Janusz Majewski

Znany reżyser i scenarzysta, wieloletni pedagog PWSFiT w Łodzi. Autor słynnych komedii: „C.K. Dezerterzy” i kontynuacji „Złoto dezerterów”. Były członek Komitetu Kinematografii oraz były prezes Zarządu Głównego Stowarzyszenia Filmowców Polskich, obecnie – Prezes Honorowy Stowarzyszenia.

Urodził się 5 sierpnia 1931 roku we Lwowie. Ukończył studia architektoniczne na Politechnice Krakowskiej (1955), a swoją przygodę z filmem zaczął jako twórca scenografii do filmów Antoniego Bohdziewicza: „Szkice węglem” (1956), „Kalosze szczęścia” (1958), „Rzeczywistość” (1960).

W międzyczasie został przyjęty na Wydział Operatorski łódzkiej PWSFiT, ostatecznie dyplom robiąc na Wydziale Reżyserii w 1961 roku.

* Pierwszym filmem Majewskiego była zrealizowana w 1962 roku krótkometrażówka „Szpital” z Kaliną Jędrusik i Wiesławem Michnikowskim, a debiutem w filmie pełnometrażowym – „Sublokator” (1966) – groteskowa komedia z Janem Machulskim. Film otrzymał nagrodę FIPRESCI w Mannheim, medal na MFF w Cork oraz nagrody za reżyserię i scenariusz na MFF w Panamie. W tym samym roku powstał też uhonorowany Nagrodą Przewodniczącego Komitetu d/s Radia i Telewizji telewizyjny film „’Awatar’ czyli zamiana dusz” (1966).*

W latach 1967-69 zrealizował kilka krótszych filmów telewizyjnych, m.in. „Czarna suknia” (1967), „Wenus z Lile” (1967), czy „Urząd” (1969), w 1969 roku powracając na ekrany kin kryminałem „Zbrodniarz, który ukradł zbrodnię”. Zrealizowany rok wcześniej film TV „Ja gorę” (z cyklu „Opowieści niezwykłe”) otrzymał Brązowego Lajkonika na OFFK w Krakowie.

W kolejnych latach zrealizował dwa filmy grozy: „Lokis. Rękopis profesora Wittembacha” (1970) oraz telewizyjny „Markheim” (1971), kameralne dramaty: „System” (1971) i „Stracona noc” (1973) oraz psychologiczny obraz z Ewą Wiśniewską i Andrzejem Łapickim „Zazdrość i medycyna” (1973), by w 1975 roku znów zebrać nagrody (Syrenka Warszawska, nagroda za reżyserię na MFF w Panamie) za głośny film „Zaklęte rewiry” z Romanem Wilhelmim i Markiem Kondratem.

W 1977 roku zrealizował sensacyjną „Sprawę Gorgonowej” i obyczajową „Lekcję martwego języka” (oba z udziałem Ewy Dałkowskiej), a w latach 1980 i 1982 zasłynął historycznymi obrazami: serialem „Królowa Bona” z Aleksandrą Śląską oraz filmem „Epitafium dla Barbary Radziwiłłówny” z Anną Dymną w roli głównej.

* W 1985 roku zrealizował bodaj najsłynniejsze dzieło w karierze - komedię przygodową „C.K. Dezerterzy” (Nagroda Ministra Kultury i Sztuki I stopnia, Złota Kaczka) z Markiem Kondratem w roli Jana Kani.*

Kilkanaście lat później powstała ciesząca się równym powodzeniem kontynuacja przeboju kinowego, zatytułowana „Złoto dezerterów” (1998, Srebrny Granat na FF Komediowych w Lubomierzu).

W międzyczasie niewiele reżyserował. Nakręcił m.in. telewizyjną „Mrzonkę” (1985), drugą – po „Słonej róży” (1982) polsko - czechosłowacką produkcję „Czarny wąwóz” (1989), erotyczny film TV „Diabelska edukacja” (1994, z cyklu „Erotic Tales”) z Markiem Kondratem i Renatą Dancewicz, ponadto wyreżyserował seriale: „Bar Atlantic” (1996) z Joanną Trzepiecińską i Piotrem Machalicą oraz „Siedlisko” (1998) z Anną Dymną.

Ostatnie projekty filmowe reżysera to zrealizowany wraz z Witoldem Leszczyńskim obraz „Po sezonie” (2005) z udziałem Magdaleny Cieleckiej, Leona Niemczyka i Ewy Wiśniewskiej oraz powstały w ramach cyklu „Święta polskie” film TV „Miłość w przejściu podziemnym” (2006) z brawurową kreacją Wojciecha Malajkata.

W latach 1970-1991 Majewski był pedagogiem w PWSFiT w Łodzi, gościnnie wykładał też m.in. w Stanach Zjednoczonych. Od 1987 roku jest profesorem nadzwyczajnym sztuki filmowej. Jego studentami byli m.in.: Feliks Falk, Filip Bajon, Andrzej Barański i Juliusz Machulski.

* W 2001 roku został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.*