Piotr Łazarkiewicz

Reżyser filmowy i teatralny, scenarzysta, producent, sporadycznie także aktor. Urodził się 13 marca 1954 roku w Cieplicach Śląskich. Zmarł 20 czerwca 2008 roku w Warszawie. Jest pochowany na warszawskich Powązkach. W 1977 roku ukończył filologię polską na Uniwersytecie Wrocławskim, a cztery lata później reżyserię filmowo-telewizyjną na Uniwersytecie Śląskim w Katowicach. W 1981 roku był asystentem Agnieszki Holland przy filmie Kobieta samotna, a rok później Antoniego Krauzego przy filmie Prognoza pogody. Swój pierwszy film telewizyjny zatytułowany Kontrapunkt nakręcił w 1985 roku. Rok później wyreżyserował pełnometrażowy film dokumentalny Fala o kultowym festiwalu muzyki rockowej w Jarocinie. Wówczas zrobiło się o Łazarkiewiczu głośno. Po kolaudacji film trafił na półkę. W wyniku interwencji uznano, że może być upowszechniany dopiero po usunięciu kilkunastu fragmentów. Po długich pertraktacjach z cenzurą udało się zachować film niemal w pierwotnym kształcie. Ostatecznie reżyser musiał „wyciąć” jedynie trzy

fragmenty.

Artysta tak mówił o Fali: „Początkowo miał to być film krótkometrażowy. Nosił roboczy tytuł Rezerwat. Szukałem sytuacji, w której duża grupa młodych ludzi jest obserwowana przez władzę, milicję, wszelkiego rodzaju służby. Są one przekonane, że mają tę grupę pod kontrolą, tymczasem nie są w stanie skontrolować emocji, które wytworzyły się w środku tej grupy”. Film został nagrodzony m.in. przez „Sztandar Młodych” i tygodnik „Radar”. W uzasadnieniu przyznania nagrody tygodnika „Radar” napisano: Fala to film, który posiłkując się festiwalem w Jarocinie, przedstawia portret młodego pokolenia. W 1987 roku Łazarkiewicz zrealizował swój pierwszy film fabularny „Kocham kino”, do którego scenariusz napisał razem z Iloną Łepkowską. Paweł Felis napisał o tytule filmu „Swój debiutancki film Łazarkiewicz nazwał „Kocham kino”. Niektórzy tę jawną i naiwną z pozoru deklarację mieli mu za złe, ale dla niego nie była to ani poza, ani naiwność. Od wczesnej młodości, gdy po raz pierwszy „zobaczył <> (i chciał nakręcić remake!),

biegał do kina, chłonął filmy, systematycznie zbierał filmową prasę”.

Kolejny telewizyjny obraz W środku Europy (1990), odsłaniał kulisy pogromu Żydów. Telewizja wyemitowała film dopiero trzy lata po jego powstaniu. W 1992 roku za film Odjazd, opowiadający o Mazurach zmuszanych do wyboru między polskością a niemieckością, otrzymał nagrodę specjalną XVII Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni. Jednak chyba najważniejszym filmem Piotra Łazarkiewicza jest nakręcony w 1993 roku film fabularny Pora na czarownice z Jolantą Fraszyńską i Bogusławem Lindą. Film opowiada dramatyczną historię młodych narkomanów zarażonych wirusem HIV i księdza, który próbuje zorganizować w pewnej mieścinie ośrodek dla narkomanów. Jednak lokalna społeczność jest temu przeciwna. Od czasu obrazu Pora na czarownice Łazarkiewicz był postrzegany jako reżyser, który z uwagą i wielką dozą tolerancji przygląda się innym - słabym, okaleczonym, poszkodowanym, odrzuconym. Film został m.in. uhonorowany nagrodami Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych i Międzynarodowego Festiwalu Filmowego w Trieście. Piotr

Łazarkiewicz był związany także z teatrem. Uważał, że „teatr jest zetknięciem ze sztuką w czystej postaci”. Debiutował w teatrze jeszcze jako student reżyserii na Uniwersytecie Śląskim w 1979 roku. Wystawił m.in.: 3x2 - Tomasza Manna (Teatr Stara ProchOFFnia w Warszawie), Pannę Julię - Augusta Strindberga (Teatr im. Wandy Siemaszkowej w Rzeszowie i Teatr Miejski im. Witolda Gombrowicza w Gdyni), Kartotekę Tadeusza Różewicza (Teatr Jeleniogórski im. Cypriana Norwida i Teatr Miejski im. Witolda Gombrowicza w Gdyni), Mężczyzn na skraju załamania nerwowego (Teatr Bajka w Warszawie). Realizował także spektakle Teatru Telewizji. W 1996 roku wyreżyserował spektakl A śmierć utraci swoją władzę…, oparty na poezji Dylana Thomasa. Dwa lata później sztukę Duże i małe Botho Straussa - opowieść o podróży w poszukiwaniu szczęścia. W 2000 roku zrealizował widowisko Ogień w głowie Mariusa von Mayenburga ukazujące życie pewnej współczesnej, patologicznej rodziny. Sięgał głównie po teksty brutalistów (Pasożyty, Ogień w

wodzie) i dramaturgów polskich określanych jako „pokolenie porno”. Ostatnim spektaklem nad jakim pracował były Prawa McGoverna do tekstu dramaturgicznego Zbigniewa Hołdysa w wykonaniu teatru Niewinni Chłopcy (premiera 4 lipca 2008 roku). Z Telewizją Polską był związany także jako reżyser programu Bezludna wyspa w Dwójce oraz współtwórca seriali telewizyjnych, m.in. Zaklęta i Odjazd (na podstawie filmu z 1991 roku). Współpracował także z Polskim Radiem. Operowym debiutem Piotra Łazarkiewicza było przedstawienie Triada (Potop, Król Edyp, Msza) z muzyką Igora Strawińskiego, zrealizowane w 2000 roku w Teatrze Wielkim w Łodzi.

Słynął z ogromnej sympatii dla młodych twórców: reżyserów, aktorów, krytyków filmowych. W 2007 roku na 32. Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni był przewodniczącym jury konkursu kina niezależnego. Od lat był także częstym gościem Koszalińskiego Festiwalu Debiutów Filmowych „Młodzi i Film”. Wielokrotnie gościł na festiwalu Era Nowe Horyzonty.