Charlotte Rampling

Urodziła się 5 lutego 1946 roku w Sturmer w Anglii, jako córka brytyjskiego pułkownika (również dowódcy NATO i mistrza olimpijskiego z 1936 roku) i malarki.

Otrzymała staranne wykształcenie w prestiżowych francuskich i brytyjskich szkołach dla młodych panien. Zanim zadebiutowała – jeżdżąc na nartach wodnych - w seks-komedii Richarda Lestera „Sposób na kobiety” (1965), była już wziętą modelką.

** Jej przełomowa rola nadeszła rok później wraz z występem w komedii brytyjskiej „Georgy Girl” (1966), ustanawiając pewien standard dla Rampling, która grając przeważnie w nieco mniej znanych produkcjach, nigdy nie wykreowała postaci, którą można by uznać za „przeciętną”, zwykłą, zapomnianą, co związane jest nie tyle z jej aktorskim talentem, co z nieodgadnioną charyzmą, specyficznym urokiem i odwagą, jaka cechuje jej artystyczne wybory i sposób gry, i to bez względu na to, czy gra epizod autostopowiczki (film akcji „Znikający punkt” 1971), czy jedną z głównych ról (Anna Boleyn w „Sześciu żonach Henryka VIII” 1972).**

W 1969 roku miała okazję zagrać w dziele Luchino Viscontiego „Zmierzch bogów”, pojawiając się obok całej plejady „jego” aktorów” – Ingrid Thulin, Dirka Bogarde’a, Helmuta Bergera.

W dekadzie lat 70-tych występowała w różnego rodzaju produkcjach (m.in. w brytyjskim horrorze sci-fi klasy B „Azyl” 1972), z których najbardziej warte wspomnienia wydają się takie filmy, jak: przygodowy film sci-fi „Zardoz” Johna Boormana z udziałem Seana Connery (1974), kryminał „Nocny portier” Liliany Cavani, na planie którego ponownie spotkała się z Bogardem, francuski thriller Patrice’a Chéreau „Czar orchidei” (1975), kryminał „Żegnaj, laleczko” (1975) z Robertem Mitchumem, czy wreszcie przygodowy thriller „Foxtrot” (1976) z udziałem Petera O’Toole’a i Maxa von Sydowa.

W 1980 wystąpiła u Woody’ego Allena we „Wspomnieniach z gwiezdnego pyłu”.

Dwa lata później roku dała się jeszcze lepiej poznać po drugiej stronie oceanu, występując z Paulem Newmanem i Brucem Willisem w „Werdykcie” Sidneya Lumeta (1982), w 1986 roku zagrała u japońskiego skandalisty Nagisy Oshimy w komedii „Max, moja miłość”, a rok później – u Alana Parkera w znanym obrazie „Harry Angel” (1987) z Mickeyem Rourkiem i Robertem De Niro.

** Za rolę w thrillerze „Mascara” (1987) otrzymała nagrodę Fantasporto dla Najlepszej Aktorki, a występ w kryminale „On ne meurt pas que 2 fois” (1985) przyniósł jej pierwszą nominację do Césara.**

W następnej dekadzie kontynuowała występy w thrillerach („Zniewolenie” 1996 z Naomi Campbell), jednocześnie nieźle radząc sobie w gatunkach komediowych („Asfaltowe tango” 1994), a dzięki roli ciotki w „Miłości i śmierci w Wenecji” (1997) z Heleną Bonham Carter triumfalnie powróciła do czołówki kina klasy A.

** Największą sławę i uznanie w ostatnim czasie przyniosła jej owocna współpraca z reżyserem François Ozonem, który poniekąd odkrył „nową starą” Rampling, dając jej możliwość stworzenia fantastycznych kreacji w dramacie „Pod piaskiem” (2000, nominacja do Césara, dwie nominacje do Europejskiej Nagrody Filmowej), a zwłaszcza w głośnym thrillerze erotycznym „Basen” (2003, Europejska Nagroda Filmowa dla Najlepszej Aktorki, nominacja do Césara, nominacja do Europejskiej Nagrody Publiczności).**

W 2001 roku zagrała u Tony’ego Scotta w filmie sensacyjnym „Zawód: Szpieg” z udziałem Brada Pitta i Roberta Redforda, w 2003 wystąpiła wraz z Clivem Owenem i Jonathanem Rhys- Meyersem w thrillerze „Odpoczniesz po śmierci” oraz z Tildą Swinton i Michaelem Cainem w „Deklaracji” Normana Jewisona, a w 2004 – w filmie akcji sci-fi „Immortal- Kobieta pułapka” (nominacja do Europejskiej Nagrody Publiczności).

Rola we francuskim thrillerze „Leming” (2005) z Charlotte Gainsbourg przyniosła jej ostatnią nominację do Césara oraz do Europejskiej Nagrody Publiczności, zaś występ u boku Sharon Stone w sequelu „Nagi instynkt 2” (2006) dał jej rozgłos również w USA.

Jednym z ostatnich projektów z udziałem Rampling jest rola w historycznym dramacie „Księżna” (2008) z Keirą Knightley i Ralphem Fiennesem.

** W 2001 roku została nagrodzona w pełni zasłużonym Honorowym Césarem za całokształt.**