Wspomniałeś, że Kenny Wells przypominał ci ojca i ludzi, z którymi robił interesy. Możesz coś więcej na ten temat powiedzieć?

Przypomina mi się pewna historia z czasów, kiedy miałem szesnaście, może siedemnaście lat. Była Wigilia Bożego Narodzenia, druga po południu w Houston. Na termometrze siedem, osiem stopni. Zimno. I jeszcze siąpił deszcz. Ojciec zabrał mnie na zakupy, mieliśmy wyszukać jakiś prezent dla mamy. Wskoczyłem do samochodu, jedziemy. Na ulicy pusto. W pewnym momencie ojciec skręca z głównej drogi, o wiele za wcześnie. Przejeżdżamy pod estakadą, przed nami opuszczony parking. Niedaleko supermarket. Powybijane szyby, graffiti na ścianach, ani żywej duszy. Objeżdżamy go, po drugiej stronie stoją kontenery na śmieci, leżą kable elektryczne… a w tym wszystkim biała furgonetka mruga do nas światłami. Podjeżdżamy, ojciec parkuje obok. Zostawia włączony silnik i mówi do mnie: „Ty lepiej zostań w samochodzie. Muszę się tu spotkać z jednym facetem. Nazywają go Chicago John”. Myślę sobie: jesteśmy w jakimś zapomnianym przez Boga miejscu, na tyłach supermarketu, a mój ojciec spotyka się z jakimś Chicago Johnem. O co tu chodzi? Chicago John wysiada z furgonetki, ojciec podchodzi do niego. Facet otwiera tylne drzwi, a tam ma dosłownie wszystko: mikrofalówki, suszarki, pralki… Co tylko chcesz! Wyciąga takie małe pudełko, zbliża się. Widzę tylko plecy ojca, nie mam pojęcia, co się dzieje. Z ruchu ramion domyślam się jednak, że wszystko jest w porządku – ojciec zawsze unosił je w charakterystyczny sposób, kiedy był zadowolony. Wyciąga portfel z kieszeni, odlicza pieniądze. Odchodzi bez pożegnania, wsiada i podaje mi pudełko, mówiąc: „Włóż to do schowka na rękawiczki”. Nie wyjaśnia, co jest w środku. Może to zdechła tchórzofretka. Albo wąż? Nie mam pojęcia. Jedziemy. Nic się nie dzieje przez pięć minut. W końcu ojciec odzywa się do mnie: „Rozpakuj”. Wyciągam pudełko ze schowka, otwieram… a w środku jest srebrny zegarek! I nie zapomnę, jak ojciec się wtedy ucieszył: „To porządny tytanowy zegarek za dwadzieścia dwa tysiące. A ja go kupiłem zaledwie za trzy tysiaki!”. Prawdę mówiąc, nie jestem pewien, czy ta rzecz była warta nawet pięćset dolarów, ale nie o to chodzi. Liczyła się sama otoczka: spotkanie na tyłach sklepu, pełna konspiracja, jak gdyby ojciec zrobił coś niezgodnego z prawem. A to przecież nic takiego! Ojcu chyba strasznie imponowały takie zagrania, wydawało mu się wtedy, że jest nie wiadomo jakim gangsterem. I do dziś pamiętam tego Chicago Johna: niski, łysy facet w skórzanej kurtce. To właśnie Kenny Wells.

WP Film

Gold (film)

''Gold'': nie wszystko złoto, co się świeci [RECENZJA]

Matthew McConaughey: moja dieta składała się głównie z cheeseburgerów i piwa. Przybrałem sporo na wadze [WYWIAD]