David Fincher

Amerykański reżyser i producent, jeden z najciekawszych twórców filmowych ostatnich lat, specjalizujący się przede wszystkim w realizacji oryginalnych thrillerów. Uznanie w środowisku zdobył jako reżyser teledysków.

Urodził się 28 sierpnia 1962 roku w Denver, dorastał w Marin County w Kalifornii.

O tym, że będzie reżyserem wiedział od dziecka, już jako ośmiolatek eksperymentując z kamerą 8mm.

Był sąsiadem George’a Lucasa, którego widok przy codziennych czynnościach (jak na przykład wyskakiwanie po poranną gazetę) pomógł mu we wczesnym wieku uświadomić sobie i uwierzyć w to, że filmowe „czary” dzieją się za sprawą całkiem zwykłych ludzi.

W wieku 18 lat trafił do Lucasowskiej firmy produkcyjnej Industrial Light and Magic, gdzie przez cztery lata miał okazję chłonąć praktyczną wiedzę na temat realizacji filmu, szczególnie zaś efektów specjalnych. Przyglądał się m.in. procesowi powstawania filmu „Indiana Jones and the Temple of Doom” (1984).

Z wytwórni odszedł, gdyż – jak później przyznał – panował tam typowy system pracy zespołowej, który zupełnie nie zbiegał się z preferencjami i cechami osobowościowymi Finchera – zdeklarowanego „samotnika”.

Zajął się reklamą, realizując m.in. wymowną reklamę społeczną na rzecz walki z rakiem (mocny materiał filmowy przedstawiający nienarodzone dziecko palące papierosa) i spoty dla tak znanych firm, jak Revlon, Converse, Nike, Pepsi i Levi's, by w późniejszym czasie zasłynąć jako reżyser teledysków do takich przebojów, jak „L.A. Woman” Billy’ego Idola, „Freedom 90” George’a Michaela „Straight Up” Pauli Abdul, „Janie's Got a Gun” Aerosmith, „Express Yourself” i „Vogue” Madonny (za oba dostał MTV Video Music Award), „Who is it?” Michaela Jacksona, „Englisman in New York” Stinga, czy nagrodzony Grammy clip do piosenki Rolling Stonesów „Love Is Strong”.

W międzyczasie założył też własną wytwórnię Propaganda Films wraz ze Stevem Golinem.

* Jego debiutem reżyserskim była realizacja kolejnej części znanego cyklu sci-fi „Obcy 3” z Sigourney Weaver (1992, nominacja do Saturna za reżyserię).*

W 1995 roku zabłysnął świetnym thrillerem „Siedem” (nagroda Fantasporto i Blue Ribbon Award, nominacja do Saturna za reżyserię) z gwiazdorską obsadą - Bradem Pittem, Gwyneth Paltrow, Morganem Freemanem i Kevinem Spacey.

Film odniósł ogromny sukces, a reżyser zaskarbił sobie uznanie publiczności do tego stopnia, że od tego momentu czekało się z zapartym tchem na kolejnego „Finchera” – czyli dzieło w jego reżyserii.

Nie zawiódł widzów, realizując w 1997 roku kolejny thriller „Gra” z Michaelem Douglasem w roli głównej, a tym bardziej – reżyserując uznawany w pewnym kręgach za kultowy „Fight Club” (1999) z rewelacyjnymi kreacjami Edwarda Nortona, Brada Pitta i Heleny Bonham Carter.

Po nieco gorzej ocenionym „Azylu” (2002) z Jodie Foster i Forestem Whitakerem, zrealizował entuzjastycznie przyjęty thriller kryminalny „Zodiak” (2007, nominacja do Złotej Palmy w Cannes, nominacja do Empire Award) z Jakiem Gyllenhaalem i Robertem Downeyem Jr.

Mimo ogólnego uznania dla jego dzieł, jest rzadko i skąpo nagradzanym twórcą, całkiem nieadekwatnie do zasług i entuzjazmu, z jakim przyjmuje się kolejne jego obrazy.

Znany jest z tego, że często odmawiał reżyserowania wielu kasowych i popularnych filmów („Spider- Man”, „Czarna Dahlia”, „Batman: Początek”, „Mission: Impossible 3”), stawiając na własne, z reguły długo przygotowywane pomysły.

Był jednym z producentów filmu Catherine Hardwicke „Królowie Dogtown” (2005) oraz komedii romantycznej „Miłość i inne nieszczęścia” (2006), a także sześciu krótkometrażówek z serii „The Hire”.

W 2008 roku wyreżyserował wielokrotnie nominowany do Oscara film pt. "Ciekawy przypadek Benjamina Buttona". W 2010 roku stworzył wysoko oceniany obraz pt. "The Social Network", będący biografią założyciela portalu Facebook.