Grażyna Barszczewska

Urodziła się 1 maja 1947 roku w Warszawie. Jej rodzice pochodzili ze wschodu. Uczęszczała do średniej szkoły muzycznej i wiele wskazywało na to, że czeka ją przyszłość w zawodzie muzyka. Dopiero w klasie maturalnej życiowe plany uległy pewnym modyfikacjom.

Choć bez problemu dostała się do warszawskiej PWST, została z niej wyrzucona już po kilku miesiącach. Ostatecznie ukończyła studia w PWST w Krakowie i to właśnie z tym miastem związane są początki jej kariery scenicznej. Tuż po zrobieniu dyplomu w 1970 roku, na dwa lata związała się z Teatrem Ludowym w Nowej Hucie.

W 1972 roku wróciła do Warszawy i została aktorką tamtejszego Teatru Ateneum (1972-83), a następnie - Teatru Polskiego (od 1983 roku). W latach 1995-97 była związana z wrocławskim Teatrem Współczesnym. Niemal od początku kariery stale występuje w spektaklach Teatru Telewizji oraz Teatru Polskiego Radia. Za kreacje w tym ostatnim dwukrotnie uhonorowana została Nagrodą Przewodniczącego Komitetu d/s Radia i Telewizji (w 1984 i 1988 roku), a w 1999 roku otrzymała Specjalną Nagrodę Teatru Polskiego Radia – „Wielki Splendor”.

Na dużym ekranie zadebiutowała w 1971 roku, jako laborantka w „Trzeciej części nocy” Andrzeja Żuławskiego. Nie licząc roli w biograficzno-historycznej produkcji o Ludwiku Waryńskim („Biały mazur” Wandy Jakubowskiej 1978), w kolejnych latach występowała niemal wyłącznie w rolach telewizyjnych, najczęściej serialowych.

Pojawiła się jako redaktor Agata Wołyniec w serialu „S.O.S.” Janusza Morgensterna (1974), lekarz zakładowy, Jolanta Wanadówna w „Dyrektorach” (1975) i Irma Wehlinger-Pasternik w historycznym serialu „Blisko, coraz bliżej” Zbigniewa Chmielewskiego (1982-86), Marta Ponińska w „Znakach szczególnych” Romana Załuskiego (1976), Janina Bzowska w „5 dniach z życia emeryta” Edwarda Dziewońskiego (1984),** zaś przede wszystkim jako Nina Ponimirska, żona Kunickiego w „Karierze Nikodema Dyzmy” Marka Nowickiego i Jana Rybkowskiego (1980).**

Na duży ekran wróciła dopiero w drugiej połowie lat 80-tych. W 1985 roku ponownie spotkała się z Nowickim, wcielając się w postać pani Lawusseur w ekranizacji „Spowiedzi dziecięcia wieku” Alfreda de Musseta. Później wreszcie miała okazję zagrać pierwszoplanowe role filmowe, partnerując Jerzemu Treli na planie „Anioła w szafie” Stanisława Różewicza (1987) i Janowi Peszkowi w komedii „Łabędzi śpiew” Roberta Glińskiego (1988).

Dekadę lat 80-tych zamknęła rolą pani oficer wywiadu AK w wojennym filmie „Urodzony po raz trzeci” Stanisława Jędryki (1989), kolejną inaugurując występami wraz z synem, Jarosławem Schmidtem w serialu „Dom na głowie” i udziałem w filmie „Seszele”, będącym reżyserskim debiutem Bogusława Lindy.

W 1992 roku ponownie spotkała się z Glińskim, kreując niezwykłą rolę prezydentowej w głośnym filmie biograficznym „Wszystko, co najważniejsze…”, opowiadającym historię przejmującej miłości Oli i Aleksandra Watów, a w 1999 roku zagrała Stolnikową w słynnej ekranizacji „Pana Tadeusza” w reżyserii Andrzeja Wajdy.

Poza tym wzięła udział w kilku zagranicznych produkcjach: polsko-francuskim „Zwichnięciu” (1991), duńskim „Krystalbarnet” (1996) i francusko- węgiersko-amerykańskim „Jakubie kłamcy” z Robinem Williamsem w roli głównej (1999).

W 2001 roku na pięć kolejnych lat związała się z serialem „Plebania”, kreując charakterystyczną postać „Mamci” - Eugenii Piecuch, mamy Józka.

W 2007 roku trafiła na plan „Nightwatching” Petera Greenawaya, a rok później wcieliła się w rolę Niny Strzegomskiej w głośnym serialu „Londyńczycy”.

Ostatnim filmowym projektem z udziałem Barszczewskiej jest film „Nie będziesz wiedział” Ewy Stankiewicz, gdzie kreuje postać matki głównej bohaterki, granej przez Agnieszkę Grochowską (2009).

Poza swoim macierzystym Teatrem Polskim w Warszawie, gościnnie występuje na scenach innych teatrów w stolicy (Roma, Ateneum, Kwadrat, Polonia i Komedia), a także w teatrach w Krakowie, Kaliszu, Tarnowie i Wrocławiu. Ma na swoim koncie teatralne próby reżyserskie („Zazdrość” Ester Vilar, na deskach Nowego Teatru w Słupsku).