Tatiana Sosna-Sarno

Urodziła się 16 września 1954 roku w Warszawie. Ukończyła tamtejszą PWST (1977), jeszcze w czasach studenckich debiutując zarówno na dużym („Dom moich synów” 1975), jak i małym ekranie (serial „Polskie drogi” Janusza Morgensterna). Jej debiutem teatralnym była rola Pięknej w inscenizacji „Pięknej i bestii” Stanisława Grochowiaka na scenie Teatru Płockiego (1977). Na stałe związała się jednak nie z Płockim, a z warszawskim Teatrem Nowym (1977-86). Później występowała na deskach stołecznych teatrów: Komedia (1996), Dramatycznego (2002), raz jeszcze Nowego (2001) i Galerii GO (2005), a także w kilku spektaklach Teatru Telewizji.

U progu kariery dała się zapamiętać przede wszystkim z mocnych epizodów w tak znaczących filmach, jak „Człowiek z żelaza” Andrzeja Wajdy (1981), czy „Spirala” Krzysztofa Zanussiego (1978), jak również z niedużych, acz pamiętnych ról w takich produkcjach, jak: biograficzno-historyczny „Biały mazur” Wandy Jakubowskiej (1978), „Lekcja martwego języka” Janusza Majewskiego (1979), „Ciosy” Gerarda Zalewskiego (1980), „Umarli rzucają cień” Juliana Dziedziny (1978), „Czułe miejsca” Piotra Andrejewa, czy seriale: „W słońcu i w deszczu” Sylwestra Szyszki (1979) i „Białe tango” Janusza Kidawy (1981).

Kolejne lata przyniosły pierwsze, z nielicznych w karierze, pierwszoplanowych występów: u boku Artura Barcisia w serialu „Odlot” Janusza Dymka (1982) i w „Diabelskim szczęściu” w reżyserii i z udziałem Franciszka Trzeciaka (1985), z którym spotkała się również pięć lat później na planie „Ballady o człowieku spokojnym” (1990). O wiele dłuższe życie okazały się mieć jednak drobne występy w legendarnych serialach: „07 zgłoś się” (1981, 1984, 1987), zaś przede wszystkim „Alternatywy 4” Stanisława Barei, gdzie wcieliła się w postać urzędniczki w spółdzielni mieszkaniowej (1983). Ponadto zagrała u Jerzego Sztwiertni („Najdłuższa wojna nowoczesnej Europy” 1981), Wojciecha Wójcika („Sam pośród swoich” 1985), Edwarda Skórzewskiego („Romeo i Julia z Saskiej Kępy” 1988), Jacka Bromskiego („Sztuka kochania” 1989), Witolda Leszczyńskiego („Koloss” 1993) i Krzysztofa Gradowskiego („Dzieje mistrza Twardowskiego” 1995). W 1993 roku po raz pierwszy spotkała się z Jerzym Gruzą, grając epizod w serialu „40-latek. 20 lat

później”. Później zagrała w jego „Tygrysach Europy” (serial 1999, film 2003) i w słynnej, swego czasu, komedii z udziałem „gwiazd” pierwszych edycji programu „Big Brother” – „Yyyreek!!! Kosmiczna nominacja” (2002).

Generalnie jednak, ostatnia dekada to przede wszystkim niewielkie, lecz liczne występy na małym ekranie (w telenowelach „Klan”, „M jak miłość” i „Plebania” oraz w serialach „Miasteczko”, „Lokatorzy”, „Pensjonat pod Różą”, „Mrok” i „Kopciuszek”), które zagwarantowały aktorce stały stopień popularności, rozpoznawalności i sympatii wśród widzów.

Sosna-Sarno jest właścicielką i animatorką warszawskiego klubu „U Artystów”.