Mia Farrow

Urodziła się 9 lutego 1945 roku w Los Angeles, jako Maria de Lourdes Villiers- Farrow.

Była córką reżysera filmowego, Johna Farrow i znanej (głównie z roli „dziewczyny Tarzana”) aktorki Maureen O’Sullivan, jej ojcem chrzestnym był natomiast popularny reżyser George Cukor.

Wszystko to sprawiało, że Mia miała idealny start do rozpoczęcia kariery filmowej.

Pierwsze występy zaliczyła jeszcze jako nastolatka, pod koniec lat 50-tych, w 1964 roku otrzymując angaż w znanym serialu „Peyton Place”, z którym była związana do 1966 roku. Rola przyniosła jej jedyny Złoty Glob dla Najbardziej Obiecującej Debiutantki (1965) oraz nominację w kategorii Najlepsza Rola Żeńska (1966).

** Dobre recenzje zebrała za pamiętny występ w głośnym horrorze Romana Polańskiego „Dziecko Rosemary” (1968, nominacja do Złotego Globu i BAFTA, David, Fotogramas de Plata), rosnącą popularność podkręcając trwającym dwa lata małżeństwem ze starszym o 30 lat Frankiem Sinatrą (1966-68).**

Ze względu na dziewczęcą aparycję często obsadzana była w subtelnych, adekwatnych do jej naturalnych predyspozycji rolach – w romansie „John i Mary” Petera Yatesa z Dustinem Hoffmanem (1969, nominacja do Złotego Globu, Henrietta Award i BAFTA), „Tajnej ceremonii” Josepha Loseya z Elizabeth Taylor (1968, nominacja do BAFTA), komedii „Śledź mnie!” Carola Reeda (1972, nagroda aktorska na MFF w San Sebastián), czy w adaptacji „Wielkiego Gatsby’ego” Johna Claytona z Robertem Redfordem (1974).

W 1978 roku wystąpiła u Roberta Altmana w „Dniu weselnym” oraz pojawiła się obok Bette Davis na planie kryminału „Śmierć na Nilu” według Agathy Christie.

Pełnię swojego talentu wydobyła współpracując z Woodym Allenem – prywatnie partnerem aktorki

.** W ciągu 10 lat zagrała u niego w 13 filmach, zarówno w rolach komediowych (jak na przykład pierwszy wspólnie zrealizowany obraz „Seks nocy letniej” 1982), jak i kilku dramatycznych („Mężowie i żony” 1992), najwięcej pochlebnych recenzji zbierając za występy w „Zeligu” (1983, nagroda krytyków w Kansas), „Danny Rose z Broadwayu” (1984, nominacja do Złotego Globu), „Purpurowej róży z Kairu” (1985, nominacja do BAFTA i Złotego Globu), „Hannah i jej siostry” (1986, nominacja do BAFTA) i „Alice” (1990, nominacja do Złotego Globu, nagroda National Board of Review).**

Nigdy później nie udało jej się powrócić na szczyt i powtórzyć sukcesów porównywalnych z tymi z okresu związku z Allenem.

Para rozstała się w aurze skandalu – reżyser miał bowiem romans (w efekcie zakończony małżeństwem) z jedną z adoptowanych córek Farrow.

W 2000 roku dostała ostatnią nominację do Złotego Globu za rolę w filmie TV „Forget Me Never”, a w 2006 roku wzięła udział w horrorze „Omen” oraz użyczyła swojego głosu Babuni w popularnym filmie Luka Bessona „Artur i Minimki” (sequel w 2009 – „Artur i zemsta Maltazara”). W 2010 ponownie widzieliśmy ją w filmie “Artur i Minimki 3. Dwa Światy”. Rok 2011 to rola w filmie “Jestem czarnym koniem”.

Od 2000 roku jest Amasadorką Dobrej Woli w ramach UNICEF-u. Już wcześniej aktywnie włączała się w działalność charytatywną. Liczne adopcje dzieci chorych (jedna z córek aktorki jest niewidoma), pochodzących z reguły z takich krajów jak Wietnam, czy Korea Południowa są również wyrazem troski i specyficznej postawy aktorki wobec świata.