Marzena Trybała

Jest rodowitą krakowianką, rocznik 1950. Studiowała w tamtejszej PWST, którą ukończyła w 1972 roku. Tuż po szkole wyjechała do Poznania, gdzie związała się na kilka lat z tamtejszym Teatrem Nowym. Po kilku sezonach spędzonych w krakowskim Teatrze Słowackiego (1978-82), od początku lat 80-tych jest związana wyłącznie z warszawskimi scenami: Teatru Narodowego (1983-90), Polskiego (1990-97) i Ateneum (od 1998 roku).

W filmie zadebiutowała jeszcze jako studentka w komedii Wandy Jakubowskiej „150 na godzinę” (1971). Nie od razu osiągnęła sukces na ekranie. Pierwszą większą rolę zagrała dopiero siedem lat później, u boku Andrzeja Seweryna jako tytułowa bohaterka dramatu „Roman i Magda” Sylwestra Chęcińskiego (1978).

Jej kariera filmowa rozwinęła się na dobre w latach 80-tych, dzięki występom u Krzysztofa Kieślowskiego („Przypadek” 1983, „Bez końca” 1984), Marka Nowickiego („Widziadło” 1983, „Miłość z listy przebojów” 1984, „Spowiedź dziecięcia wieku” 1985), Wojciecha Jerzego Hasa („Pismak” 1984), Jerzego Sztwiertni (filmowa i telewizyjna adaptacja „Komediantki” 1986-87, „Oszołomienie” 1988), Jacka Koprowicza („Przeznaczenie” 1983), Janusza Majewskiego („C.K. Dezerterzy” 1985) i Laco Adamika („Mężczyzna niepotrzebny!”1981). Wzięła udział w serialach: „Zmiennicy” Stanisława Barei (1986) i „Rzeka kłamstwa” Jana Łomnickiego (1987).

Oprócz „Przypadku” Kieślowskiego, zagrała u boku Bogusława Lindy również w polsko-brytyjskiej produkcji wojennej „Cienie” Jerzego Kaszubowskiego (1987). Później spotkała się jeszcze z aktorem na planie „Pamiętnika znalezionego w garbie” Jana Kidawy – Błońskiego z udziałem Edwarda i Olafa Lubasznenków (1992).

Dekadę lat 90-tych rozpoczęła od występu w głośnym filmie Andrzeja Wajdy „Korczak” z Wojciechem Pszoniakiem w roli tytułowej. W tym samym, 1990 roku zagrała też u boku Jerzego Zelnika w kostiumowym horrorze „Powrót wilczycy” Marka Piestraka i obok Jana Nowickiego w „Superwizji” Roberta Glińskiego.

Ponownie spotkała się z Glińskim na planie filmu „Wszystko, co najważniejsze…” (1992), z Łomnickim podczas realizacji filmów: „Jeszcze tylko ten las” (1991) i „Wielka wsypa” (1992) oraz z Kieślowskim na planie słynnego dzieła „Biały” ze Zbigniewem Zamachowskim (1993). Inne zagraniczne koprodukcje z jej udziałem, to: polsko-amerykański „Szuler” Adka Drabińskiego (1991), polsko-francuska „Sprawa kobiet” Janusza Zaorskiego (1992) oraz „Tu stoję…” Michała Dudziewicza (1993, w ramach cyklu TV „Moja historia) i polsko-węgierskie „Spotkania, pożegnania” Józefa Pacskovszky’ego (1999).

Od drugiej połowy lat 90-tych, nie licząc kilku wyjątków (dramaty: „Musisz żyć” Konrada Szołajskiego 1997 i „Nadzieja” Stanisława Muchy 2006, komedie: „O dwóch takich, co nic nie ukradli” Łukasza Wylężałka 1999 i „Pogoda na jutro” Jerzego Stuhra 2003), występowała głównie na małym ekranie, większe role kreując jako Barbara Madejowa w obu seriach „Sukcesu” (1995 i 2000), Emilia w „Bożej podszewce” Izabelli Cywińskiej (1997), Maryla Urbańska w „Pensjonacie pod Różą” (2004-2006) i Elżbieta, mama Marty w „Barwach szczęścia” (2007-2008). Ponadto zagrała m.in. okulistkę w „Policjantach” Wylężałka (1999), krawcową w „Tygrysach Europy” Jerzego Gruzy (1999, 2003), terapeutkę w „Defekcie” Macieja Dutkiewicza (2003), matkę Oliwki w „Klasie na obcasach” Małgorzaty Potockiej (2000), byłą żonę Klebera w „Zostać miss 2” (2003), pisarkę Laurę Starską w telenoweli „Samo życie” (2002) oraz Elżbietę Niemiec, żonę Adama (Krzysztof Stroiński) w „Ekipie” Agnieszki Holland, Magdaleny Łazarkiewicz i Kasi Adamik (2007). Wystąpiła

też gościnnie w „Plebanii” i „Na dobre i na złe”. Ostatnim projektem filmowym z jej udziałem jest rozpoczęty przez zmarłego niedawno Witolda Leszczyńskiego, a dokończony przez Andrzeja Kostenkę film psychologiczny „Stary człowiek i pies” z Jerzym Grałkiem w roli głównej (2008).

Ma na swoim koncie wiele kreacji teatralnych, w tym blisko trzydzieści w spektaklach Teatru TV. Jest laureatką nagród za sceniczne role: Elmiry w „Tartuffie” w Teatrze Polskim w Warszawie (nagroda aktorska na Kaliskich Spotkaniach Teatralnych 1993) oraz Doris w sztuce „Za rok o tej samej porze” (zwycięstwo w plebiscycie popularności na Rzeszowskich Spotkaniach Teatralnych 1998).