Aktorka teatralna i filmowa, której szczyt kariery ekranowej przypada na lata 80-te. Jej najgłośniejszą rolą ostatnich lat jest nagrodzona Orłem kreacja Wojnarowej w „Weselu” Wojciecha Smarzowskiego.

Urodziła się 7 września 1952 roku w Łodzi. Studia i życie zawodowe związała z Krakowem. Ukończyła tamtejszą PWST (1977) i jeszcze w tym samym roku zadebiutowała na scenie Teatru Słowackiego, w roli Hanki w „Moralności pani Dulskiej” Gabrieli Zapolskiej w reżyserii Jerzego Krasowskiego. Z Teatrem im. Juliusza Słowackiego związana była aż do połowy lat 80-tych, i ponownie, od 1996 roku. W międzyczasie występowała na scenach teatrów: STU w Krakowie, Rozmaitości w Warszawie i Nowego w Łodzi. Od 2002 roku gra w zespole krakowskiego Starego Teatru, prowadzonego przez męża, Mikołaja Grabowskiego. Ma na koncie wiele ról w spektaklach Teatru Telewizji.

Jej debiutem na dużym ekranie był występ u boku Jerzego Kryszaka i Edwarda Lubaszenki w filmie psychologicznym „Próba ognia i wody” Włodzimierza Olszewskiego (1978). U progu kariery, zdolną, młodą i urodziwą aktorkę chętnie obsadzano w pierwszoplanowych rolach. Zagrała główne bohaterki w „Znakach zodiaku” Gerarda Zalewskiego (1978), „Ćmie” Tomasza Zygadły (1980), prusowskich „Grzechach dzieciństwa” Krzysztofa Nowaka (1980), „Oknie” Wojciecha Wójcika (1981) i „Wilczycy” Marka Piestraka (1982). Z Nowakiem spotkała się później ponownie na planie komedii: „Dolina szczęścia” (1983) i „Co lubią tygrysy” (1989), z kolei Piestrak zaprosił ją na plan kostiumowego serialu „Przyłbice i kaptury” (1985). Nie sposób nie wspomnieć również o roli w fantastycznej produkcji Andrzeja Żuławskiego „Na srebrnym globie”, po wielu latach oczekiwania ukończonej ostatecznie w 1987 roku.

W kolejnej dekadzie nie grała już tak często. Po dłuższej przerwie od występów w filmach, powróciła w 1995 roku, dzięki roli w „Pułkowniku Kwiatkowskim” Kazimierza Kutza.

* Przełom tysiącleci to epizodyczna rola u Barbary Sass w dramacie „Jak narkotyk” (1999), występ u Andrzeja Wajdy w telewizyjnym filmie „Wyrok na Franiszka Kłosa” (2000) oraz pamiętny udział w telenoweli „Adam i Ewa” (2000-2001). To także jedna z najsłynniejszych kreacji scenicznych aktorki, jaką była stworzona na deskach Teatru Nowego w Łodzi i Teatru STU w Krakowie, rola królowej Elżbiety w sztuce „Królowa i Szekspir” Esther Vilar.* Rola przyniosła Bielskiej kilka prestiżowych nagród, m.in. łódzką Złotą Maskę, nagrodę aktorską na Kaliskich Spotkaniach Teatralnych i krakowskiego Ludwika.

Kolejne lata to szereg dalszych sukcesów teatralnych i filmowych. Najsłynniejsze role sceniczne stworzyła wówczas u Pawła Miśkiewicza w spektaklach „Niewina” wg Dei Loher (2004) i „Auto da fé” wg powieści Eliasa Canettiego (2005), na deskach Starego Teatru w Krakowie. Bielska zasłynęła jako aktorka, która nie boi się scenicznego ‘oszpecenia’ dla potrzeb sztuki, której bliska jest charakterystyczność postaci, budowanie roli na granicy groteski. (cyt. za www.teatry.art.pl ). Umiejętności tego typu miała okazję zaprezentować również filmowej publiczności, brawurowo wcielając się w rolę Eluśki Wojnarowej – matki panny młodej w głośnym, śmieszno-gorzkim „Weselu” Wojciecha Smarzowskiego (2004, Orzeł).

Ostatnio, prócz gościnnych występów w serialach („Niania”, „Hela w opałach”, „Magda M.”), pojawiła się jako matka jednej z głównych bohaterek filmu „Chrzest” Marcina Wrony (2009).

Jednym z najbardziej cenionych przez nią samą osiągnięć artystycznych jest grana po niemiecku rola w sztuce „Ja kocham swój kraj” Petera Turriniego, wystawianej podczas festiwalu sztuk współczesnych „documenta” w Kassel. Aktorka podszkoliła język do tego stopnia, że część widzów była przekonana, że jest niemieckojęzyczną aktorką, celowo grającą ze słowiańskim akcentem.

Komentarze

Trwa ładowanie