Julie Christie
Jedna z aktorskich legend brytyjskiego kina, której szczyt popularności przypada na lata 60-te i początek 70-tych. Al Pacino określił ją kiedyś jako „najbardziej poetycką ze wszystkich aktorek” – być może jest to jeden z kluczowych powodów, dla których zapisała się w masowej wyobraźni jako ktoś więcej, niż tylko zdolna, niebieskooka piękność.
13.09.2011 00:21
Urodziła się 14 kwietnia 1941 roku w Chabua w Indiach. Tam też spędziła szczęśliwe dzieciństwo. Jej ojciec posiadał plantację herbaty, matka zaś była malarką. Na kontynent europejski – początkowo do Londynu - przybyła w celach edukacyjnych. Chciała zostać lingwistką, stąd decyzja o przeprowadzce do Paryża w celu szlifowania języka. Tam siłą rzeczy zetknęła się z artystycznym klimatem miasta, zachłystując się urokami życia bohemy.
Po ukończeniu London’s Central School of Speech Training, w 1957 roku debiutowała na scenie, jednak od samego początku wiedziała, że jej powołaniem jest aktorstwo nie teatralne, a filmowe. W 1961 roku po raz pierwszy pojawiła się w telewizyjnym filmie „A jak Andromeda”. Rok później zadebiutowała niewielką rolą w komedii „Kanciarze – spółka akcyjna” (1962). Stosunkowo szybko zyskała sławę, pośrednio dzięki reżyserowi, Johnowi Schlesingerowi, który wziął aktorkę pod swoje skrzydła, powierzając jej rolę w znanym obrazie „Billy Kłamca” (1963, nominacja do BAFTA).
Za kreację w dwa lata późniejszym filmie reżysera, zatytułowanym „Darling” (1965) Christie otrzymała Oscara, BAFTA oraz nominację do Złotego Globu.
W 1965 roku aktorka stworzyła też inną, może nawet bardziej pamiętną kreację w adaptacji „Doktora Żywago” w mistrzowskiej reżyserii Davida Leana z Omarem Sharifem w głównej roli męskiej (nominacja do BAFTA).
Od początku miała szczęście współpracować z wielkimi reżyserami - w 1965 roku zagrała u Johna Forda w dramacie „Młody Cassidy”, rok później –u François Truffaut w filmie sci-fi „Fahrenheit 451” (nominacja do BAFTA), w 1970 – u Josepha Loseya, tworząc niezapomnianą kreację w „Posłańcu” (nominacja do BAFTA) z Alanem Batesem, rok 1971 to z kolei pierwsza współpraca z Robertem Altmanem, na planie westernu „McCabe i pani Miller” z Warrenem Beatty (nominacja do Oscara).
W 1973 roku otrzymała kolejną nominację do BAFTA za rolę w horrorze „Nie oglądaj się teraz” Nicolasa Roega, a w 1975 ponownie spotkała się z Altmanem na planie „Nashville” oraz wystąpiła w komedii romantycznej „Szampon”, zdobywając drugą nominację do Złotego Globu.
W drugiej połowie lat 70-tych, w latach 80-tych i jeszcze później, kariera Christie – na jej własne życzenie - ucichła. Aktorka wróciła do Anglii, gdzie stała się – jak porównywano – brytyjską odpowiedniczką Jane Fondy, przez analogiczną działalność społeczno – polityczną i zaangażowanie w różnego rodzaju akcje (dotyczące praw zwierząt, ochrony środowiska itp.)
Z ważniejszych występów z tamtego okresu na pewno warto wspomnieć o „Powrocie żołnierza” (1982), gdzie ponownie wystąpiła u boku Alana Batesa, czy filmie Jamesa Ivory’ego „W upale i kurzu” (1983). Mimo, że pojawiała się w miarę regularnie w różnych produkcjach, ich wyborów dokonywała „po swojemu”, stroniąc od komercji.
W 1996 roku wcieliła się w postać Gertrudy w Branaghowskiej adaptacji „Hamleta” Szekspira, w 1998 roku dostała trzecią nominację do Oscara oraz Independent Spirit Award za rolę w filmie „Miłość po zmierzchu”, a w 2001 roku zagrała u Hala Hartleya w obrazie „Nie ma takiej rzeczy”, na planie którego poznała się nieco bliżej z aktorką, Sarą Polley.
Pojawiła się też w kilku produkcjach fantasy: „Ostatni smok” (1996), „Belfegor – upiór Luwru” (2001), „Harry Potter i więzień Azbakanu” (2004).
W ostatnich latach nastąpił – można powiedzieć – wielki powrót aktorki do kina głównego nurtu, często bowiem zobaczyć ją można było w dużych amerykańskich produkcjach.
W 2004 roku, oprócz występu w jednej z części „Harry’ego”, pojawiła się też w „Marzycielu” Marka Forstera (nominacja do BAFTA) i – jako Tetyda – w superprodukcji „Troja”.
Kolejne dwa filmy z udziałem Christie związane są ściśle z wspomnianą już osobą Sary Polley. W 2005 roku zagrała obok niej w głośnym filmie „Życie ukryte w słowach”, zaś w 2006 – w reżyserskim debiucie Polley, zatytułowanym „Away From Her”.
Za kreację postaci chorej na Alzheimera Fiony (rola napisana specjalnie dla Christie), aktorka otrzymała Złoty Glob, nominację do BAFTA, nominację do Oscara, nagrodę aktorską na MFF w Toronto oraz liczne nagrody krytyków.
W 2009 roku zagrała w filmach “Zakochany Nowy Jork” oraz “Wspaniały rok 1939”. Rok 2011 to rola babci w obrazie “Dziewczyna w czerwonej pelerynie”.
