Laureaci Wiktorów 2006

Ten mierzący 182 cm wzrostu szczupły blondyn to jeden z najbardziej utalentowanych polskich aktorów młodego pokolenia. Przez branżową prasę przyrównywany jest do Andrzeja Seweryna, Olgierda Łukaszewicza i Klausa Kinski. Magazyn Film napisał o nim, że „delikatność łączy z wyrafinowaniem, a szlachetność jego bohaterów bywa podszyta demonicznością”. Choć popularny jest już od połowy lat 90. największe uznanie zdobył dzięki roli Fryderyka Chopina w Chopin pragnienie miłości oraz Jana Pawła II w Karol człowiek, który został papieżem i Karol papież, który pozostał człowiekiem. Jego hobby to jazda konna, nurkowanie, ogród oraz kolekcjonowanie win. Lubi ostre potrawy, nienawidzi papierosowego dymu. Podobno czytuje Harry'ego Pottera. Za największy skarb uważa życie rodzinne i dlatego pieczołowicie chroni je przed szukającą taniej sensacji prasą brukową.

Piotr Adamczyk urodził się w 1972 roku. Jak wspomina, za młodu bardzo chciał pracować na stacji benzynowej, gdyż uwielbiał zapach benzyny. Chęć zrobienia ‘kariery’ w biznesie paliwowym porzucił jednak bardzo szybko na rzecz kółka teatralnego, do którego zapisał się jeszcze w szkole podstawowej. Jego pierwszym artystycznym wyzwaniem była ‘Zemsta’ Fredry. Praca nad przedstawieniem, w którym miał zagrać Papkina, nigdy nie została co prawda ukończona, pozwoliła jednak, by bakcyl aktorstwa przejął kontrolę nad poczynaniami przyszłego absolwenta warszawskiej PWST. Do szkoły teatralnej zdawał zaraz po maturze i dostał się do niej za pierwszym razem. Nigdy nie rozważał możliwości podjęcia studiów na innym kierunku. Jego wykładowcami byli m.in.: Anna Seniuk, Mariusz Benoit, Zbigniew Zapasiewicz i Gustwa Holoubek. Piotr Adamczyk okazał się pojętnym uczniem, a jego wybitny talent dostrzeżono i doceniono już na drugim roku PWST. Aktor otrzymał semestralne, zagraniczne stypendium i wyjechał do Szkoły Teatralnej w Londynie. Po Wielkiej Brytanii przyszła kolej na Stany Zjednoczone. Gdy powrócił ze stypendium do kraju, dostał...

pierwszą poważną rolę – zadebiutował przed kamerami rolą w przedstawieniu teatru telewizji ‘Małka Szwarcenkopf’. Po tym angażu od razu pojawiły się kolejne propozycje. Aktor był wtedy na trzeci roku studiów... Kończąc w 1995 roku uczelnię Adamczyk wraz z dyplomem otrzymał nagrodę dla najlepszego studenta od fundacji Artyści dla Artystów. Niedługo po tym Krzysztof Zanussi zaproponował mu pierwszą rolę na dużym ekranie. Chodziło o powstający ówcześnie ‘Cwał’, w którym świeżo upieczony absolwent miał zagrać drugoplanową rolę Ksawerego. Rola ta była swoistym egzaminem - dawała młodemu artyście możliwość samodzielnego interpretowania granej przez siebie postaci. Nie prowadzony przez nikogo za rączkę Adamczyk poradził sobie znakomicie, a drzwi do kolejnych ról stanęły przed nim otworem. Piotr Adamczyk znany jest także z ról w serialach telewizyjnych, np. z roli w ‘Pensjonacie pod różą’ czy ‘Na dobre i na złe’ (zagrał również epizod w ‘Pograniczu w ogniu’). Znacznie większym jego osiągnięciem są jednak liczne role w Teatrach Telewizji, dzięki którym mógł ukazać wszechstronność swojego aktorskiego kunsztu (grał m.in.: świętego, transwestytę, żyda oraz kochanka). Wśród jego najnowszych filmów, obok kreacji w biograficznych produkcjach o papieżu Janie Pawle II i Chopinie, wymienia się takie tytuły jak: ‘Wrota Europy’ Jerzego Wójcika oraz głośnego ‘Prymasa. Trzy lata z tysiąca’ Teresy Kotlarczyk . W 2002 r. Wystąpił w roli tłumacza w komedii z Cezarym Pazurą ‘Kariera Nikosia Dyzmy”. Rok później natomiast zagrał Jędrka Kwiatkowskiego w filmie ‘Łowcy skór’, nawiązującym do głośnej afery w łódzkim pogotowiu. Kolejne lata przyniosły kolejne role m.in.: w komedii ‘Ciało’. W 2004 i 2005 roku Piotr Adamczyk podkładał głos w polskich wersjach językowych animacji ‘Iniemamocni’ oraz ‘Madagaskar’ (antypatyczna, niezdarna i zabawna żyrafa Melman).

