Rok 1946 w Berlinie to czas kiedy wreszcie można osiąść w miejscu wybranym na dom. Odbudować musi go kobieta. Nawet jeśli mężczyzna wraca z frontu, to często kaleki i niesprawny, okaleczony psychicznie (w stresie pourazowym), zdezorientowany w prozie rzeczywistości: gdzie pójść po wodę, jak zdobyć coś do jedzenia. Spotkania małżonków to często emocjonalny dramat: on marzy o powrocie do ciepłego domu, gdzie została jego delikatna żona a wraca do postarzałej, wychudłej, smutnej; często ofiary seksualnej napaści a i nierzadko matki bękarta. Ona czeka na wsparcia a pojawia się ciężar i kolejna gęba do wykarmienia. Po zakończeniu wojny nagle okazuje się, że kobiet jest w Niemczech o 7 milionów więcej niż mężczyzn. Siłą rzeczy przejmują męskie obowiązki.
