Audrey Hepburn

Jedna z największych aktorek w historii kina, powszechnie znana i ceniona za talent, urzekająca subtelną urodą, elegancją i stylem, diametralnie odmiennym od popularnego już wówczas wizerunku „seksbomby”.

Urodziła się 4 maja 1929 roku w Brukseli jako córka brytyjskiego bankiera i duńskiej szlachcianki. Była aktorką angielską i amerykańską. Uczęszczała do prywatnych szkół w Londynie i Belgii.

Jako młoda dziewczynka przeszła przez okrutne doświadczenia wojny. Po wyzwoleniu uczęszczała do szkoły baletowej w Londynie, a w chwilę później rozpoczęła karierę modelki. Podczas jednej z sesji została zauważona przez pewnego producenta filmowego, dzięki któremu po raz pierwszy zetknęła się z filmem, grając epizod w „Nederland in Lessen”. W tym samym roku zmieniła nazwisko na Hepburn.

Pierwszą mówioną rolę otrzymała w „Opowieściach młodych żon” z 1951 roku. W tym samym roku przeprowadziła się do USA, żeby spróbować tam szczęścia, dostała bowiem angaż w Broadwayowskim musicalu „Gigi”.

Dobra passa nadeszła bardzo szybko, wraz z rolą w „Rzymskich wakacjach” Williama Wylera, u boku Gregory Pecka (1953), za którą aktorka otrzymała Oskara. Przyniosło jej to ogromną popularność i szereg interesujących propozycji, wśród których znalazły się m.in.: „Sabrina” w reż. Billy’ego Wildera (1954, kolejna nominacja do Oskara), gdzie jedną z głównych ról grał także Humphrey Bogart, rola Nataszy w amerykańskiej adaptacji „Wojny i pokoju” w reżyserii Kinga Vidora, musical „Zabawna buzia” Stanleya Donena (1957) u boku Freda Astaire’a, „Miłość po południu” Billy’ego Wildera (1957), „Historia zakonnicy” Freda Zinnemanna (1959, nominacja do Oskara).* W 1957 roku Audrey zadebiutowała w telewizyjnym filmie „Mayerling”* u boku swojego męża Mela Ferrero.

W 1961 roku kolejną nominację do nagrody Akademii przyniosła jej słynna kreacja w „Śniadaniu u Tiffany’ego” w reżyserii Blake’a Edwardsa, w 1963 ogromny sukces odniósł także film „Szarada” z jej udziałem (u boku Cary Granta), zaś w 1964 – musical George’a Cukora „My Fair Lady”.

Hepburn wzięła jeszcze udział w kilku innych filmach (takich jak m.in. „Dwoje na drodze”, „Jak ukraść milion dolarów” Williama Wylera czy „Doczekać zmroku” – nominacja do Oskara w 1967 roku), a pod koniec lat 60-tych, będąc u szczytu popularności zdecydowała się zakończyć karierę.

Później pojawiała się na dużym ekranie jedynie okazjonalnie, m.in. u boku Seana Connery w filmie „Powrót Robin Hooda” (1976, w roli Marian) czy w filmie „Na zawsze” (1989) w reżyserii Stevena Spielberga (ostatni film Hepburn).

W 1988 roku została specjalnym ambasadorem UNICEFu. Piastowała to stanowisko do końca życia. Zmarła na raka jelita 22 stycznia 1993 roku w Tolochnaz w Szwajcarii.

Zobacz: Najlepsze komedie romantyczne