Julie Andrews

Urodziła się 1 października 1935 roku w Walton nad Tamizą, w Anglii. Pochodziła z artystycznej rodziny – oboje rodziców było aktorami wodewilowymi. Jako osoby na co dzień obeznane z muzyką, szybko odkryli niezwykły talent córki, od dziecka ukierunkowując jej zainteresowania w stronę twórczości estradowej. Już jako 12-latka zadebiutowała na londyńskiej scenie („Hippodrome in Starlight Roof” 1947), kontynuując karierę przez całe nastoletnie życie. W 1954 roku po raz pierwszy wystąpiła na Broadwayu, a dwa lata później zagrała tam główną rolę w inscenizacji słynnego musicalu „My Fair Lady”.

Z filmem po raz pierwszy zetknęła się w 1949 roku, biorąc udział w realizacji angielskiego dubbingu do animowanej „Róży z Bagdadu”. Parę lat później po raz pierwszy pojawiła się w pierwszych aktorskich rolach, w telewizyjnych produkcjach: „High Tor” z Bingiem Crosbym (1956) i „Kopciuszek”(1957, nominacja do Emmy). Ten ostatni był powtórzeniem scenicznej roli sprzed dwóch lat, stworzonej na scenie London Palladium.

** Pierwszym występem na dużym ekranie była rola tytułowej „Mary Poppins” w musicalu w reżyserii Roberta Stevensona (1964). Był to jeden z najbardziej błyskotliwych debiutów w historii kina, który z miejsca przyniósł jej serię najważniejszych nagród filmowych: Oskara, Złoty Glob, nagrodę BAFTA i Golden Laurel Award. Co ciekawe, aktorka o mały włos nie zrezygnowała z udziału w tej produkcji, w tym samym roku starała się bowiem o rolę Elizy Doolittle w filmowej wersji „My Fair Lady”, którą ostatecznie otrzymała na szczęście Audrey Hepburn. Kolejne lata to okres największej popularności Andrews, co potwierdzić mogą tak ważne nagrody, jak specjalne Złote Globy (Henrietta Awards) i specjalne Golden Laurel Awards (Female Star Award) dla Ulubionej Aktorki, otrzymane pod rząd w latach 1967-68. Najsłynniejsze produkcje z tamtego czasu z jej gwiazdorskim udziałem, to: musicale Roberta Wise’a „Dźwięki muzyki” (1965, Złoty Glob, Golden Laurel Award, nominacja do Oskara i BAFTA) i „Gwiazda!” (1968, nominacja do Złotego

Globu), thriller Alfreda Hitchocka „Rozdarta kurtyna” z Paulem Newmanem (1966) oraz filmy u George’a Roya Hilla: „Hawaje” (1966) i „Na wskroś nowoczesna Lily” (1967, nominacja do Złotego Globu, Golden Laurel Award).**

Począwszy od wojennego dramatu muzycznego „Urocza Lily” (1970, nominacja do Złotego Globu), rozpoczęła szereg występów w filmach wyreżyserowanych przez świeżo poślubionego Blake’a Edwardsa.

Zagrała w sumie w ośmiu filmach męża, z których największym sukcesem cieszył się musical „Victor, Victoria” z Jamesem Garnerem, który przyniósł jej kolejny Złoty Glob i nominację do Oskara (1982). Trzynaście lat później powróciła do tej roli, pojawiając się w scenicznej adaptacji tego musicalu, również w reżyserii męża. Był to jednocześnie wielki powrót Andrews na scenę Broadwayu, po 35 latach przerwy.

Pozostałe filmy Edwardsa z jej gwiazdorskim udziałem to: „Zagadka tamaryndowego drzewa” z Omarem Sharifem (1974), komedia romantyczna „10” (1980, nominacja do Złotego Globu), komedia „S.O.B.” (1981), „Mężczyzna, który kochał kobiety” z Burtem Reynoldsem (1983) i „Takie jest życie” z Jackiem Lemmonem (1987, nominacja do Złotego Globu). W 1992 roku była gwiazdą sitcomu „Julie” w jego reżyserii. Zagrała też maleńki epizod jako sprzątaczka w „Śladzie Różowej Pantery” (1982).

W międzyczasie pojawiła się jedynie w trzech filmach innych twórców. Były to: komedia romantyczna „Słodki zakład” z Walterem Matthauem (1980), dramat „Duet na jeden instrument” Andrieja Konczałowskiego (1987, nominacja do Złotego Globu) i komedia „Cin Cin” z Marcellem Mastroiannim (1991).

Po ośmiu latach powróciła na ekrany, spotykając się z Jamesem Garnerem na planie romansu TV „Niezwykły wieczór” (1999). Dwa lata później spotkała się również z Christopherem Plummerem, gwiazdą „Dźwięków muzyki”, na planie dramatu TV „Nad Złotym Stawem”. W międzyczasie przeszła operację gardła, która, źle wykonana, niestety na zawsze zrujnowała jej piękny, nieskazitelny sopran. Aktorka przypłaciła ten fakt załamaniem nerwowym i pobytem w klinice psychiatrycznej.

** Julie Andrews wielokrotnie nominowana była do telewizyjnej nagrody Emmy, statuetkę zgarniając jako prowadząca autorskie show „The Julie Andrews Hour” (1972-73, nominacja do Złotego Globu) i jako współtwórczyni dokumentalnego filmu „Broadway: The American Musical” (2004). Największą sławę w ostatnich latach przyniosły jej dwie królewskie role: u boku Anne Hathaway w komedii romantycznej „Pamiętnik księżniczki” Garry’ego Marshalla (2001, sequel 2004) i w obsadzie dubbingu do głośnych animacji „Shrek 2” (2004) i „Shrek Trzeci: (2007). Była też narratorką słynnego filmu fantasy „Zaczarowana” Kevina Limy (2007). Jest laureatką kilku nagród za całokształt, m.in. Donostia Lifetime Achievement Award na MFF w San Sebastián (2001), Las Vegas Film Critics Society Lifetime Achievement Award (2005) i Screen Actors Guild Life Achievement Award (2007). Ostatnim filmem z jej udziałem jest familijna produkcja fantasy „Dobra wróżka” (2010).**

Jest autorką czterech autobiograficznych książek.