Farrah Fawcett

Urodziła się 2 lutego 1947 roku w Corpus Christi w stanie Texas. Nie od razu wiedziała, że zostanie aktorką – studiowała mikrobiologię na University of Texas w Austin, a do Hollywood trafiła dzięki studenckiemu konkursowi piękności, którego była uczestniczką. To wówczas poznała swojego pierwszego agenta, który wyczuł potencjał pięknej dziewczyny i jako pierwszy wprowadził ją w arkany hollywoodzkiego show-biznesu.

W 1968 roku wylądowała w Los Angeles, z miejsca znajdując drobne propozycje występów w telewizji (m.in. serial „I Dream of Jeannie”, komedia TV „Three’s a Crowd”). Jej debiutem na dużym ekranie była, co ciekawe, europejska produkcja „Mężczyzna, który mi się podoba” Claude’a Leloucha, z wielką gwiazdą francuskiego kina – Jean-Paulem Belmondo (1969).

Film niestety przeszedł niemal bez echa w samym Hollywood. Złą sławą cieszył się też amerykański debiut Fawcett na dużym ekranie – lekko kontrowersyjna, erotyczna komedia „Mary Breckinridge” z Raquel Welch w roli głównej (1970). Lata 70-te to czas występów pod nazwiskiem Fawcett-Majors, którego drugi człon przyjęła po mężu – aktorze Lee Majorsie. To właśnie gościnne występy u jego boku w serialu akcji „The Six Million Dollar Man” (1974-76) przyczyniły się znacząco do wzrostu popularności aktorki. W międzyczasie błysnęła też jako atrakcyjna sąsiadka Davida Janssena w serialu „Harry O” i wzięła udział w kilku zapomnianych dziś filmach TV (m.in. „The Great American Beauty Contest” 1973, „The Girl Who Came Gift-Wrapped” 1974).

W 1976 roku nastąpił absolutny przełom w karierze aktorki, związany z zaproszeniem do wzięcia udziału w sesji zdjęciowej dla małej, niezależnej wytwórni plakatów Pro Arts Inc. Choć wg wstępnych ustaleń miała pojawić się w kostiumie bikini, sama zdecydowała się na jednoczęściowy, czerwony strój kąpielowy. Wybór okazał się strzałem w dziesiątkę, a słynne zdjęcie uśmiechniętej Fawcett obiegło cały świat, ciesząc się niewyobrażalnym zainteresowaniem. Powodem tego stanu rzeczy był prozaiczny, ale niespotykany wówczas na taką skalę szczegół zdjęcia – wyraźnie uwypuklone sutki pięknej modelki.

** W tym samym roku, aktorka spotkała się z Aaronem Spellingiem, który dał jej propozycję nie do odrzucenia – miała ona dołączyć do Kate Jackson i Jaclyn Smith, by współtworzyć wraz z nimi słynne trio atrakcyjnych policjantek – detektywów w serialu „Aniołki Charliego”. Kreowana przez Fawcett rola Jill Munroe, jedynej blondynki spośród trójki „aniołków” od początku budziła najwięcej emocji wśród widzów**. Premierowe odcinki serialu zbiegły się w czasie z dystrybucją plakatów. Ich sprzedaż zaczęła wkrótce osiągać rekordowe liczby, czyniąc z Fawcett jeden z symboli ówczesnej pop-kultury. Lata 1976-77 po prostu należały do niej – była bez wątpienia największa gwiazdą tamtego sezonu. Dodatkowo, zewsząd posypały się propozycje od firm kosmetycznych – piękne włosy i idealny uśmiech aktorki aż prosiły się o reklamę szamponu i pasty do zębów.

