Jutro będzie lepiej

Z notatek Doroty Kędzierzawskiej:

Podobno ta historia wydarzyła się naprawdę Nie wiem, czy chłopców było dwóch, czy trzech. Nie wiem, czy uciekali po raz pierwszy, czy kolejny. Nie wiem, co spotkało ich po drodze. Wiem tylko, że chcieli coś w swoim życiu zmienić, chcieli się uczyć i żyć jak zwykli, normalni ludzie.

Wiem, że wielu z nas ma nadzieję, że gdzieś tam jest lepiej, inaczej, piękniej. Gdziekolwiek miałoby to nie być. Wiem, że dobrzy i źli ludzie są wszędzie, a przypadek i zbieg okoliczności często ważą o naszym życiu.

Domyślam się, ile odwagi i siły ta niezwyczajna podróż jej bohaterów kosztowała. Czy nie są czasem małymi wielkimi bohaterami naszych podłych czasów?

O wszystkim dowiedziałam się przypadkiem, od znajomej, po powrocie z wakacji. W przewiewnym pokoju stukam w litery klawiatury i snuję historię o chłopcach, która mnie porusza.

Ale czy byłabym zdolna coś dla nich zrobić, gdybym ich spotkała na ulicy – tutaj, dzisiaj na wyciągnięcie ręki? Boję się, że nie. Chcę zrobić ten film dla wszystkich takich jak ja. Żeby przestali się bać.