Reżyser Władysław Ślesicki nie żyje

Władysław Ślesicki, reżyser filmowy i scenarzysta był jednym z czołowych twórców polskiego dokumentu lat 50. i 60. Najbardziej znanym jego filmem była ekranizacja powieści Henryka Sienkiewicza "W pustyni i w puszczy" (1973).

Do najważniejszych filmów dokumentalnych Ślesickiego należą: "Gdzie diabeł mówi dobranoc" (1956, wspólnie z Kazimierzem Karabaszem)
, "Wśród ludzi" (1960), "Płyną tratwy" (1962), "Zanim opadną liście" (1964), "Rodzina człowiecza" (1966).

"Ślesicki jest przede wszystkim poetą ekranu" - pisała na łamach "Kina" o twórczości reżysera filmoznawca Danuta Karcz. Według niej, jego duchowym ojcem jest Flaherty, reżyser, który wraz z Basilem Wrightem, stworzył w latach trzydziestych angielską szkołę poetyckiego dokumentu.

Jak pisała Karcz "rejestracja rzeczywistości w nurcie poetyckim wiąże się zawsze ściśle z wizją autora, element narracyjny podporządkowany jest czynnikom emocjonalnym, a występująca często inscenizacja w żadnym wypadku nie służy naginaniu obrazu świata do intelektualnych apriorycznie przyjętych kategorii. Istotą poezji filmowej jest ruch i rytm - główny organizator przeżyć emocjonalnych oraz przemyślana, piękna plastycznie kompozycja kadru."

Władysław Ślesicki urodził się 5 stycznia 1927 r. w Warszawie. W czasie niemieckiej okupacji należał do Szarych Szeregów, był żołnierzem Armii Krajowej. W czasie Powstania Warszawskiego został awansowany do stopnia podharcmistrza i kaprala. Po Powstaniu trafił do obozu pracy w Sulau, skąd uciekł razem z bratem Zygmuntem - przeżycia te zaowocowały później filmem "Droga daleka przed nami" (1979). Po wojnie, do roku 1949 był członkiem ZHP i YMCA. Studiował historię na Uniwersytecie Warszawskim. W 1955 roku ukończył Wydział Reżyserii w PWSFTviT w Łodzi.

Po ukończeniu studiów rozpoczął pracę w Wytwórni Filmów Dokumentalnych w Warszawie. Tam realizował filmowe dokumenty, z których wiele nagrodzono w kraju i za granicą.

W 1968 r. zadebiutował jako reżyser filmu fabularnego - były to "Ruchome piaski". - Myślę, że dla nas, dokumentalistów, doświadczenie fabularne jest nieuchronną koniecznością - mówił Ślesicki przy okazji tej realizacji. - Oznacza ono przejście do filmu, który by stanowił poszerzenie naszego nawyku czerpania z rzeczywistości o środki filmu fabularnego.

Jego filmem, który zdobył największą popularność było "W pustyni i w puszczy". W Polsce obejrzało go ponad 30 mln widzów (drugie miejsce w box office w historii polskiego kina). Zrealizował też "Śpiewy po rosie" oraz serial telewizyjny "Lato leśnych ludzi", osadzone - podobnie, jak wiele jego dokumentów - w scenerii Puszczy Augustowskiej.

Filmy Władysława Ślesickiego były nagradzane na międzynarodowych festiwalach, m.in. w Wenecji (Grand Prix i Złoty Lew św. Marka), Lipsku, Cordobie (Grand Prix), Buenos Aires, Bergamo (Nagroda Główna), Guadalajarze, Oberhausen, Krakowie ("Złoty Smok", "Srebrny Lajkonik").

W 1969 roku otrzymał nagrodę indywidualną II stopnia Ministra Kultury i Sztuki, a w roku 1976 odznaczono go Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Ostatnio, w 2007 roku otrzymał Nagrodę Stowarzyszenia Filmowców Polskich za wybitny wkład w rozwój polskiej kinematografii.