Lorraine Bracco

Urodziła się 2 października 1954 roku na Brooklynie, w Nowym Jorku, jako córka włoskiego imigranta, zajmującego się handlem ryb, i brytyjskiej pielęgniarki. Dorastała najpierw w norweskiej, później w żydowskiej dzielnicy miasta, chłonąc klimat znany z filmu, który później przyniesie jej największy rozgłos – „Chłopców z ferajny”.

Karierę w show-biznesie zaczynała od zawodu modelki, który podjęła już w wieku 16 lat, podpisując kontrakt z prestiżową, nowojorską Wilhelmina Agency. Trafiła na okładki kilku pism, przeznaczonych głównie dla nastoletnich czytelniczek („Teen”, „Seventeen”), a po trzech latach owocnej kariery przeniosła się do Paryża, gdzie zasłynęła jako jedna z ulubionych modelek samego Jean Paula Gaultiera. W międzyczasie zajęła się też innego typu aktywnością – pracowała w Radiu Luxemburg, była producentka telewizyjnego, muzycznego show „Les Enfants Du Rock”, zanim odkryła w sobie pasję aktorską.

Pierwsze występy aktorskie Bracco to role we francuskich komediach - m.in. w debiutanckiej „Duos sur canapé” (1979). Jej kariera rozwinęła się w drugiej połowie lat 80-tych, kiedy zaczęła grać w filmach hollywoodzkich (thriller „Osaczona” Ridleya Scotta 1987, komedie „Podrywacz artysta” 1987 i „Drużyna marzeń” 1989). Aktorka miała też okazję spotkać się ze swoim ówczesnym mężem, Harveyem Keitelem, na planie kryminalnego filmu „A Complex Plot About Women, Alleys and Crimes” Liny Wertmüller (1986).

Na szczyty sławy wyniosła ja rola u boku Raya Liotty, Roberta De Niro i Joe Pesciego w słynnym kryminale „Chłopcy z ferajny” (1990) Martina Scorsese, która przyniosła jej cenne nominacje: do Oskara i Złotego Globu oraz nagrody krytyków w Chicago i Los Angeles. Te prestiżowe wyróżnienia nie przełożyły się jednak na ciekawe propozycje występów w kolejnych latach – w 1993 roku Bracco oberwała nawet nominację do Złotej Maliny za udział w dwóch fatalnie ocenionych filmach: przygodowym „Uzdrowicielu z tropików” z Seanem Connery i thrillerze „Ślady czerwieni” z Jamesem Belushim (1992).

Fantastyczny początek dekady lat 90-tych nie miał zatem przełożenia na kolejne lata. Aktorka musiała czekać aż do 1999 roku, by zaliczyć wielki comeback jako jedna z gwiazd słynnego serialu „Rodzina Soprano”. Rola dr Jennifer Melfi przyniosła jej rozgłos na całym świecie, jak również szereg ważnych nominacji i nagród, m.in.: trzy nominacje do Złotego Globu, cztery nominacje do Emmy, jedną - do Golden Satellite Award, dwie zespołowe nagrody Screen Actors Guild oraz osiem nominacji do tej nagrody (pięć zespołowych i trzy indywidualne).

Bracco była związana z „Rodziną Soprano” do 2007 roku, w międzyczasie jedynie sporadycznie pojawiała się na planie innych produkcji (m.in. „Wojna o miłość” 2000, „Chłopaki mojego życia” 2001, „My Suicidal Sweetheart” 2005, „Magiczna kula” 2007). W 2008 roku wystąpiła gościnnie w dwóch odcinkach serialu „Szminka w wielkim mieście”, a jednym z ostatnich filmów z jej udziałem jest komediodramat „Son of Morning” Phillipa Katza (2010).

Bracco ma na swoim koncie debiut reżyserski w postaci krótkometrażowej komedii “Auto Motives” (2000).