Isabelle Huppert

Urodziła się 16 marca 1955 roku w Paryżu, jednak dzieciństwo spędziła w Ville d’Avray. Od samego początku kariery wyróżniała się nieprzeciętnym talentem.

Debiutowała jako 16-latka w filmie „Faustyna i piękne lato” (1971) i począwszy od tego momentu nie zniknęła z ekranów ani na chwilę, stając się jedną z najbardziej rozchwytywanych aktorek w swoim kraju, w międzyczasie zgłębiając tajniki sztuki aktorskiej w prestiżowym Paris Conservatoire National d’Art Dramatique.

W 1974 roku wystąpiła w znanej komedii kryminalnej „Jaja” Bertranda Bliera z Gérardem Depardieu, co umożliwiło jej debiut w amerykańskim filmie „Różyczka” Ottona Premingera.

** W 1978 roku otrzymała pierwszą ważną nagrodę – BAFTA dla Najlepiej Zapowiadającej się Debiutantki, za rolę w „Koronczarce” (1977), a w 1979 – nagrodę aktorską na MFF w Cannes za tytułowy występ w filmie „Violette Noziere” Claude’a Chabrola.**

U tego reżysera pojawiła się później wielokrotnie, stając się jedną z jego ulubionych aktorek. Zagrała u Chabrola m.in. w „Sprawie kobiet” (1988, Puchar Volpiego na MFF w Wenecji, liczne nagrody na światowych festiwalach, m.in. w Valladolid) - filmie opowiadającym o ostatniej Francuzce skazanej na śmierć przez gilotynę, pojawiła się w tytułowej roli w słynnej adaptacji powieści Gustava Flauberta „Pani Bovary” (1991, Nagroda dla Najlepszej Aktorki na MFF w Moskwie), w komedii sensacyjnej „Francuska ruletka” (1997), thrillerze „Gorzka czekolada” (2000),** czy wreszcie w nagrodzonej jednym Césarem w karierze Huppert (choć w sumie otrzymała aż 14 nominacji do tej nagrody) i kolejnym Pucharem Volpiego na MFF w Wenecji kreacji w „Ceremonii” (1995).**

Grała u Jean Luca- Godarda („Ratuj kto może (życie)” 1980, „Pasja” 1982), Paula Coxa („Kaktus” 1986), André Téchiné („Siostry Brontë” 1980), Michaela Cimino („Brama nieba” 1980), Josepha Loseya („Pstrąg” 1982), Márty Mészáros („Sukcesja” 1980) i Andrzeja Wajdy (adaptacja „Biesów” 1988).

W 2001 roku stworzyła niezapomnianą, wybitną kreację w „Pianistce” Michaela Haneke, otrzymując nagrodę na festiwalu w Cannes oraz Europejską Nagrodę Filmową.

Rok później dołączyła do grona najbardziej znanych francuskich aktorek na planie muzycznego filmu „8 kobiet” (2002) François Ozona, za występ w którym panie otrzymały zbiorową nagrodę dla zespołu aktorskiego na MFF w Berlinie oraz – na podobnej zasadzie - Europejską Nagrodę Filmową.

W 2003 roku ponownie zagrała u Hanekego w „Czasie wilka”, rok później wystąpiła w głównej roli w europejskiej koprodukcji „Ma mere” (nominacja do Europejskiej Nagrody Filmowej) oraz wzięła udział w amerykańskiej komedii „Jak być sobą” z Dustinem Hoffmanem, a w 2005 stworzyła doskonałą kreację w kostiumowym obrazie Patrice’a Chéreau „Gabrielle”.

Ostatnio współpracowała z Jerzym Skolimowskim na planie filmu „America” (2008). W 2008 roku zagrała w filmie “Dom przy autostradzie”. Rok później zagrała w obrazie “Biała Afryka”. W 2010 roku wystąpiła w filmie “Kuracja specjalna”.

Jest laureatką Honorowego Złotego Lwa w Wenecji za Całokształt z 2005 roku. Podobną nagrodę otrzymała dwa lata wcześniej na festiwalu filmowym w San Sebastian oraz we Włoszech (specjalna nagroda Davida).

Sporadycznie pojawiała się w produkcjach męża („Czarny Mediolan” 1987) i siostry, Caroline („Grzech Charlotte” 1985).