Bette Midler

Urodziła się 1 grudnia 1945 roku w Honolulu na Hawajach. Już samo imię, otrzymane po słynnej gwieździe, Bette Davis, zdawało się predestynować ją do pójścia ścieżką kariery w show-biznesie. Studiowała aktorstwo na University of Hawaii, zanim udało jej się dostać na plan filmu „Hawaje” George’a Roya Hilla, gdzie zadebiutowała w maleńkiej roli (1966).

Wkrótce potem wyjechała do Nowego Jorku, gdzie szybko dostała angaż w broadwayowskiej adaptacji „Skrzypka na dachu” – początkowo w chórkach, a od 1967 w roli Tzeitel. Miała świetny głos i siłę przebicia, dlatego losy jej wokalnej kariery potoczyły się dość gładko – już w 1971 roku podpisała kontrakt z Atlantic Records, a dwa lata później zaliczyła debiut fonograficzny, dzięki płycie „The Divine Miss M”, zgarniając pierwszą nagrodę Grammy. Od początku była raczej gwiazdą estrady, showmenką, śpiewającą aktorką, a nie „tylko” piosenkarką. Muzyczno-kabaretowy program „Clams on the Halfshell”, zaprezentowany w Palace Theater przyniósł jej Specjalną Nagrodę Tony w 1974 roku, a telewizyjne, muzyczne show „Bette Midler: Ol’ Red Hair Is Black” – pierwszą nagrodę Emmy.

** W 1979 roku nastąpił jej faktyczny debiut filmowy, dzięki roli uzależnionej od narkotyków rockmenki w muzycznym dramacie „Róża” Marka Rydella. Trudna kreacja bohaterki, której historia wyraźnie nawiązywała do biografii Janis Joplin, przyniosła jej nominację do Oskara i BAFTA oraz dwa Złote Globy: dla Najlepszej Aktorki i Najlepszej Debiutantki. Śpiewany przez nią utwór „The Rose” do dziś zalicza się do jej największych przebojów.**

W tym samym roku Midler wystąpiła na Broadwayu z koncertem „Bette! Boskie szaleństwo”, którego telewizyjna wersja przyniosła jej dwa lata później nominację do Złotego Globu.

Filmowe występy w latach 80-tych potwierdziły genialne zdolności komediowe aktorki („Zły urok” Dona Siegla 1982, „Włóczęga z Beverly Hills” Paula Mazursky’ego 1986, „Bezlitośni ludzie” z Dannym DeVito 1987, „Zwariowane szczęście” Arthura Hillera 1988, nominacja do Złotego Globu, musical „Wariatki” 1988, debiut w roli producentki, „Duży interes” 1989). Przebojowa piosenka „The Wind Beneath My Wings” ze ścieżki dźwiękowej z „Wariatek” przyniosła jej kolejną nagrodę Grammy, równając się z sukcesem przeboju „The Rose”.

** Choć kolejną dekadę zaczęła dość fatalnie (nominowana do Złotej Maliny, tytułowa kreacja w „Stelli” 1990), nie było to bynajmniej złowróżbne. W 1991 roku ponownie zagrała u Mazursky’ego w komedii „Scenes from a Mall”, na planie której partnerował jej Woody Allen, a rok później po raz drugi spotkała się z Rydellem, raz jeszcze zgarniając Złoty Glob i nominację do Oskara za pierwszoplanową rolę w jego muzycznym filmie „Dla naszych chłopców” z Jamesem Caanem (1992).**

Później dostała Emmy i jedną z kolejnych nagród American Comedy za udział w pożegnalnym dla Carsona, telewizyjnym programie rozrywkowym „The Tonight Show Starring Johnny Carson” (1992) oraz Złoty Glob i nominację do Emmy za rolę Mamy Rose w telewizyjnej adaptacji musicalu „Gypsy” (1993). Następną statuetkę Emmy i kolejną American Comedy Award przyniósł jej gwiazdorski występ w muzycznym programie TV „Bette Midler in Concert: Diva Las Vegas” (1997).

Ponadto po raz kolejny zagrała obok DeVito w komedii kryminalnej „Dorwać małego” Barry’ego Sonnenfelda (1995), dała niezapomniany występ u boku Diane Keaton i Goldie Hawn w komedii „Zmowa pierwszych żon” Hugh Wilsona (1996, zespołowa nagroda National Board of Review) i, w wieku 52 lat, zagrała główną bohaterkę komedii romantycznej „Ta podstępna miłość” (1997).

Następna dekada znów nie otworzyła się pomyślnie dla Midler, która zaliczyła kolejną nominację do Złotej Maliny za pierwszoplanową rolę we „Wspaniałej Susann” (2000). W tym samym roku wzięła udział w znacznie bardziej udanej komedii „Trafiona-zatopiona” Nicka Gomeza, z Neve Campbell, Dannym DeVito, Caseyem Affleckiem i Jamie Lee Curtis oraz dała niewielki, ale znaczący występ w komedii „Czego pragną kobiety” z Melem Gibsonem i Helen Hunt. To także rok premiery sitcomu „Bette” (2000-2001), za rolę w którym otrzymała kolejną nominację Złotego Globu oraz nagrody: TV Guide Award i People’s Choice Award dla Ulubionej Aktorki Serialowej. Mimo dobrych recenzji, serial ten, produkowany również przez Midler, dość krótko gościł na szklanym ekranie.

2002 rok to produkcja komedii „Boskie sekrety siostrzanego stowarzyszenia Ya-Ya” z Sandrą Bullock i Ellen Burstyn, 2004 – rola u boku Nicole Kidman i Matthew Brodericka w remake’u kultowego filmu „Żony ze Stepford”, a 2007 - występ w debiucie reżyserskim Helen Hunt – komedii romantycznej „Kiedyś mnie znajdziesz”.

Bette Midler jest stale aktywna jako wokalistka. W 2003 roku odniosła zaskakujący sukces fonograficzny, dzięki albumowi „Bette Midler Sings the Rosemary Clooney Songbook”, zawierającemu utwory zmarłej niedawno piosenkarki – prywatnie przyjaciółki Midler. Rok później odbyła udane tournée koncertowe „Kiss My Brass”, a w latach 2005-2006 nagrała dwa kolejne albumy. Ostatnio zajęła miejsce Céline Dion jako głównej gwiazdy Caesars Palace w Las Vegas, gdzie pojawia się z programem „Bette Midler: The Showgirl Must Go On”.

Ostatnim projektem filmowym z udziałem Bette Midler jest głośna komedia „Kobiety” z Meg Ryan, Annette Bening i Evą Mendes.