Wojciech Smarzowski

Reżyser i scenarzysta teatralny, filmowy i telewizyjny. Autor teledysków i reklam telewizyjnych, laureat nagród filmowych i muzycznych. Twórca osławionego „Wesela”.

Urodził się 18 stycznia 1963 roku w Korczynie koło Krosna, dzieciństwo spędził w nieodległym Jedliczu. Tam skończył szkołę podstawową i liceum. Wśród głównych zainteresowań przyszłego filmowca była fotografia, toteż Smarzowski wybrał studia na Wydziale Operatorskim Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi. Studiował także filmoznawstwo na Uniwersytecie Jagiellońskim.

Po ukończeniu studiów (1990) zajmował się reżyserowaniem reklam i teledysków. W 1991 roku wespół z innymi absolwentami i studentami łódzkiej filmówki pracował w charakterze współpracownika operatora na planie filmu Jerzego Wójcika „Skarga”. Film dotyczył dramatycznych wydarzeń na Wybrzeżu w 1970 roku. Problematyka terroru władz komunistycznych stanowiła również sedno filmu dokumentalnego „Psy totalitaryzmu” z 1996 roku, do którego zdjęcia zrobił Smarzowski.

Pierwsza samodzielna próba autorska przyniosła efekt w postaci trudno uchwytnego w ramach klasycznej genealogii filmowej dzieła, zatytułowanego „Małżowina” z udziałem Macieja Maleńczuka i Marcina Świetlickiego. Film zapewnił jego autorowi nagrodę specjalną Jury Młodych na koszalińskim festiwalu Młodzi i Film w roku 1999. W tym samym roku Smarzowski został wyróżniony nagrodą przemysłu muzycznego – Fryderykiem za teledysk zespołu Myslovitz do piosenki „To nie był film”. Drzwi do sławy stanęły dla niego otworem. Wystarczyło przekroczyć próg.

Kolejnym krokiem w karierze był scenariusz do filmu Bogusława Lindy „Sezon na leszcza” (premiera 2001). Film dostrzeżono, a Smarzowski przygotowywał się spokojnie do kluczowego momentu swojej kariery. W 2003 roku podjął się reżyserii popularnego serialu „Na Wspólnej” w telewizji TVN.

Prawdziwym momentem zwrotnym w karierze reżysera był film „Wesele” (2004) wynik współpracy reżysersko-producenckiej i aktorskiej dwóch przyjaciół z filmówki – Smarzowskiego i Topy. „Wesele” okazało się absolutnym hitem. Film dostał został zasypany nagrodami. Na festiwalu w Gdyni otrzymał Nagrodę Specjalną Jury, laur od Stowarzyszenia Filmowców Polskich za twórcze przedstawienie współczesności, nagrody Rady Programowej TVP i Prezesa Zarządu Telewizji Polskiej. Poza tym został uhonorowany Orłami za scenariusz i reżyserię, wyróżnieniem w Konkursie na Film z Najlepszym Scenariuszem i Nagrodą Dziennikarzy na toruńskim „Lecie filmów”, wyróżnieniami w Locarno, Karlvych Varach i Cottbus. Sam reżyser otrzymał Paszport Polityki za „mistrzowską reżyserię oraz bezkompromisowość w portretowaniu brzydszej twarzy naszej codzienności”.

Po tym jak opadły emocje związane z „Weselem”, Smarzowski przypomniał się widzom teatralnym – zarówno w Teatrze TV, w którym debiutował w 2001 znakomicie przyjętym spektaklem „Kuracja”, jak i publiczności Teatru Starego w Krakowie. Na potrzeby Teatru TV zaadaptował i wyreżyserował współczesną sztukę Marii Czarneckiej „Cztery kawałki tortu”. Na deski krakowskiego teatru przeniósł opowiadanie Friedricha Dürrenmatta, cenionego szwajcarskiego prozaika i dramaturga, zatytułowane „Kraksa”.

Jeśli wracać, to w dobrym stylu. Takie motto zdaje się przyświecać twórczości Smarzowskiego. Do telewizji TVN powrócił, aby wziąć udział w popularnej produkcji „BrzydUla” - wyreżyserował przeszło 20 odcinków serialu. Z TVP związał się jako jeden z reżyserów „Londyńczyków” (2009, druga seria).

Na ekrany kin wrócił filmem „Dom zły” (2009), za który dostał na gdyńskim festiwalu nagrody za scenariusz i reżyserię. Kolejnym tematem, jakim zainteresował się twórca jest historia elitarnej polskiej brygady komandosów – Gromu. W 2010 spodziewany jest efekt pracy nad filmem - „Grom. Część pierwsza” z udziałem Borysa Szyca i Roberta Więckiewicza.

Cechą charakterystyczną twórczości Smarzowskiego jest przywiązanie do współpracowników. Najlepszym tego przykładem jest współpraca z Marianem Dzięglem, z którym spotkał się po raz pierwszy na planie „Małżowiny” i tak już zostało – poprzez „Sezon na Leszcza”, „Wesele”, „Kraksę”, „Dom zły”. Nie inaczej wygląda sprawa z Arkadiuszem Jakubikiem i Bartłomiejem Topą Smarzowski lubi mieć wokół siebie „swoich ludzi”.