Louise Fletcher

Urodziła się 22 lipca 1934 w Birmingham, w stanie Alabama. Jej rodzice byli osobami niesłyszącymi i poświęcali się pracy na rzecz osób głuchych i niedosłyszących. Szczęśliwie Louise i jej trójka rodzeństwa urodzili się nieobciążeni żadnymi wadami słuchu. Dorastające dzieci nie zostały pozbawione odpowiedniej opieki. Nie wiadomo, jak potoczyłyby się losy młodziutkiej Fletcher, gdyby nie ciotka – to ona nauczyła ją mówić, a później, gdy dziewczynka podrosła, zainteresowała aktorstwem.

Choć wczesna kariera aktorska najwyraźniej nie była jej pisana, ambitna Fletcher nie rezygnowała ze swoich planów. Opuściła rodzinne miasto i przeniosła się do Los Angeles, gdzie pracowała jako sekretarka – a w wolnych chwilach pobierała lekcje aktorstwa. Udało się jej zagrać kilka pomniejszych rólek w produkcjach telewizyjnych (między innymi epizod w popularnym serialu „Maverick”), jednak na początku lat sześćdziesiątych niespodziewanie postanowiła zrezygnować z dobrze rokującej kariery i poświęcić się rodzinie.

Wyszła za mąż za agenta literackiego i producenta, Jerry’ego Bicka. Ich małżeństwo, zawarte w 1960 roku, trwało 17 lat. Para ma dwóch synów, Johna Dashiella Bicka i Andrew Wilsona Bicka, i to oni spowolnili karierę aktorską Fletcher. Świeżo upieczona mama postanowiła zrobić sobie trwającą aż 11 lat przerwę, by opiekować się synami i odkrywać uroki macierzyństwa.

Do pracy powróciła dopiero w 1974 roku w filmie „Złodzieje jak my” (w reżyserii Roberta Altmana), produkowanym przez jej męża. To dzięki temu obrazowi na obiecującą aktorkę uwagę zwrócił Miloš Forman, oferując jej rolę okrutnej siostry Mildred Ratched w powstającym właśnie dramacie „Lot nad kukułczym gniazdem” (1975). Jeszcze nie wiedziała, że ten występ stanie się jej przepustką do filmowego świata – a jednocześnie w pewien sposób zaszufladkuje ją na lata.

Mildred Ratched wciąż pozostaje jedną z najbardziej znienawidzonych postaci w historii kina. Rola, która wywołała u publiczności niespotykane wręcz emocje, przyniosła Fletcher Oscara, BAFTĘ i Złoty Glob. Od tej pory na aktorce ciążyła ogromna presja – i mimo że zagrała w kilkudziesięciu różnych produkcjach, już nigdy nie udało jej się powtórzyć tego sukcesu i odciąć od wizerunku, który wciąż jest żywy w pamięci widzów.

Nie narzekała jednak na brak propozycji filmowych, choć żadna kolejna produkcja nie powtórzyła sukcesu komercyjnego ani artystycznego, jaki osiągnęła dzięki filmowi Formana. W kolejnych latach pojawiła się między innymi w: „Egzorcysta II: Heretyk” (1977), „Burza mózgów” (1983), „Podpalaczka” (1984), „Najeźdźcy z Marsa” (1986 – za ten film została nominowana do Złotej Maliny) czy „Kwiaty na poddaszu” (1987).

Mimo podeszłego wieku 78-latka nie zamierza wycofać się z grania. Pokazuje się gościnnie w serialach, jak choćby „Herosach” czy „Shameless – Niepokornych” i w filmach, jednak jej występy często pozostają niezauważone. I chyba nic w tym dziwnego, skoro projekty, w których pojawia się ostatnio, nie należą do zbyt ambitnych („Święta Denisa Rozrabiaki”, 2007) lub przechodzą bez echa („Zorza polarna”, 2005). Być może jeszcze w tym roku do zagranicznych kin wejdzie najnowszy film z jej udziałem, „The Home”, horror w reżyserii Kristoffera Aarona Morgana.