partnerując na ekranie Juliette Binoche.

Za rolę niepełnosprawnego Christy’ego w biograficznym dramacie „Moja lewa stopa” (1989) Jima Sheridana otrzymał Oscara, BAFTA, nominację do Złotego Globu i do Europejskiej Nagrody Filmowej oraz liczne nagrody krytyków.

Z racji tak licznych i prestiżowych wyróżnień, w tamtym momencie w historii kina, o aktorze zrobiło się rzeczywiście głośno, co miało przełożenie na nieco częstszą, niż przeciętnie, obecność na wielkim ekranie.

W 1992 roku wystąpił w głównej roli w głośnym filmie „Ostatni Mohikanin” (nominacja do BAFTA), zapewniając sobie mimowolnie status jednego z najbardziej pożądanych aktorów, a w 1993 zagrał w kolejnym, głośnym filmie biograficznym w reżyserii Sheridana, zatytułowanym „W imię ojca” (nominacja do BAFTA, Oscara i Złotego Globu)

. Również w 1993 roku po raz pierwszy spotkał się zawodowo z Martinem Scorsese na planie „Wieku niewinności” z Winoną Ryder i Michelle Pfeiffer w głównych rolach kobiecych.

Po kolejnych trzech latach przerwy od występów w filmie, znów wystąpił obok Ryder w obrazie „Czarownice z Salem” (1996). Rok później raz jeszcze wystąpił u Sheridana, tym razem w dramacie obyczajowym „Bokser” (1997, nominacja do Złotego Globu), gdzie partnerowała mu na planie Emily Watson.

Po pięciu latach kolejnej przerwy, powrócił – jak zwykle w wielkim stylu, kreując jedną z głównych postaci w wielkim filmie wielkiego reżysera - „Gangi Nowego Jorku” Martina Scorsese (2002). Za rolę Billa „Rzeźnika” otrzymał BAFTA, nominację do Oscara i Złotego Globu.

W 2005 roku wystąpił w mało znanym dramacie w reżyserii swojej żony, Rebeki Miller, zatytułowanym „Ballada o Jacku i Rose”, zaś w 2007 po raz kolejny zachwycił wszystkich kreacją aktorską, jaką stworzył w obrazie Paula Thomasa Andersona „Aż poleje się krew”. Za tę rolę aktor otrzymał następną nominację do Oscara, Złoty Glob, BAFTA i liczne nagrody krytyków. Rok 2009 to rola w musicalu "Nine - Dziewięć".

Komentarze

Trwa ładowanie