Agnieszka Sitek

Polska aktorka telewizyjna i filmowa, znana przede wszystkim z roli Weroniki Gabriel w popularnej telenoweli „Złotopolscy”. Obdarzona niewątpliwym talentem (czego dowód dała chociażby we „Wrotach Europy”, czy w „Zabić Sekala”), jak również typowo słowiańską urodą, jest jedną z najbardziej obiecujących aktorek młodego pokolenia.

Urodziła się 8 lipca 1973 roku w Łodzi, a studiowała w Warszawie. Wydział aktorski tamtejszej Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej ukończyła w 1997 roku. W tym samym roku zadebiutowała w filmie (jako Basia w „Sztosie” Olafa Lubaszenki) i w telewizji (jako Helenka Gołąbkówna w „Sławie i chwale” Kazimierza Kutza” i koleżanka Beaty w serialu „Dom”) oraz po raz pierwszy pojawiła się w roli Weroniki Gabriel w serialu „Złotopolscy”.

Z telenowelą związana była aż do 2001 roku, od 1999 – jako Weronika Gabriel – Złotopolska, pamiętna żona Waldka, mama bliźniaków i młodsza gospodyni w złotopolickim dworze. Rola przyniosła jej sporą popularność i rozpoznawalność wśród widzów w całym kraju.

* W międzyczasie stworzyła świetną kreację u boku Bogusława Lindy i Olafa Lubaszenki w głośnej produkcji czeskiej „Zabić Sekala” Vladimira Michalka (1998), zgarniając Czeskiego Lwa - Nagrodę Czeskiej Akademii Sztuki Filmowej i Telewizyjnej oraz nominację do Orła za Najlepszą Kobiecą Rolę Drugoplanową.*

Rok później wcieliła się w postać sanitariuszki Iry w dramacie wojennym „Wrota Europy” Jerzego Wójcika, z Kingą Preis i Alicją Bachledą-Curuś u boku (1999), w 2001 roku zagrała wiedźminkę Adelę w ekranizacji słynnej powieści Andrzeja Sapkowskiego „Wiedźmin” Marka Brodzkiego, z Michałem Żebrowskim, a w 2002 roku wcieliła się w postać Izabeli Chopin, siostry słynnego kompozytora w głośnym filmie biograficznym „Chopin. Pragnienie miłości” Jerzego Antczaka i Jadwigi Barańskiej, z Piotrem Adamczykiem w roli głównej.

Mimo sporego potencjału aktorskiego, jaki zdążyła zaprezentować w ramach skromnego dorobku filmowego, oraz generalnie, świetnie zapowiadającej się kariery, od 2002 roku zaprzestała występów na ekranie, koncentrując się wyłącznie na twórczości scenicznej.

Od początku kariery aktorskiej, związana była z takimi teatrami, jak: bydgoski Teatr Polski (1997), Teatr Telewizji (1996-98) oraz warszawskie teatry: Komedia (1996) i Ochota (od 2000). To właśnie dzięki angażowi w tym ostatnim odkryła swoje prawdziwe powołanie. W wywiadzie z 2003 roku, tak mówiła o pracy w Teatrze Ochota: „To tu stałam się aktorką, tu zrozumiałam, na czym polega ten zawód i tu wciąż się go uczę. To wyjątkowe miejsce, w którym praca daje mi satysfakcję i pozwala rozwijać się. Wolę mu poświęcać całe swoje nie tylko zawodowe życie, niż brać udział w wątpliwej jakości przedsięwzięciach telewizyjnych czy filmowych, które nie oddają prawdy o mnie jako człowieku.”.