Michał Żebrowski

Urodził się 17 czerwca 1972 roku w Warszawie. Tutaj też studiował w PWST, którą ukończył w 1995 roku. W tym samym roku zdobył aż trzy nagrody na Festiwalu Szkół Teatralnych w Łodzi (Nagrodę Jury, Publiczności oraz Prywatną – Juliusza Machulskiego) za role w dwóch spektaklach dyplomowych (posła Parysów w „Odprawie posłów greckich” Jana Kochanowskiego oraz w „Opowiastkach o Panu Cogito” wg Zbigniewa Herberta) oraz za rolę w spektaklu Johna Osborne’a „Miłość i gniew” w Teatrze Powszechnym (duet z Agnieszką Krukówną).

Z Teatrem Powszechnym aktor związany był w latach 1995 – 96, później zaś przeszedł do Teatru Ateneum. W filmie zadebiutował jeszcze w czasie studiów w „Samowolce” Felksa Falka(1993). Już jako student wystąpił też po raz pierwszy w Teatrze TV, i to od razu w roli Kordiana w spektaklu w reżyserii Jana Englerta (1994). Trzy lata później Englert powierzy mu rolę Gustawa-Kordiana, także w spektaklu Teatru TV. Żebrowski zagrał też u niego w „Zmowie świętoszków” Bułhakowa (1995) w Teatrze Powszechnym.

W 1997 roku wystąpił w odcinkowym filmie Kazimierza Kutza „Sława i chwała”, jednak największą popularność i status „kostiumowego amanta” polskiego kina zapewniły mu role Tadeusza Soplicy w ekranizacji eposu Mickiewicza w reżyserii Andrzeja Wajdy (1999) oraz Jana Skrzetuskiego w adaptacji „Ogniem i mieczem” Jerzego Hoffmana (1999, nominacja do Orła).

Aktor otrzymał Złotą Kaczkę za obie role, a także Nagrodę Wiktora dla Najlepszego Aktora. W 2001 roku zebrał pochlebne opinie (w przeciwieństwie do samego filmu) i drugą nominację do nagrody Orła, za tytułową rolę „Wiedźmina” Andrzeja Sapkowskiego w reżyserii Marka Brodzkiego.

W 2002 roku wystąpił u Romana Polańskiego w „Pianiście” (w roli Jurka), rok później zagrał Ziemowita w „Starej baśni”, po raz kolejny spotykając się na planie z Jerzym Hoffmanem.

Pojawił się też gościnnie jako on sam w słynnym serialu komediowym „Kasia i Tomek”. Był to jedyny, jak do tej pory, udział aktora w serialu telewizyjnym. W 2003 roku użyczył swojego głosu postaci Sindbada w polskiej wersji językowej filmu „Sindbad. Legenda siedmiu mórz”.

W 2004 roku duże uznanie (nominacja do nagrody Orła) przyniosła mu rola Wojciecha w głośnym filmie Katarzyny Piekorz „Pręgi”, na podstawie powieści Wojciecha Kuczoka „Gnój”.

W 2005 roku zagrał główną rolę w filmowym debiucie reżyserskim Andrzeja Seweryna „Kto nigdy nie żył…”. W trakcie realizacji filmu opowiadającego o księdzu dotkniętym AIDS, aktor schudł 15 kilo dla potrzeb roli. Nie była to jednak pierwsza współpraca artystów.

W 2002 roku aktor zagrał u Seweryna postać Świętoszka w spektaklu Teatru TV, zaś w 2004 - Ryszarda II w Teatrze Narodowym. Rok 2005 to także udział w chińsko-polskiej produkcji w reżyserii Jacka Bromskiego „Kochankowie roku tygrysa” oraz występ w monodramie „Doktor Haust”, zrealizowanym przez Katarzynę Piekorz i Wojciecha Kuczoka.

W 2007 zagrał rolę hetmana Kibowskiego w rosyjskiej produkcji pt. Rok 1612. Rok później wystąpił w obrazie “Senność”. W 2009 roku zagrał Huncagę w filmie Agnieszki Holland i Kasi Adamik pt. “Janosik. Prawdziwa historia”.Rok 2011 to rola w filmie “1920 Bitwa Warszawska”.

Aktor nagrywa też płyty– w 1999 wydał płytę z recytacjami fragmentów „Pana Tadeusza”; w 2001 otrzymał Nagrodę Fryderyka za album „Lubię, kiedy kobieta”, zawierający piosenki do słów znanych polskich wierszy miłosnych (przy nagraniach współpracował m.in. z Kasią Nosowską, Kasią Stankiewicz, Anną Marią Jopek), zaś w 2004 roku wydał serię płyt „Poczytaj mi, tato”.

W 2004 roku został wybrany „Najpiękniejszym” przez czytelniczki czasopisma „Viva!”. Od marca 2010 roku, jest współtwórcą i dyrektorem (wraz z Eugeniuszem Korinem) warszawskiego Teatru 6. piętro.

W 2009 roku w Tatrach poślubił Aleksandrę Adamczyk. 30 marca 2010 roku urodził im się syn, Franciszek.