Ernst Lubitsch

Urodził się w Berlinie w 1892 roku. W młodości występował w zespole Maxa Reinhardta i grał w krótkich filmach komediowych. Od 1914 roku sam zajął się reżyserią. Jego pierwszymi filmowymi sukcesami były komedia „Księżniczka ostryg” (1919) i kostiumowy film „Madame Dubary” (1919) z Polą Negri.

W ciągu kilku kolejnych lat nakręcił jeszcze kilka filmów, w których wystąpiła Pola Negri: „Carmen” (1918), „Oczy mumii” (1918), „Samurun” (1920), „Dzika kotka” (1921). Szybko został dostrzeżony W Stanach Zjednoczonych i zaangażowany do Hollywood, gdzie zrealizował wkrótce kolejne filmy: „Rositę, śpiewaczkę ulicy” (1923) z Mary Pickford, „Cesarzową” (1924) z Polą Negri.

Udźwiękowienie filmu umożliwiło mu zajęcie się musicalem. Zrealizował wówczas „Paradę miłości” (1929), „Monte Carlo” (1930), „Wesołą wdówkę” (1934). Tworzył również kolejne komedie: „Sztukę życia” (1933), „Ninoczkę” (1939) z Gretą Garbo, „Być albo nie być” (1942) z Carol Lombard.

Jego charakterystyczny styl filmowy określano jako Lubitsh Touch. W 1946 otrzymał Oscara za całokształt twórczości. Rok później zmarł w Hollywood na zawał serca.