Shirley Maclaine

Dwukrotna zdobywczyni Srebrnego Niedźwiedzia w Berlinie i Pucharu Volpiego w Wenecji, jedna z rekordzistek pod względem nominacji do Złotego Globu (otrzymała w sumie siedem statuetek oraz aż trzynaście nominacji), Oscara (pięć nominacji, jedna statuetka) i BAFTA (pięć nominacji, dwie nagrody).

Urodziła się 24 kwietnia 1934 roku w Richmond w stanie Virginia.

Od dziecięcych lat jej największą pasją był taniec. Ukończyła Washington School of the Ballet.

Po dobrze przyjętym debiucie we wspomnianej komedii Hitchcocka (1955, nominacja do BAFTA, Złoty Glob dla Najbardziej Obiecującej Debiutantki), szybko osiągnęła status jednej z najpopularniejszych i najbardziej wszechstronnych gwiazd Hollywoodu.

** Nominacje do Oscara i Złotego Globu oraz Specjalny Złoty Glob dla Najbardziej Wszechstronnej Aktorki przyniosła jej rola obok Deana Martina i Franka Sinatry w dramacie Vincente’a Minnellego „Długi tydzień w Parkman” (1958). Pierwszego Srebrnego Niedźwiedzia w Berlinie, BAFTA oraz nominację do Złotego Globu dostała za gwiazdorski występ w komedii romantycznej „Jak zdobyć męża” (1959), a pierwszy w karierze Puchar Volpiego na MFF w Wenecji, Złoty Glob, BAFTA i nominację do Oscara – za rolę u boku Jacka Lemmona w komediowej „Garsonierze” (1960) Billy’ego Wildera.**

W 1963 roku ponownie spotkała się z obojgiem panów na planie „Słodkiej Irmy” (Złoty Glob, nominacja do BAFTA i Oscara). Uznanie krytyki i widzów oraz nominacje do Złotego Globu przyniosły jej także występy w „Niewiniątkach” Williama Wylera z Audrey Hepburn (1961), komedii „Gambit” (1966) i francusko-amerykańsko- włoskiej produkcji Vittoria De Siki „Siedem razy kobieta” (1967) z z Michaelem Cainem oraz w tytułowej roli w musicalu Boba Fosse’a „Słodka Charity” (1970).

Otrzymała drugiego Srebrnego Niedźwiedzia w Berlinie za rolę w dramacie „Pustka” (1971), po czym na 7 lat wycofała się z gry w filmie, w międzyczasie debiutując jako reżyserka i scenarzystka filmu dokumentalnego „The Other Half of the Sky: A China Memoir” (1975, nominacja do Oscara za Najlepszy Film Dokumentalny) oraz otrzymując Emmy za telewizyjną produkcję komediową „The Gypsy in My Soul” (1976).

Na ekrany kin powróciła w 1977 roku, pojawiając się obok Anne Bancroft w „Punkcie zwrotnym” Herberta Rossa (nominacja do Oscara), a dwa lata później zagrała w kultowym filmie Hala Ashby’ego „Wystarczy być” (1979, nominacja do Złotego Globu i BAFTA), powstałym wg scenariusza Jerzego Kosińskiego.

** Pamiętna kreacja w „Czułych słówkach” (1983) Jamesa L. Brooksa z Debrą Winger i Jackiem Nicholsonem przyniosła jej Nagrodę Akademii, Złoty Glob, BAFTA, włoskiego Davida, a także liczne nagrody krytyków (m.in. w Los Angeles, Nowym Jorku).**

W kolejnych latach nie gościła już na ekranie tak często, bardzo starannie dobierając role.

Stworzyła niezapomniane, genialne kreacje: nauczycielki gry na pianinie w muzycznym dramacie Johna Schlesingera „Madame Sousatzka” (1988, Złoty Glob, Puchar Volpiego w Wenecji), jednej z kobiecych bohaterek w „Stalowych magnoliach” Herberta Rossa (1989, nominacja do BAFTA), matki Meryl Streep w „Pocztówkach znad krawędzi” (1990, nominacja do BAFTA i Złotego Globu) Mike’a Nicholsa.

W 1992 roku zagrała z Marcello Mastroiannim w ciepłym, lirycznym filmie „Druga miłość” (nominacja do Złotego Globu), w 1994 roku wystąpiła z Nicolasem Cagem w komedii „Rycerz pierwszej damy” (nominacja do Złotego Globu) a w 1996 wzięła udział w kontynuacji „Czułe słówka: ciąg dalszy”.

Ostatnio, jeśli już pojawiała się na ekranie, to przeważnie w komediowych rolach w takich filmach, jak: „Siostry” (2005, nominacja do Złotego Globu) z Cameron Diaz, „Z ust do ust” z Jennifer Aniston i Kevinem Costnerem (2005), „Czarownica” (2005) z Nicole Kidman i Willem Farrellem, czy wyreżyserowany przez siebie „Bruno” (2000). W 2008 roku zagrała w filmie “Ania z Zielonego Wzgórza - Nowy Początek” i “Coco Chanel”. Rok 2010 to rola w filmie “Walentynki”.

** W 1998 roku otrzymała Honorowy Złoty Glob (Cecil B. DeMille Award) za Całokształt. Jest także laureatką niemieckiej Honorowej Złotej Kamery (1997), Honorowego Złotego Niedźwiedzia (1999), Specjalnej Nagrody American Comedy za Całokształt (1993), wyróżnienia dla Kobiet w Filmie - Crystal Award (1979) oraz honorowych nagród na festiwalach filmowych w Chicago, Palm Springs i Denver.**

Podobno była jedną z kandydatek do roli Bonnie w głośnym filmie Arthura Penna „Bonnie i Clyde”, musiała jednak siłą rzeczy iść na kompromis w momencie, gdy rolę Clyde’a dostał jej brat, Warren Beatty. Bonnie zagrała Faye Dunaway.