Jan Kobuszewski to wybitny polski komik oraz aktor filmowy, telewizyjny i teatralny. Choć zaczynał od ról dramatycznych szybko odkrył w sobie talent i zamiłowanie do komedii. Znany z występów telewizyjnych i estradowych artysta może poszczycić się współpracą z takimi pionierami polskiej rozrywki jak kabarety ‘Dudek’, ‘ZAKR’ czy kultowy ‘Kabaret starszych panów’. Jan Kobuszewski w zeszłym tygodniu skonczył 72 lata.

Jan Kobuszewski urodził się w 1934 roku w Warszawie. Jego pierwsza, mająca miejsce w 1951 roku próba dostania się do szkoły teatralnej zakończyła się fiaskiem. Przyszły aktor nie poddawał się jednak, dzięki czemu rok później przyjęto go do wymarzonej PWST – był on już wtedy absolwentem Szkoły Dramatycznej Teatru Lalek. W 1956 roku ukończył PWST w Warszawie i wtedy też zadebiutował na scenie teatralnej. Dwa pierwsze sezony spędził w Teatrze Młodej Warszawy. Dwadzieścia lat był aktorem scen dramatycznych: 1958-64, 1969-75 - warszawskiego Teatru Polskiego, 1964-69 - Teatru Narodowego, 1975-76 - łódzkiego Teatru Nowego. Dopiero w 1976 roku związał się - po dziś dzień - z Teatrem Kwadrat w Warszawie - sceną o charakterze komediowym.

Nim Jan Kobuszewski zyskał opinię doskonałego aktora teatralnego poklask uzyskał od widowni kinowej i telewizyjnej. Na szklanym ekranie wystąpił po raz pierwszy w 1955 roku i do dziś pojawił się przeszło 2000 razy w rozrywkowych programach cykliczych, m. in.: ‘Wielokropku’. Dotychczas wystąpił również w około 50 filmach i serialach.

Aktor. Wykształcenie zdobył w PWST w Krakowie (1954). Pracował jako intendent w Centralnej Poradni Ochrony Macierzyństwa i Zdrowia Dziecka.

Występował w teatrach: Żeromskiego w Kielcach (1954-55), Ludowym w Nowej Hucie (1955-64), Polskim we Wrocławiu (1964-75), oraz warszawskich - Polskim, Studio, Rozmaitości i Narodowym (od 1982).

Obecnie współpracuje z Teatrem Ochoty w Warszawie. Współtwórca i reżyser kabaretu "Dreptak". Jest także odtwórcą roli Lucjana Mostowiaka w serialu "M jak miłość".

Świetny dziennikarz muzyczny o niepowtarzalnym poczuciu humoru, znanym dzięki chociażby radiowym 'Nie tylko dla orłów' i telewizyjnym 'Za chwilę dalszy ciąg programu'.

Wojciech Mann (L) razem z wieloletnim współpracownikiem - aktorem, reżyserem, satyrykiem oraz również laureatem Wiktorów, Krzysztofem Materną (P).