Urodziła się 5 grudnia 1928 roku w Warszawie. W czasie wojny uczęszczała do konspiracyjnego Studia Dramatycznego Iwa Galla, na nowo podejmując w nim naukę w 1945 roku (wówczas już działało przy Teatrze Starym w Krakowie). W 1946 wyjechała, wraz z grupą uczniów Studia, do Gdyni, gdzie Gall objął dyrekcję Teatru Wybrzeże. W tymże roku i teatrze zadebiutowała na scenie.

W dalszym ciągu kontynuowała zajęcia w Studiu, by w 1947 zdać eksternistyczny egzamin aktorski. Była aktorką wielu teatrów: im. Stefana Jaracza w Łodzi, Dramatycznego we Wrocławiu, Komedii, Nowej Warszawy, Narodowego, Syreny i Współczesnego w Warszawie.

Duże powodzenie przyniosły jej występy w kabarecie Pod Egidą Jana Pietrzaka oraz w Kabarecie Starszych Panów, gdzie z powodzeniem wykonywała znane do dziś piosenki. Zadebiutowała epizodyczną rolą w komedii Jana Fethke i Jana Rybkowskiego „Sprawa do załatwienia” (1953). W 1957 roku zagrała u Leonarda Buczkowskiego w „Deszczowym lipcu”, a w 1958 – w legendarnym „Popiole i diamencie” (1958) Andrzeja Wajdy.

Świetne kreacje stworzyła u Kazimierza Kutza: jako Niura w „Nikt nie woła” (1960) i Barbarka „Upale” (1964) oraz w obrazach Wojciecha Jerzego Hasa: jako barmanka Zosia w „Złocie” (1961), Camilla de Tormez w „Rękopisie znalezionym w Saragossie” (1964), Jadwiga „Szyfrach” (1966), a przede wszystkim jako Felicja w „Jak być kochaną” (1962, Nagroda Aktorska na MFF w San Francisco).

W 1964 roku aktorka wzięła udział w MFF w San Sebastián, jako odtwórczyni roli lekarki w filmie „Ich dzień powszedni” (1963) w reżyserii Aleksandra Ścibora-Rylskiego. W 1968 roku zagrała właścicielkę pensjonatu w komedii muzycznej „Przygoda z piosenką” Stanisława Barei, a dwa lata później – w filmie Witolda Orzechowskiego „Książę sezonu” (1970).

Dużą popularność przyniosła jej rola Honoraty w bijącym rekordy popularności serialu TV „Czterej pancerni i pies” (1969-70) Konrada Nałęckiego oraz rola pani Makowieckiej w „Przygodach Pana Michała” (1969) Pawła Komorowskiego.

Rok 1975 to występ w niemieckim filmie TV „Ocalona”. W 1977 roku zagrała wojewodzinę w adaptacji „Granicy” w reżyserii Jana Rybkowskiego, w 1981 – w komedii „Filip z konopi” Józefa Gębskiego, a w 1982 – w filmie dla dzieci „Na tropach Bartka”.

Po nieco dłuższym pobycie w USA, powróciła na ekrany występem w serialu „Bank nie z tej ziemi” (1993-94). Później pojawiła się w serialach „Więzy krwi” (2001), „Król przedmieścia” (2002) oraz „Na dobre i na złe” (2003, występ gościnny).

W 2006 roku zagrała w debiucie reżyserskim Andrzeja Seweryna „Kto nigdy nie żył…”, zaś ostatnio pojawiła się jako wicehrabina w komedii Stanisława Tyma „Ryś” (2007). W 1963 roku została nagrodzona Złotą Maską, a w 1964 Srebrną Maską w plebiscycie „Expressu Wieczornego” na najpopularniejszych aktorów telewizyjnych. Otrzymywała też odznaczenia państwowe: w 1975 roku dostała nagrodę Ministra Kultury i Sztuki I stopnia za całokształt twórczości aktorskiej, a w 2006 roku została uhonorowana Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.

Z okazji przypadającego na rok 2006 jubileuszu 60-lecia pracy artystycznej, Barbara Krafftówna zagrała napisany specjalnie dla niej monodram Remigiusza Grzeli „Błękitny diabeł”, opowiadający o ostatnich latach życia Marleny Dietrich. Spektakl wyreżyserował wspólnie z aktorką Józef Opalski.

W 2005 roku odcisnęła dłoń na Promenadzie Gwiazd podczas X Festiwalu Gwiazd w Międzyzdrojach. W 2007 roku zagrała w "Rysiu", a w 2009 w "Ostatniej akcji". Rok 2010 to rola Hanny w obrazie "Milion dolarów".

Komentarze

Trwa ładowanie