Christopher Plummer

Ceniony aktor teatralny i filmowy, zaliczany do grona najwybitniejszych aktorów powojennych, pechowo nigdy nawet nie nominowanych do Oskara. Z pochodzenia Kanadyjczyk. Jedną z jego najsłynniejszych kreacji jest ta u boku Julie Andrews w legendarnym musicalu „Dźwięki muzyki”.

Urodził się 13 grudnia 1929 roku w Toronto. Karierę zaczynał pod koniec lat 40-tych w rodzinnej Kanadzie, występując w tamtejszym teatrze, radiu i telewizji. Jego sceniczna kariera obejmuje występy dla tak prestiżowych teatrów, jak Royal Shakespeare Company, Great Britain’a National Theater, czy kanadyjski Stratford Festival. W 1954 roku zadebiutował na Broadwayu w sztuce „The Starcross Story”, a w kolejnych latach dowodził swego kunsztu w repertuarze szekspirowskim (m.in. jako tytułowy „Hamlet” i „Henryk V”, Benedick w „Wiele hałasu o nic” i Mercutio w „Romeo i Julii”). Londyński debiut w sztuce „Becket” przyniósł mu London Evening Standard Award dla Najlepszego Aktora (1961), a tytułowa kreacja w broadwayowskim musicalu „Cyrano” – nagrodę Tony (1974).

* Jego kariera ekranowa obejmuje wiele tytułów, jednak filmy i role które przetrwały próbę czasu stanowią jedynie nieduży odsetek. Zadebiutował u Sidneya Lumeta w romansie „Zostać gwiazdą” z Henrym Fondą (1958). Jego przełomową i, co stwierdzić można z perspektywy czasu, życiową rolą okazała się kreacja postaci barona von Trappa w słynnym musicalu „Dźwięki muzyki” Roberta Wise’a, z młodziutką Julie Andrews u boku (1965).*

Często bywał obsadzany w produkcjach historyczno-wojennych (m.in. „Upadek Cesarstwa Rzymskiego” Anthony’ego Manna 1964, „Bitwa o Anglię” Guya Hamiltona 1969, „Waterloo” Siergieja Bondarczuka 1970, „Zamach w Sarajewie” 1975). Zagrał „Hamleta” (1964, nominacja do Emmy) i „Króla Edypa” (1967) w filmach Philipa Saville’a, Heroda w słynnym widowisku biblijnym „Jezus z Nazaretu” Franka Zeffirellego (1977) i Sherlocka Holmesa w „Morderstwie na zlecenie” (1979).

W 1975 roku dał jeden z bardziej znanych występów u boku Seana Connery i Michaela Caine’a w przygodowym filmie akcji „Człowiek, który chciał być królem” . W tym samym czasie pojawił się też jako Sir Charles Litton w słynnej komedii kryminalnej „Powrót Różowej Pantery” Blake’a Edwardsa (1975).

Rok 1983 to pierwsze z dwóch głośnych wcieleń w rolę duchownego – arcybiskup w mini-serialu „Ptaki ciernistych krzewów”. Ponad 20 lat później zagrał kardynała w kontrowersyjnym dramacie TV „Our Fathers”, dotyczącym kościelnych seks-afer (2005). Obie role przyniosły mu nominacje do Emmy.

Lata 90-te, to m.in. jedna z głównych ról w serialu akcji „Counterstrike” (1990-93) oraz drugoplanowy udział w paru głośnych tytułach (m.in. w słynnej produkcji sci-fi „Star Trek VI: Wojna o pokój” 1991, horrorze „Wilk” Mike’a Nicholsa 1994, thrillerach: „Dolores”, „12 małp” Terry’ego Gilliama 1995 i „Informator” Michaela Manna 1999). Rola u boku Ala Pacino i Russela Crowe’ a w tym ostatnim przyniosła mu parę znaczących nagród (m.in. National Society of Film Critics Award). Z Crowem spotkał się dwa lata później na planie „Pięknego umysłu” Rona Howarda, w którym zagrał lekarza psychiatrę (2001).

W ostatniej dekadzie pojawił się w wielu głośnych produkcjach, wśród których znalazły się m.in. przygodowy „Skarb narodów” z Nicolasem Cagem, superprodukcja „Aleksander” z Oliverem Stonem 2004, thriller polityczny „Syriana” z Georgem Clooneyem 2005, czy kryminał „Plan doskonały” Spike’a Lee 2006.

* Ku zdziwieniu wszystkich, nigdy nie był nominowany do Oskara i jedynie raz otrzymał nominację do Złotego Globu (za rolę w „Amerykańskiej tragedii” 2000). Dwukrotnie był laureatem telewizyjnej nagrody Emmy: za rolę u boku Kirka Douglasa i Anne Baxter w mini-serialu „Arthur Hailey’s The Moneychangers” (1976) i za dubbing do kreskówki „Madeleine” (1993). W 2002 odebrał pierwszą nagrodę za całokształt twórczości - National Board of Review Career Achievement Award. Kolejną otrzymał pięć lat później podczas festiwalu Method Fest. Tam też triumfował jako zdobywca nagrody dla najlepszego aktora za pierwszoplanową rolę w komediowym filmie „Krzesło reżysera” (2007).*

Ostatnio zadebiutował w roli producenta wykonawczego i wystąpił w jednej z głównych ról w komedii „Cezar i Kleopatra”, a także ponownie spotkał się z Terrym Gilliamem, grając tytułową rolę w jego „Imaginarium doktora Parnaussa” z Johnnym Deppem, Heathem Ledgerem, Judem Law i Colinem Farrellem (oba z 2009 roku).