Rola w „Aniołkach Charliego” przyniosła jej pierwszą nominację do Złotego Globu i dwie nagrody TV Land. Osiągnąwszy spory rozgłos, po pierwszym sezonie serialu zdecydowała się opuścić jego plan, by kontynuować karierę na dużym ekranie. Na skutek licznych pozwów ze strony producentów, zgodziła się występować gościnnie na planie „Aniołków…” aż do 1980 roku, grając starszą siostrę zastępującej ją Cheryl Ladd. Decyzja o odejściu z serialu okazała się błędem, dowodząc jedynie tego, że nawet największa gwiazda nie jest niezastąpiona, a wielki sukces osiągnięty dzięki telewizji nie zawsze przekłada się również na wielki ekran. Właściwie żadna z pełnometrażowych produkcji z udziałem Fawcett nie osiągnęła sukcesu, a udział w dwóch aktorka przypłaciła nawet niechlubną nominacją do Złotej Maliny dla Najgorszej Aktorki (thriller sci-fi „Saturn 3” z Kirkiem Douglasem 1980, komedia „Wyścig armatniej kuli” 1982).

W połowie lat 80-tych triumfalnie powróciła na mały ekran, gdzie zachwyciła jako gwiazda telewizyjnych dramatów: „The Burning Bed” (1984, nominacja do Emmy i Złotego Globu), „Opowieść o Beate Klarsfeld” (1987, nominacja do Złotego Globu), „Poor Little Rich Girl” Charlesa Jarrotta (1988, nominacja do Złotego Globu) i „Niewinne ofiary” z Ryanem O’Nealem (1990, nominacja do Emmy i Złotego Globu). Jedną z sześciu zebranych nominacji do Złotego Globu przyniósł jej występ na dużym ekranie – w dramacie/thrillerze „Skrajności” z Jamesem Russo (1986). W 1989 roku wzięła udział w melodramacie „Zobaczymy się jutro” Alana J. Pakuli spotykając się na planie z jednym z współczesnych „Aniołków Charliego” – Drew Barrymore. W latach 90-tych kontynuowała występy na małym ekranie, będąc gwiazdą takich produkcji, jak m.in. „The Substitute Wife” (1994), „Dalva” (1996), czy „Silk Hope” (1999). Żadna z ról nie dorównała jednak poziomem dramatycznym kreacjom stworzonym na małym ekranie w poprzedniej dekadzie.

W 1995 roku wystąpiła u boku Chevy’ego Chase’a w komedii „Pan domu” Jamesa Orra i zaskoczyła fanów, biorąc udział (w wieku 48 lat) w olśniewającej, rozbieranej sesji dla Playboya. Powstały dwa lata później dokument „Playboy: Farrah Fawcett, All of Me”, którego była producentką, przyćmił swoim sukcesem udane występy filmowe: u boku Roberta Duvalla w dramacie „Apostoł” w jego reżyserii (1998, nominacja do Independent Spirit Award), u Roberta Altmana w gwiazdorsko obsadzonej komedii „Doktor T i kobiety” z Richarde Gere (2000) i obok Keitha Carradine’a w dramacie TV „Sophie” (2000).

Ma na swoim koncie gościnne występy w serialach: „Ally McBeal” (1999), „Spin City” (2001) i „Obrońca” (2002-2003). Udział w tym ostatnim przyniósł jej trzecią nominację do Emmy. Ostatnim filmowym występem Fawcett była komedia „Piknik” (2004). Dwa lata później wzbudziła spore zainteresowanie, pojawiając się, po 30 latach przerwy, w towarzystwie pozostałych „Aniołków Charliego”, podczas gali wręczenia nagród Emmy, częściowo poświęconej osobie zmarłego wówczas Aarona Spellinga. Plotki o planach wspólnych występów Fawcett, Smith i Jackson wkrótce przerwane zostały smutną wiadomością o chorobie najsłynniejszego z „aniołków”. Mimo ogromnej woli walki, Farrah Fawcett ostatecznie przegrała z chorobą. Zmarła na raka jelita grubego, 25 czerwca 2009 roku w szpitalu w Santa Monica, w Kalifornii. Miała 62 lata.