Bogusław Linda

Polski aktor oraz reżyser filmowy, jeden z pierwszych rodzimych gwiazdorów z prawdziwego zdarzenia. Urodził się 27 czerwca 1952 roku w Toruniu. Jest absolwentem PWST im. Ludwika Solskiego w Krakowie (studia skończył w 1975 roku).

Początki kariery aktorskiej wiążą się z występami w Starym Teatrze w Krakowie W latach 1977-1981 pracował we wrocławskim Teatrze Polskim, później był zaangażowany w warszawskich teatrach: Współczesnym i Studio.

Sceniczna kariera Lindy obejmuje kilkanaście ról. Jego pierwszym występem przed kamerą był udział w serialu „Czarne chmury” (1973). Na dużym ekranie zadebiutował w 1976 roku w „Dagny”, wystąpił też w małej roli w „Wodzireju” Feliksa Falka (1977). W 1980 roku zagrał pierwszą główną rolę w filmie „Punkt widzenia” Janusza Zaorskiego.

Na początku lat 80-tych wystąpił dwukrotnie u Agnieszki Holland w filmie „Gorączka” (1980) oraz „Kobieta samotna” (1981, dystrybuowany w 1988), stworzył też znakomitą kreację w „Przypadku” Krzysztofa Kieślowskiego (1981 rok, dystrybuowany w 1987 roku; 7 lat później spotkał się z reżyserem na planie filmu „Dekalog VII”). Pojawił się też m.in. u Andrzeja Wajdy w „Człowieku z żelaza” (1981), w „Dreszczach” (1981) Wojciecha Marczewskiego, w „Matce królów” (1983) Janusza Zaorskiego, a także w dwóch filmach produkcji węgierskiej (oba w 1983 roku). Zapisał się wówczas w powszechnej świadomości jako aktor kreujący bohaterów naznaczonych problemami egzystencjalnymi, dokonujących ważnych, życiowych wyborów, zmagających się z trudną rzeczywistością.

Niespełna kilka lat później nastąpiła diametralna zmiana emploi aktora. Nowy wizerunek ukształtowały występy w takich filmach jak „Zabij mnie, glino” (1987) Jacka Bromskiego, „Kroll” (1991), „Psy” (1992) oraz „Psy II: Ostatnia krew” (1994) Władysława Pasikowskiego, w których zagrał role „twardzieli”, zyskując status gwiazdy i stając się idolem młodego pokolenia widzów. Niektóre słowa Franza Mauera, w rolę którego wcielił się Linda w „Psach” do dziś funkcjonują w obiegu najczęściej cytowanych tekstów filmowych, które na stałe weszły do języka potocznego („Co ty k....wiesz o zabijaniu” itp.).

W 1993 roku wystąpił w „Jańciu Wodniku” Jana Jakuba Kolskiego, w 1995 – jako zamachowiec w „Prowokatorze” Krzysztofa Langa oraz jako tytułowy „Tato” w filmie Macieja Ślesickiego. Kolejne lata to występy w kontrowersyjnej „Szamance” Andrzeja Żuławskiego (1996), głośnym filmie „Szczęśliwego Nowego Jorku” (1997) Janusza Zaorskiego, czy - obok debiutującej Agnieszki Włodarczyk w „Sarze” Macieja Ślesickiego (1997).

Aktor wielokrotnie współpracował później z Władysławem Pasikowskim – w 1996 roku podczas realizacji „Słodko gorzkiego”, w roli Kellera w wojennych „Demonach wojny wg Goi” (1998), czy w „Operacji Samum” (1999). W 1999 roku stworzył wybitną kreację w „Panu Tadeuszu” Andrzeja Wajdy, wcielając się w postać księdza Robaka, w 2001 z kolei zagrał Petroniusza w głośnej ekranizacji „Quo Vadis” Jerzego Kawalerowicza.

W latach 2003-2006 grał w serialu „Fala zbrodni”, w 2003 – w telewizyjnym filmie „Tak czy nie?”. W 2005 roku pojawił się w roli Dżokera w filmie „Czas surferów”, a w 2006 – w polsko-amerykańskiej produkcji w reżyserii Piotra Uklańskiego „Summer Love” oraz w ciepłej komedii Jana Jakuba Kolskiego „Jasminum”, w której aktor sparodiował w pewnym sensie samego siebie jako „wielkiego gwiazdora”.

Aktorstwo nie jest jedyną dziedziną twórczej aktywności Bogusława Lindy.* Od 1988 roku zajmuje się on także reżyserią.* Pierwszym zrealizowanym przez niego filmem był obraz zatytułowany „Koniec” (1988, także autor scenariusza). W 1990 roku nakręcił „Seszele”, w 2000 - komedię sensacyjną „Sezon na leszcza”, a w 2006 - „Jasne błękitne okna” z Joanną Brodzik i Beatą Kawką w rolach głównych.

Aktor jest pięciokrotnym zdobywcą Nagrody za Najlepszą Rolę Męską na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni: w 1981 roku za rolę w filmie „Gorączka”, w 1987 – podwójna nagroda - za rolę w rozpowszechnianym dopiero wówczas „półkowniku” Krzysztofa Kieślowskiego „Przypadek” oraz w „Magnacie” Filipa Bajona, w 1988 za kreację w kolejnym, po latach dopuszczonym do dystrybucji filmie „Kobieta samotna” Agnieszki Holland, w 1995 za rolę tytułowego „Taty”. Jego film „Sezon na leszcza” otrzymał na tym festiwalu nagrodę w kategorii Najlepszy Musical lub Komedia (2001).

W 2005 roku nagrał wraz z zespołem Świetliki, płytę zatytułowaną „Las Putas Melancolicas”, wcześniej „zasłynął” jako wokalista wykonując polską wersję utworu Leonarda Cohena „I’m Your Man”, który promował film Macieja Ślesickiego - „Sara”. W 2009 roku Linda zagrał Cezarego w filmie "Randka w ciemno". Rok później wystąpił w obrazie "Trzy minuty. 21:37" oraz w serialu "Ratownicy". Z kolei w 2011 roku zagrał w produkcjach: "Bitwa warszawska 1920" oraz "Tajemnica Westerplatte" w roli majora Henryka Sucharskiego.

Prywatnie mąż modelki i fotografika Lidii Popiel. Ma dwóch synów oraz córkę, Aleksandrę.