Jedna z najbardziej znanych aktorek z kręgu tych, które do przemysłu filmowego weszły wprost z wybiegów dla modelek. Piękna i charakterystyczna, na zawsze kojarzona będzie z roli u boku Hugh Granta w kultowej komedii „Cztery wesela i pogrzeb”.

Urodziła się 21 kwietnia 1958 roku w miejscowości Gaffney w Południowej Karolinie.

Jako nastolatka dorabiała sobie, pracując w Pizzy Hut i McDonaldzie, a w wieku 20 lat rzuciła college i wyjechała do Nowego Jorku, gdzie niemal natychmiast podpisała kontrakt z agencją Elite Model.

W 1981 roku przeżyła osobistą tragedię – z powodu alkoholizmu zmarła jej matka, Pauline.

* Kiedy debiutowała w przygodowym filmie familijnym „Greystoke: Legenda Tarzana władcy małp” (1984) z Christopherem Lambertem i Glenn Close, była jedną z najbardziej wziętych modelek amerykańskich (w latach 1982-83 pracowała m.in. dla Calvina Kleina).*

W dekadzie lat 80-tych nie wystąpiła w zbyt wielu produkcjach, jednak fantastyczna kreacja zdradzanej żony w wielokrotnie nagrodzonym dziele Stevena Soderbergha „Seks, kłamstwa i kasety video” (1989, Independent Spirit Award dla Najlepszej Aktorki, nominacja do Złotego Globu) wystarczyła, by MacDowell w bardzo szybkim czasie stała się jedną z najpopularniejszych aktorek swojego pokolenia.

* Najszczęśliwszą dla aktorskiej kariery dekadę rozpoczęła od występu u boku Gérarda Depardieu w filmie Petera Weira „Zielona karta” (1990, nominacja do Złotego Globu).*

Po rolach u boku Bruce’a Willisa w sensacyjnym „Hudson Hawk” i Johna Malkovicha w „Pięknym obiekcie pożądania” (oba z 1991 roku), dołączyła do gwiazdorskiej obsady dwóch dzieł Roberta Altmana: „Gracz” (1992) i „Na skróty” (1993), za udział w drugim otrzymując – wraz z całą ekipą aktorską – Puchar Volpiego na MFF w Wenecji oraz Specjalny Złoty Glob.

* Rola w komedii „Dzień świstaka” (1993) z niezapomnianym Billem Murrayem przyniosła jej nagrodę Saturna, a kreacja w legendarnych „Czterech weselach i pogrzebie” Mike’a Newella (1994) – ostatnią nominację do Złotego Globu.*

Film cieszył się ogromnym sukcesem, wypromował Hugh Granta oraz przyniósł MacDowell jeszcze większą popularność, jednocześnie jednak, o dziwo, wyznaczył koniec szczytowego okresu jej kariery.

Aktorka nigdy później nie zagrała w żadnej produkcji o sławie porównywalnej z filmami, w których wystąpiła w latach 1989-94, mimo że stale obecna była – i jest obecna do tej pory – na ekranach kin.

Spośród obrazów, w jakich wystąpiła w kolejnych latach wymienić można western „Wystrzałowe dziewczyny” (1994) z Drew Barrymore, thriller psychologiczny Wima Wendersa „Koniec przemocy” (1997), komedię „Muza” (1999) z udziałem Sharon Stone i Jeffa Bridgesa, czy melodramat „Z miłości do...” (1999) z Andym Garcią.

Nieprzerwanie obecna w mediach, jak jedna z „twarzy” marki L’Oréal, w filmie pojawia się w ostatnim czasie sporadycznie, głównie w niezbyt znaczących produkcjach komediowych, takich jak m.in. „Salon piękności” (2005) z Alicią Silverstone, i w filmach TV.

W 2008 roku zagrała obok Geraldine Chaplin w kanadyjskim obrazie „Inconceivable”.

* W 1997 roku została uhonorowana specjalnym Césarem oraz niemiecką Złotą Kamerą za całokształt, a w 2007 była specjalnym gościem warszawskiej gali rozdania Telekamer, podczas której otrzymała również nagrodę za swoje dokonania aktorskie.*

Komentarze

Trwa ładowanie