Danny Glover

Urodził się 22 lipca 1946 roku w San Francisco, w Kalifornii, jako najstarsze z piątki dzieci urzędników pocztowych, silnie uwikłanych w działalność polityczną. Nic dziwnego, że dorastając w takiej atmosferze, sam jako student Uniwersytetu Stanowego w San Francisco, związany był z ruchem Black Students Union, odpowiedzialnym m.in. za zwycięską walkę o włączenie do programu studiów wykładów dotyczących etniczności afro-amerykańskiej.

Ukończył studia ekonomiczne, otrzymując dość dobrą posadę urzędniczą w rodzinnym mieście. W 1975 roku ożenił się, rok później został ojcem. Mniej więcej w tym samym czasie hobbystycznie zajął się aktorstwem – najpierw jako uczestnik warsztatów dla czarnoskórych aktorów przy San Francisco’s American Conservatory Theater, następnie na kursach w tamtejszym Jean Shelton’s Actors Lab. Na przełomie lat 70-tych i 80-tych postanowił rzucić pracę w biurze i rozpocząć aktorską karierę.

** Debiutował dzięki epizodowi w znanym thrillerze „Ucieczka z Alcatraz” z Clintem Eastwoodem (1979). Zanim zaliczył przełomowy występ u boku oskarowej Sally Field, Johna Malkovicha i Eda Harrisa w dramacie „Miejsca w sercu” Roberta Bentona (1984), zdążył jeszcze zadebiutować na Broadwayu („Master Harold…and the boys” Athola Fugarda 1982), dał też kilka mniej znaczących występów na dużym i małym ekranie (m.in. serial „Chiefs” 1983)**.

Udział w oskarowym filmie Bentona stał się dla Glovera kluczem do sukcesu – już rok później pojawił się w dużych rolach w trzech głośnych produkcjach: „Świadku” Petera Weira, gwiazdorsko obsadzonym westernie „Silverado” Lawrence’a Kasdana, zaś przede wszystkim w pierwszoplanowej roli w dramacie „Kolor purpury” Stevena Spielberga (1985).

** Krokiem milowym w karierze aktora było przyjęcie roli sierżanta Rogera Murtaugha – partnera Mela Gibsona w filmie akcji „Zabójcza broń” Richarda Donnera (1987, Image Award). Film okazał się tak dużym hitem i cieszył się tak ogromnym powodzeniem wśród publiczności, że doczekał się aż trzech sequeli (w 1989, 1992 i 1998 roku). Aktorski duet Gibson-Glover nagrodzony został w 1993 roku nagrodą filmową MTV w tej właśnie kategorii.**

W międzyczasie zadebiutował jako producent (dramat „Spać ze złem” 1990), reżyser (telewizyjna krótkometrażówka sci-fi „Override” 1994) i aktor dubbingowy („Mrówka Z” 1998). Utrwalił swój wizerunek świetnego aktora dramatycznego („Mandela” 1987, „Na południe od Brazos” 1989, „Wielki kanion” 1991, „Amerykański sen” 1996, „Pokochać” 1998), ale też niejednokrotnie pokazał swoje zdolności komediowe („Szczęściarz” 1991, „Anioły na boisku” 1994). W tym czasie, aktor był aż trzykrotnie nominowany do nagrody Emmy, zgarnął statuetkę Independent Spirit Award, kolejną Image Award i trzy CableACE Awards.

** Następne filmowe wyróżnienia (Image Award, nominacja do Emmy i do Screen Actors Guild Award) przyniósł mu pierwszoplanowy udział w wyprodukowanym przez siebie dramacie TV „Pieśń wolności” (2000).**

W ostatniej dekadzie stosunkowo często gościł na planie seriali („Ostry dyżur”, „Bracia i siostry”). Jego komediowy talent można było podziwiać oglądając chociażby głośną, gwiazdorsko obsadzoną produkcję „Genialny klan” (2001), „Nowych sąsiadów”, gdzie partnerował Whoopi Goldberg (2003), czy komedię „Na psa urok” z Timem Allenem 92006). Miał okazję zagrać u Larsa von Triera („Manderlay” 2005), był gwiazdą pierwszego z horrorów z cyklu „Piła” (2005), dał pierwszoplanowe występy w wojennym dramacie „Zagubiony w Ameryce” z Ronem Perlmanem (2005) i w politycznym thrillerze „Strzelec” z Markiem Wahlbergiem (2007). Nie zabrakło go też na planie głośnego musicalu „Dreamgirls” w reżyserii Billa Condona (2006) i thrillera „Miasto ślepców” z Julianne Moore i Markiem Ruffalo (2008).

Ostatnim głośnym występem aktora była rola prezydenta Stanów Zjednoczonych w superprodukcji „2012” Rolada Emmericha (2009).

Nadal kontynuował swoją działalność jako producent (m.in. malijski obraz „Bamako” 2006) i reżyser. Kolejnym, po debiutanckim „Marzeniu” (2002) projektem reżyserskim Glovera ma być biograficzny dramat „Toussaint”, opowiadający o osiemnastowiecznym przywódcy buntu niewolników – dziś znanego pod nazwą ‘rewolucji haitańskiej’.

Jest laureatem kilku nagród specjalnych za całokształt działalności, wręczonych podczas: Jamerican International Film Festival (2002), Los Angeles Pan African Film Festival (2003), MFF w Karlovych Varach (2008).